Velen van ons willen «alles tegelijk». Begin een maaltijd, begin met je favoriete cake. Doe eerst de dingen waar je van houdt en laat de onaangename dingen voor later. Het lijkt een volkomen normaal menselijk verlangen te zijn. Toch kan zo'n benadering ons schaden, zegt psychiater Scott Peck.
Op een dag kwam een cliënt naar psychiater Scott Peck. De sessie stond in het teken van uitstelgedrag. Na een reeks volkomen logische vragen te hebben gesteld om de oorzaak van het probleem te achterhalen, vroeg Peck plotseling of de vrouw van taarten hield. Ze antwoordde bevestigend. Toen vroeg Peck hoe ze ze meestal eet.
Ze antwoordde dat ze het lekkerste eerst eet: de bovenste laag room. De vraag van de psychiater en de antwoorden van de cliënte illustreerden perfect haar werkhouding. Het bleek dat ze in het begin altijd haar favoriete taken deed en pas daarna kon ze zichzelf nauwelijks dwingen het meest saaie en eentonige werk te doen.
De psychiater stelde voor haar benadering te veranderen: besteed aan het begin van elke werkdag het eerste uur aan onbeminde taken, want een uur kwelling, en dan 7-8 uur plezier, is beter dan een uur plezier en 7- 8 uur lijden. Nadat ze de uitgestelde bevredigingsaanpak in de praktijk had uitgeprobeerd, was ze eindelijk in staat om van uitstelgedrag af te komen.
Wachten op een beloning is op zich al bevredigend - dus waarom zou u deze niet verlengen?
Wat is het punt? Het gaat om het “plannen” van pijn en plezier: eerst de bittere pil slikken zodat de zoete nog zoeter lijkt. Je moet natuurlijk niet hopen dat deze taart-allegorie je van de ene op de andere dag zal veranderen. Maar om te begrijpen hoe de dingen zijn, is nogal. En probeer te beginnen met moeilijke en onbeminde dingen om meer gelukkig te zijn met wat volgt. Wachten op een beloning is op zich al bevredigend - dus waarom zou u deze niet verlengen?
Hoogstwaarschijnlijk zullen de meesten het erover eens zijn dat dit logisch is, maar het is onwaarschijnlijk dat er iets verandert. Ook daar heeft Peck een verklaring voor: “Ik kan het nog niet wetenschappelijk bewijzen, ik heb geen experimentele data, en toch speelt onderwijs een sleutelrol.”
Voor de overgrote meerderheid van de kinderen dienen ouders als richtlijnen voor het leven, wat betekent dat als een ouder onaangename taken wil vermijden en rechtstreeks naar dierbaren wil gaan, het kind dit gedragspatroon zal volgen. Als je leven een puinhoop is, leefden of leven je ouders waarschijnlijk op ongeveer dezelfde manier. Natuurlijk kun je niet alle schuld alleen op hen afschuiven: sommigen van ons kiezen onze eigen weg en doen alles in weerwil van mama en papa. Maar deze uitzonderingen bevestigen slechts de regel.
Bovendien hangt het allemaal af van de specifieke situatie. Veel mensen geven er dus de voorkeur aan hard te werken en een hogere opleiding te volgen, zelfs als ze eigenlijk niet willen studeren, om meer te verdienen en, in het algemeen, beter te leven. Er zijn echter maar weinig mensen die besluiten hun studie voort te zetten, bijvoorbeeld om een diploma te halen. Velen verdragen fysiek ongemak en zelfs pijn tijdens de training, maar niet iedereen is klaar om het mentale ongemak te verdragen dat onvermijdelijk is bij het werken met een psychotherapeut.
Velen stemmen ermee in om elke dag naar hun werk te gaan omdat ze op de een of andere manier de kost moeten verdienen, maar weinigen streven ernaar om verder te gaan, meer te doen, iets van zichzelf te bedenken. Velen doen hun best om iemand beter te leren kennen en een potentiële seksuele partner in zijn persoon te vinden, maar echt investeren in een relatie... nee, dat is te moeilijk.
Maar als we aannemen dat een dergelijke benadering normaal en natuurlijk is voor de menselijke natuur, waarom stellen sommigen het krijgen van plezier dan uit, terwijl anderen alles tegelijk willen? Misschien begrijpen die laatste gewoon niet tot welke resultaten dit kan leiden? Of proberen ze de beloning uit te stellen, maar missen ze het uithoudingsvermogen om af te maken waar ze aan begonnen zijn? Of kijken ze om naar anderen en gedragen ze zich “zoals iedereen”? Of is het gewoon uit gewoonte ontstaan?
Waarschijnlijk zullen de antwoorden voor elk individu anders zijn. Het lijkt voor velen dat het spel gewoon de kaars niet waard is: je moet zoveel moeite doen om iets in jezelf te veranderen - maar waarvoor? Het antwoord is simpel: meer en langer van het leven genieten. Om van elke dag te genieten.