Een persoon kan helemaal niet zonder stress leven - simpelweg vanwege zijn menselijke natuur. Als er iets is, zal hij het zelf uitvinden. Niet bewust, maar gewoon vanuit het onvermogen om persoonlijke grenzen op te bouwen. Hoe laten we toe dat anderen ons leven ingewikkeld maken en wat kunnen we eraan doen? Gezinspsycholoog Inna Shifanova antwoordt.
Dostojevski schreef iets in de trant van "zelfs als je een persoon vult met peperkoek, zal hij zichzelf plotseling in een doodlopende weg leiden." Het komt dicht in de buurt van het gevoel van "Ik leef."
Als het leven gelijkmatig is, kalm, er zijn geen schokken of uitbarstingen van gevoelens, dan is het niet duidelijk wie ik ben, wat ik ben. Stress vergezelt ons altijd - en niet altijd onaangenaam.
Het woord «stress» ligt dicht bij het Russische «shock». En elke sterke ervaring kan het worden: een ontmoeting na een lange scheiding, een onverwachte promotie ... Waarschijnlijk kennen velen het paradoxale gevoel - vermoeidheid van te aangenaam. Zelfs van geluk wil je soms ontspannen, tijd alleen doorbrengen.
Als de stress zich ophoopt, begint vroeg of laat ziekte. Wat ons bijzonder kwetsbaar maakt, is het gebrek aan veilige persoonlijke grenzen. We nemen te veel op eigen kosten, we laten iedereen toe die ons territorium wil vertrappen.
We reageren scherp op elke opmerking die aan ons wordt gericht - zelfs voordat we logisch nagaan hoe eerlijk het is. We beginnen aan onze juistheid te twijfelen als iemand ons of onze positie bekritiseert.
Velen nemen belangrijke beslissingen op basis van een onbewust verlangen om anderen te plezieren.
Het gebeurt vaak dat we lange tijd niet merken dat het hoog tijd is om onze behoeften te uiten, en we volharden. We hopen dat de ander raadt wat we nodig hebben. En hij weet niets van ons probleem. Of misschien manipuleert hij ons opzettelijk - maar wij zijn het die hem zo'n kans bieden.
Zoveel mensen nemen levensbeslissingen op basis van een onbewust verlangen om anderen te plezieren, om het 'juiste' te doen, om 'goed' te zijn, en dan merken ze pas dat ze tegen hun eigen verlangens en behoeften ingaan.
Ons onvermogen om van binnen vrij te zijn maakt ons van alles afhankelijk: politiek, man, vrouw, baas … Als we niet ons eigen geloofssysteem hebben – dat we niet van anderen hebben geleend, maar bewust zelf hebben opgebouwd – gaan we op zoek naar externe autoriteiten . Maar dit is een onbetrouwbare ondersteuning. Elke autoriteit kan falen en teleurstellen. Wij hebben het hier moeilijk mee.
Het is veel moeilijker iemand van streek te maken die een kern van binnen heeft, die zich bewust is van zijn betekenis en noodzaak ongeacht externe beoordelingen, die van zichzelf weet dat hij een goed mens is.
De problemen van anderen worden een extra bron van stress. "Als iemand zich slecht voelt, moet ik op zijn minst naar hem luisteren." En we luisteren, we leven mee, zonder ons af te vragen of we hiervoor genoeg van onze eigen spirituele kracht hebben.
We weigeren niet omdat we er klaar voor zijn en willen helpen, maar omdat we niet weten hoe of omdat we bang zijn om onze tijd, aandacht, sympathie te weigeren. En dit betekent dat angst achter onze toestemming zit, en helemaal geen vriendelijkheid.
Heel vaak komen vrouwen naar me toe voor een afspraak die niet geloven in hun intrinsieke waarde. Ze doen hun best om hun nut te bewijzen, bijvoorbeeld in het gezin. Dit leidt tot ophef, tot een constante behoefte aan externe evaluaties en dankbaarheid van anderen.
Ze missen een innerlijke steun, een duidelijk gevoel van waar 'ik' eindigt en 'wereld' en 'anderen' beginnen. Ze zijn gevoelig voor veranderingen in de omgeving en proberen deze aan te passen, waardoor ze constant stress ervaren. Ik merk hoe ze bang zijn om aan zichzelf toe te geven dat ze "slechte" gevoelens kunnen ervaren: "Ik word nooit boos", "Ik vergeef iedereen."
Lijkt het alsof het niets met jou te maken heeft? Controleer of u elk telefoontje probeert te beantwoorden? Heb je wel eens het gevoel dat je niet naar bed moet gaan voordat je je mail hebt gelezen of het nieuws hebt gezien? Dit zijn ook tekenen van een gebrek aan persoonlijke grenzen.
Het ligt in onze macht om de informatiestroom te beperken, een «vrije dag» te nemen of iedereen eraan te wennen om tot een bepaald uur te bellen. Verdeel de verplichtingen in de verplichtingen die we zelf hebben besloten te vervullen en de verplichtingen die iemand ons heeft opgelegd. Dit is allemaal mogelijk, maar het vereist een diep zelfrespect.