Succesvolle, volleerde volwassenen kunnen zich laten intimideren door onderwijzers, ondergewaardeerde kinderen. De leraar vreemde talen praat met hen over zijn benadering van lessen en hoe belangrijk ondersteuning en een vriendelijk woord op elke leeftijd zijn.
De eerste les is altijd gemakkelijk: nieuwsgierigheid, vreugde, vertrouwdheid. Dan — een «verschrikkelijke» vraag: krijg je de kans om je huiswerk te maken? Mijn studenten werken tenslotte, velen hebben een gezin, waardoor er niet veel tijd is. Ik vraag het niet, ik wil het gewoon weten. Bovendien vragen ze me soms: hoe lang doe je erover om het me te leren?
En het hangt af van hoe snel je leert. Twee lessen per week — en in zes maanden tijd krijg je woordenschat, leer je de tegenwoordige tijd en twee verleden tijd: genoeg om te lezen, spreken en spraak begrijpen. Maar dit is afhankelijk van de voltooiing van taken. Zo niet (wat, ik benadruk, normaal is), zijn meer lessen nodig. Daarom vraag ik het.
En vaak antwoordt mijn volwassen leerling zelfverzekerd: “Ja, natuurlijk, geef mij opdrachten!” En dan komt hij en verantwoordt zich waarom hij zijn “huiswerk” niet heeft gedaan: hij schreef een kwartaalrapport, de hond werd ziek… Alsof hij geen klant was die de les zelf betaalt, maar een schooljongen die een boete heeft gekregen en zal gestraft worden.
Het is goed, zeg ik, we doen alles in de les. En weet je wat? Het helpt niet. Een eigenaar van het bedrijf legde lange tijd uit dat de fontein in zijn datsja kapot was gegaan.
Dit maakt me verdrietig. Waarom zijn zovelen zo bang? Misschien scholden ze je uit op school. Maar waarom zou je blijven leven met een vloek in je hoofd? Daarom prijs ik mijn studenten altijd. Sommigen schamen zich hier meer voor dan verwijten hen waarschijnlijk in verlegenheid zouden brengen.
Een meisje zei haar eerste Franse zin in haar leven, ik riep uit: "Bravo!", En ze verborg haar gezicht, bedekte het met beide handen. Wat? "Ik ben nog nooit geprezen."
Ik denk dat dit niet kan: iemand die nog nooit is geprezen, zal geen hoogbetaalde specialist worden die uit eigen vrije wil zijn horizon verbreedt, een nieuwe taal leert. Maar er is geen gewoonte van lof, dat is zeker.
Soms kijken ze ongelovig: “We kennen jullie nieuwerwetse methodes! Ze zeiden dat het nodig is om te prijzen, dus jij prijst!” “Je hebt de oefening echt gedaan!” "Maar niet zo goed als ze zouden moeten." - "Waarom zouden ze, en zelfs vanaf de eerste keer?" Het lijkt erop dat het idee ergens vandaan kwam dat leren gemakkelijk is, en wie dat niet doet, is de schuldige.
Maar dit is niet waar. Kennis wordt niet verworven, maar beheerst. Dit is een actieve inspanning. En je moet er ook rekening mee houden dat studenten voor het werk of na of op hun vrije dag naar de les komen, en dat ze nog een heleboel andere zorgen hebben. En ze leren een nieuw ongebruikelijk taalsysteem en werken ermee. Dit is werk dat een beloning waard is. En ze weigeren de beloning. Paradox!
Soms wil ik iedereen een huiswerk meegeven: wees trots op je vastberadenheid, wees blij dat het je lukt. Het werkt tenslotte! Maar we spraken af: er komen geen opdrachten, we doen alles in de les. Daarom zal ik het succes van de studenten blijven vieren.
Ik (dit is een geheim!) heb chocolademedailles, die ik toeken voor bijzondere verdiensten. Heel volwassen mensen: natuurkundigen, ontwerpers, economen... En er komt een moment dat ze zich niet meer schamen en beginnen te geloven dat er niets is om hen voor uit te schelden en dat er iets is om voor te prijzen. Hier zit natuurlijk veel speling in. Maar er zijn zoveel kinderen bij volwassenen!