De internationale dierenbeschermingsbeweging 269 begon aan kracht te winnen nadat in Tel Aviv in 2012 drie activisten publiekelijk werden verbrand met het stigma dat gewoonlijk op alle landbouwhuisdieren wordt toegepast. Het getal 269 is het getal van een kalf dat door dierenrechtenactivisten wordt gezien op een van de enorme melkveebedrijven van Israël. Het beeld van een weerloze kleine stier bleef voor altijd in hun geheugen. Sindsdien elk jaar op 26.09. activisten uit verschillende landen organiseren acties tegen de uitbuiting van dieren. Dit jaar werd de campagne ondersteund door 80 steden over de hele wereld.
In Tel Aviv vond waarschijnlijk een van de langste en technisch moeilijkste acties plaats, "vee" genaamd. Het duurde 4 dagen en het was mogelijk om de acties van de deelnemers online te observeren.
4 dierenrechtenactivisten, voorheen geschoren en gekleed in lompen, met "269"-tags in hun oren (om hun eigen individualiteit zoveel mogelijk uit te wissen, veranderen in vee), hebben zichzelf vrijwillig opgesloten in een cel die symbool staat voor een slachthuis, een laboratorium , een kooi voor circusdieren en tegelijkertijd een pelsdierfokkerij. Deze plek is een collectief beeld geworden en bootst de omstandigheden na waarin veel dieren hun hele leven moeten bestaan. Volgens het scenario wisten de gevangenen niet zeker wat ze ermee zouden doen, "slaan", wassen met water uit een tuinslang, "medicijnen erop testen" of ze aan stokken aan de muur vastbinden zodat ze stil stonden. Het naturalisme van de actie werd gegeven door dit effect van verrassing.
"Op deze manier probeerden we de transformatie te volgen die een persoon, een wezen met rechten en vrijheden, in vergelijkbare omstandigheden overkomt, en hem in een dier verandert", zegt Zoe Rechter, een van de organisatoren van de campagne. “Dus we willen licht werpen op de hypocrisie van mensen die de productie van vlees, zuivelproducten, eieren, kleding en dierproeven steunen, terwijl ze zichzelf misschien als goede en positieve burgers beschouwen. Als we een persoon in dergelijke omstandigheden zien, zullen de meesten van ons angst en walging ervaren. Het is duidelijk onaangenaam voor ons om onze broeders te zien vastgeketend aan haken in het canvas. Dus waarom nemen we aan dat dit normaal is voor andere wezens? Maar dieren worden gedwongen hun hele leven zo te bestaan. Een van de belangrijkste doelen van de actie is om mensen tot de discussie te brengen, ze aan het denken te zetten.
– Kunt u ons iets vertellen over de situatie in de kamer?
“We hebben veel energie gestoken in het ontwerp- en voorbereidingsproces, dat enkele maanden heeft geduurd”, vervolgt Zoe. “Muren en gedimde verlichting, die een deprimerende indruk wekten, moesten allemaal bijdragen aan een groter visueel effect en de hoofdboodschap versterken. De binnenomgeving combineerde verschillende aspecten van hedendaagse kunst en activisme. Binnen zag je aarde, hooi, een laboratoriumplank met medische apparatuur, emmers water en voedsel. Het toilet was de enige plek die niet in het gezichtsveld van de camera was.
– Wat was het scenario, kon je slapen en eten?
“Ja, we konden slapen, maar het lukte niet door constante angst en onzekerheid over wat er nu gaat gebeuren”, zegt Or Braha, een deelnemer aan de actie. – Het was een heel moeilijke ervaring. Je leeft constant in angst: je hoort stille stappen achter de muur en je weet niet wat er de volgende minuut met je gebeurt. Smakeloze havermout en groenten vormden onze maaltijden.
– Wie nam de rol van “bewakers” op zich?
"Andere leden van 269", vervolgt Or. – En ik moet zeggen dat dit een echte test was, niet alleen voor de "gevangenen", maar ook voor de "bewakers", die alles op een natuurlijke manier moesten doen, zonder hun eigen vrienden echt kwaad te doen.
– Waren er momenten waarop je alles wilde stoppen?
"We zouden het elk moment kunnen doen als we zouden willen", zegt Or Braha. “Maar het was belangrijk voor ons om tot het einde door te komen. Ik moet zeggen dat alles plaatsvond onder toezicht van een arts, een psychiater en een team van vrijwilligers.
Heeft de actie je veranderd?
"Ja, nu hebben we fysiek in ieder geval op afstand hun pijn ervaren", geeft Or toe. “Dit is een sterke motivatie voor onze verdere acties en de strijd voor dierenrechten. Zij voelen immers hetzelfde als wij, ondanks dat het voor ons zo moeilijk is om elkaar te begrijpen. Ieder van ons kan nu stoppen met martelen. Wordt veganist!