Mensen leven in de samenleving. Als je geen rekening houdt met kluizenaars en eenzame zeelieden, wordt een persoon meestal omringd door vrienden, familieleden, collega's en alleen voorbijgangers. Op momenten van bijzondere vermoeidheid dromen we ervan om in stilte alleen te zijn, maar zodra we afscheid nemen van onze dierbaren, verlangen we naar eenzaamheid. Waarom omringen we ons met mensen?
Veel mensen kennen de door existentiële therapeuten geliefde stelregel: «De mens wordt alleen geboren en alleen sterft». Blijkbaar, als je erover nadenkt, moet je je heel eenzaam voelen, gesloten in je individualiteit en erg verantwoordelijk. Maar als je er echt over nadenkt, moet je eerlijk zeggen dat dit een abstractie is die niets met de werkelijkheid te maken heeft.
Zelfs vóór de geboorte verblijft een persoon in de baarmoeder van de moeder in een complexe onderlinge afhankelijkheid met al zijn systemen. En tegelijkertijd blijft zijn moeder in de samenleving. Tijdens de bevalling zijn een verloskundige, een arts en soms familieleden aanwezig. Ook sterft een persoon in een ziekenhuis of thuis, maar bijna altijd onder mensen, behalve in zeldzame gevallen.
Tijdens het leven is eenzaamheid ook meer een fantasie dan een realiteit. Bovendien, als we onszelf de belangrijke vraag stellen waar mijn 'ik' eindigt en anderen beginnen, zullen we geen antwoord kunnen geven. Ieder van ons is verweven in een complex netwerk van fysieke, voedingskundige, economische, sociale, psychologische en verschillende andere soorten relaties.
Ons brein lijkt slechts een fysiologisch orgaan te zijn, het is in feite een complex, constant lerend informatiesysteem. Het heeft veel meer cultuur en socialiteit dan biologie en fysiologie. Bovendien is de pijn van iemands plaats in het sociale systeem of van onenigheid in hechte relaties even sterk als de fysieke pijn die gepaard gaat met lichamelijk ongemak.
En onze sterkste motivatie is imitatie. Laten we eens kijken naar twee voorbeelden. Een poster in een stenen bos, waarop stond dat er vorig jaar 5 ton fossielen uit dit reservaat waren gehaald, stimuleerde toeristen alleen maar om nog meer mee te nemen: “Ze doen het tenslotte!”
Er is een experiment gedaan: bewoners van een wijk werd openlijk gevraagd waarom ze zuiniger met elektriciteit om zouden gaan: zorg voor het milieu, geld besparen of weten dat hun buren dit doen. De antwoorden waren verschillend, maar de buren kwamen op de laatste plaats.
Vervolgens werden er flyers naar iedereen gestuurd met een oproep om elektriciteit te besparen en werd elk van de drie redenen aangegeven. En wat denk je dat het is geworden nadat we het werkelijke energieverbruik hebben gemeten? Inderdaad, degenen wiens buren er zogenaamd ook voor zorgden, wonnen met ruime marge.
Het is heel belangrijk voor ons om net als iedereen te zijn. Dit is de reden waarom velen zich tot psychotherapie wenden wanneer ze het gevoel hebben dat ze buiten het geaccepteerde beeld van hoe anderen zich gedragen, raken. En over het algemeen komen ze meestal om relatieproblemen op te lossen. "Ik kan geen relatie opbouwen" is het meest voorkomende vrouwelijke verzoek. En mannen worden meestal moeilijk behandeld bij het kiezen tussen oude en nieuwe relaties.
Het lijkt ons alleen maar dat we voor onszelf zorgen - vaker zorgen we voor onze plaats in het systeem. Nog een voorbeeld van de invloed van de omgeving op ons gedrag. Een analyse van een grote hoeveelheid gegevens toonde aan dat het succes van onze intentie om te stoppen met roken rechtstreeks afhangt van het feit of vrienden stoppen met roken, het wordt zelfs beïnvloed door vrienden van vrienden over wie we niets weten.