“Het is bijna twee jaar geleden dat ik afscheid nam van de symptomen van de ziekte van Crohn. Soms herinner ik me de pijn die ik elke dag doormaakte en ik kan de gelukkige verandering in mijn leven niet geloven.
Ik had constant diarree en urine-incontinentie. Ik zou met je kunnen praten en midden in het gesprek plotseling weglopen "voor zaken". Gedurende 2 jaar, toen mijn ziekte in de acute fase was, luisterde ik bijna naar niemand. Toen ze met me spraken, dacht ik alleen maar aan het dichtstbijzijnde toilet. Dit gebeurde tot wel 15 keer per dag! Middelen tegen diarree hielpen nauwelijks.
Dit betekende natuurlijk extreem ongemak tijdens het reizen - ik moest constant de locatie van het toilet weten en klaar zijn om me ernaartoe te haasten. Niet vliegen - het was niets voor mij. Ik zou gewoon niet in de rij kunnen staan of wachten op de tijden dat de toiletten gesloten zijn. Tijdens mijn ziekte werd ik letterlijk een expert in toiletzaken! Ik wist van elke plek waar het toilet was en wanneer het gesloten was. Het belangrijkste was dat de constante drang een enorm probleem was op het werk. Mijn workflow omvatte veel beweging en ik moest van tevoren bedenken, routes plannen. Ik had ook last van refluxziekte en zonder medicatie (zoals een protonpompremmer bijvoorbeeld) kon ik gewoon niet leven of slapen.
Naast al het bovenstaande doen mijn gewrichten pijn, vooral mijn knieën, nek en schouders. Pijnstillers waren mijn beste vrienden. Op dat moment zag en voelde ik me verschrikkelijk, in één woord, een oud en ziek mens. Onnodig te zeggen dat ik constant moe, veranderlijk van stemming en depressief was. Ik kreeg te horen dat voeding geen effect had op mijn ziekte en dat ik met de voorgeschreven medicijnen bijna alles kon eten met dezelfde symptomen. En ik at wat ik lekker vond. Mijn toplijst omvatte fastfood, chocolade, taarten en worstbroodjes. Ik had ook geen minachting voor alcohol en dronk alles zonder onderscheid.
Pas toen de situatie te ver was gegaan en ik net op een emotionele en fysieke dag was, moedigde mijn vrouw me aan om te veranderen. Na het opgeven van alle tarwe en geraffineerde suiker, begon het gewicht te verdwijnen. Twee weken later verdwenen mijn symptomen gewoon. Ik begon goed te slapen en voelde me veel beter. In het begin bleef ik medicijnen slikken. Ik voelde me goed genoeg om te beginnen met trainen, en ik heb ze zoveel mogelijk gedaan. Min 2 maten in kleding, dan nog een min twee.
Ik besloot al snel tot een "hardcore" 10-daags detox-programma dat alcohol, cafeïne, tarwe, suiker, melkbonen en alle geraffineerde voedingsmiddelen elimineerde. En hoewel mijn vrouw niet geloofde dat ik alcohol zou kunnen opgeven (maar net als ik), deed ik het toch. En dit 10-daagse programma stelde me in staat om nog meer vet kwijt te raken, en ook om medicijnen te weigeren. Reflux verdween, diarree en pijn verdwenen. Ten volle! De training ging steeds intensiever door en ik begon me meer in het onderwerp te verdiepen. Ik kocht veel boeken, stopte met tv kijken en las, las. Mijn bijbels zijn Nora Gedgades "Primal Body, Primal Mind" en Mark Sisson "The Promal Blueprint". Ik heb beide boeken van kaft tot kaft meerdere keren gelezen.
Nu train ik het grootste deel van mijn vrije tijd, ik ren en ik vind het erg leuk. Ik realiseerde me dat de ziekte van Crohn vooral wordt veroorzaakt door slechte voeding, ondanks het feit dat experts het hier niet mee eens zijn. Ik realiseerde me ook dat de protonpompremmer het vermogen van het lichaam remde om zuur te dwingen voedsel te verteren. Het is een feit dat het zuur in de maag sterk genoeg moet zijn om voedsel te verteren en geen spijsverteringsstress te veroorzaken. Lange tijd kreeg ik echter gewoon een 'veilig' medicijn voorgeschreven, waarmee ik kon blijven eten wat ik lekker vond. En de bijwerkingen van de remmer waren hoofdpijn, misselijkheid, diarree, buikpijn, vermoeidheid en duizeligheid, die de symptomen van Crohn alleen maar verergerden.
Binnen twee jaar was ik volledig vrij van de ziekte zonder de hulp van medicijnen. Niet zo lang geleden was mijn 50e verjaardag, die ik ontmoette in gezondheid, vol kracht en toon, die ik niet eens had toen ik 25 was. Nu is mijn taille even groot als op 19. Mijn energie kent geen grenzen, en mijn slaap is sterk. Mensen merken dat ik op de foto's erg verdrietig kijk toen ik ziek was, terwijl ik nu altijd lach en in een goed humeur ben.
Wat is de moraal van dit alles? Vertrouw niet alles wat ze zeggen. Geloof niet dat pijn en beperkingen een normaal onderdeel zijn van het ouder worden. Onderzoek, zoek en geef niet op. Geloof in jezelf!"