Dysorthografie is een leerstoornis. Net als bij andere DYS-stoornissen is logopedie de belangrijkste behandeling om het kind met dysorthografie te helpen.

Definitie

Dysorthografie is een blijvende leerstoornis die wordt gekenmerkt door een significant en blijvend gebrek aan assimilatie van spellingregels. 

Het wordt vaak geassocieerd met dyslexie, maar kan ook geïsoleerd voorkomen. Dyslexie en dysorthografie vormen samen de specifieke stoornis in de verwerving van geschreven taal, dyslexie-dysorthografie genoemd. 

Oorzaken 

Dysorthografie is meestal het gevolg van een leerstoornis (bijvoorbeeld dyslexie). Net als dyslexie is deze aandoening neurologisch en erfelijk van oorsprong. Kinderen met dysorthografie hebben cognitieve stoornissen. De eerste is fonologisch: kinderen met dysorthografie zouden lagere fonologische en taalkundige vaardigheden hebben dan andere kinderen. De tweede is die van een visuotemporale disfunctie: kinderen met dysorthografie hebben moeite met het waarnemen van bewegingen en snelle informatie, visuele stoornissen van contrasten, schokken en anarchistische oogfixaties. 

Diagnostisch 

Een logopedisch onderzoek maakt het mogelijk om de diagnose dysorthografie te stellen. Dit omvat een fonologische bewustzijnstest en een visuo-aandachtstest. Deze beoordeling maakt het mogelijk om de diagnose dysstoornis te stellen, maar ook om de ernst ervan te beoordelen. Ook kan een neuropsychologisch onderzoek worden uitgevoerd om de moeilijkheden van het kind beter te kunnen bepalen en de meest geschikte behandeling op te zetten. 

De betrokken mensen 

Ongeveer 5 tot 8% van de kinderen heeft DYS-stoornissen: dyslexie, dyspraxie, dysorthografie, dyscalculie, enz. Specifieke leerproblemen met lezen en spellen (dyslexie-dysorthografie) vertegenwoordigen meer dan 80% van de leerstoornissen. 

Risicofactoren

Dysorthografie heeft dezelfde risicofactoren als andere DYS-stoornissen. Deze leerstoornis wordt dus begunstigd door medische factoren (prematuriteit, neonatale lijden), psychologische of affectieve factoren (gebrek aan motivatie), genetische factoren (aan de oorsprong van een wijziging van het cerebrale systeem dat verantwoordelijk is voor de assimilatie van geschreven taal), hormonale factoren en omgevingsfactoren (benadeelde omgeving).

Dysorthografie manifesteert zich door verschillende tekens die in verschillende categorieën kunnen worden gegroepeerd. De belangrijkste tekenen zijn traag, onregelmatig, onhandig schrijven. 

Moeilijkheden bij de conversie van foneem en grafeem

Het dysorthografische kind heeft moeite om een ​​grafeem te associëren met een geluid. Dit manifesteert zich door verwarring tussen nabije klanken, een inversie van letters, een vervanging van een woord door een naburig woord, fouten bij het kopiëren van de woorden. 

Semantische controlestoornissen

Semantisch falen resulteert in een onvermogen om woorden en hun gebruik te onthouden. Dit resulteert in homofoonfouten (wormen, groen …) en snijfouten (unabit voor een pak bijvoorbeeld …)

Morfosyntactische stoornissen 

Kinderen met dysorthografie verwarren grammaticale categorieën en hebben moeite met het gebruik van syntactische markeringen (geslacht, getal, achtervoegsel, voornaamwoord, enz.)

Een tekort in de assimilatie en verwerving van spellingregels 

Het kind met spelling heeft moeite met het onthouden van de spelling van bekende en veel voorkomende woorden.

De behandeling is voornamelijk gebaseerd op logopedie, langdurig en idealiter gepland. Dit geneest niet, maar het helpt het kind om zijn tekorten te compenseren.

Logopedische revalidatie kan worden geassocieerd met revalidatie bij de graficus en psychomotorisch therapeut.

Dysorthografie kan niet worden voorkomen. Aan de andere kant, hoe eerder het wordt ontdekt en behandeld, hoe groter de voordelen. 

Tekenen van dyslexie-dysorthografie kunnen vanaf de kleuterschool worden gedetecteerd: aanhoudende stoornissen in de mondelinge taal, problemen met geluidsanalyse, hantering, rijmende oordelen, psychomotorische stoornissen, aandachtsstoornissen en/of geheugen.