Er wordt aangenomen dat we met elke fout ervaring en wijsheid opdoen. Maar is het echt zo? Psychoanalyticus Andrey Rossokhin spreekt over het stereotype "leren van fouten" en verzekert dat de opgedane ervaring niet kan beschermen tegen herhaalde misstappen.
«Mensen hebben de neiging om fouten te maken. Maar alleen een dwaas dringt aan op zijn fout” - dit idee van Cicero, geformuleerd rond 80 voor Christus, inspireert tot groot optimisme: als we waanideeën nodig hebben om ons te ontwikkelen en vooruit te gaan, dan is het de moeite waard om te verdwalen!
En nu inspireren de ouders het kind dat een dubbeltje kreeg voor niet afgemaakt huiswerk: "Laat dit je als les dienen!" En nu verzekert de manager de werknemers dat hij zijn fout toegeeft en vastbesloten is deze te corrigeren. Maar laten we eerlijk zijn: wie van ons stapt niet steeds weer op dezelfde hark? Hoevelen zijn erin geslaagd om voor eens en voor altijd van een slechte gewoonte af te komen? Misschien is het gebrek aan wilskracht de schuld?
Het idee dat een persoon zich ontwikkelt door te leren van fouten is misleidend en destructief. Het geeft een uiterst vereenvoudigd beeld van onze ontwikkeling als een beweging van imperfectie naar perfectie. In deze logica is een mens als een robot, een systeem dat, afhankelijk van de opgetreden storing, kan worden gecorrigeerd, bijgestuurd, nauwkeuriger coördinaten kan worden ingesteld. Aangenomen wordt dat het systeem bij elke aanpassing steeds efficiënter werkt en dat er steeds minder fouten zijn.
In feite verwerpt deze uitdrukking de innerlijke wereld van een persoon, zijn onbewuste. We gaan tenslotte niet van het slechtste naar het beste. We gaan - op zoek naar nieuwe betekenissen - van conflict naar conflict, wat onvermijdelijk is.
Laten we zeggen dat een persoon agressie toonde in plaats van sympathie en zich er zorgen over maakt, in de overtuiging dat hij een fout heeft gemaakt. Hij begrijpt niet dat hij op dat moment nergens anders aan toe was. Dat was de staat van zijn bewustzijn, dat was het niveau van zijn capaciteiten (tenzij het natuurlijk een bewuste stap was, die ook geen fout kan worden genoemd, maar eerder een misbruik, een misdaad).
Zowel de buitenwereld als de binnenwereld veranderen voortdurend, en het is onmogelijk om aan te nemen dat een handeling die vijf minuten geleden is gepleegd, een vergissing zal blijven.
Wie weet waarom iemand op dezelfde hark stapt? Er zijn tientallen redenen mogelijk, waaronder de wens om zichzelf pijn te doen, of om het medelijden van een andere persoon op te wekken, of om iets te bewijzen - aan zichzelf of aan iemand. Wat is hier mis? Ja, we moeten proberen te begrijpen waarom we dit doen. Maar hopen dit in de toekomst te vermijden is vreemd.
Ons leven is geen "Groundhog Day", waar je, nadat je een fout hebt gemaakt, deze kunt corrigeren en na een tijdje op hetzelfde punt terechtkomt. Zowel de buitenwereld als de binnenwereld veranderen voortdurend, en het is onmogelijk om aan te nemen dat een handeling die vijf minuten geleden is gepleegd, een vergissing zal blijven.
Het is logisch om niet over fouten te praten, maar over de ervaring die we verzamelen en analyseren, terwijl we ons realiseren dat het in de nieuwe, veranderde omstandigheden misschien niet direct nuttig is. Wat geeft ons dan deze ervaring?
Het vermogen om je innerlijke kracht te verzamelen en te handelen terwijl je in direct contact blijft met anderen en met jezelf, je verlangens en gevoelens. Het is dit levende contact dat elke volgende stap en elk moment van het leven - in overeenstemming met de verzamelde ervaring - in staat zal stellen om opnieuw waar te nemen en te evalueren.