Het tijdschrift Russian Reporter voerde een experiment uit: ze stopten met het gooien van batterijen, plastic en glazen flessen in de vuilstortkoker. We besloten te recyclen. Empirisch bleek dat om regelmatig al je afval voor verwerking in Russische omstandigheden af te geven, je: a) werkloos, b) gek moet zijn.
Onze steden stikken in afval. Onze stortplaatsen beslaan al 2 vierkante meter. km - dit zijn twee gebieden van Moskou - en elk jaar hebben ze nog eens 100 vierkante meter nodig. kilometer grond. Ondertussen zijn er al landen in de wereld die bijna een afvalvrij bestaan hebben. De omzet van de afvalrecyclingactiviteiten op aarde is $ 500 miljard per jaar. Het aandeel van Rusland in deze industrie is catastrofaal klein. We behoren tot de wildste volkeren ter wereld in termen van ons vermogen - meer bepaald ons onvermogen - om met afval om te gaan. In plaats van jaarlijks 30 miljard roebel te verdienen met afvalrecycling, het milieueffect niet meegerekend, brengen we ons afval naar stortplaatsen, waar het verbrandt, rot, lekt en uiteindelijk terugkeert en onze gezondheid aantast.
De speciale correspondent van Russian Reporter, Olga Timofeeva, is aan het experimenteren. Ze stopte met het weggooien van complex huishoudelijk afval door de vuilstortkoker. Sinds een maand staan er twee koffers op het balkon – de buren kijken afkeurend toe.
Olga schildert haar verdere avonturen in kleuren: “De vuilnisbak in mijn tuin weet natuurlijk niet wat gescheiden afvalinzameling is. Je zult het zelf moeten zoeken. Laten we beginnen met plastic flessen. Ik heb het bedrijf gebeld dat ze recyclet.
"Eigenlijk worden ze met wagens naar ons vervoerd, maar we zullen ook blij zijn met uw kleine bijdrage", antwoordde de vriendelijke manager. - Dus breng het. In Gus-Khrustalny. Of naar Nizjni Novgorod. Of Orel.
En hij vroeg heel beleefd waarom ik de flessen niet aan automaten wilde overhandigen.
"Probeer het, je zult slagen", moedigde hij me aan met de stem van een arts uit Kasjtsjenko.
De dichtstbijzijnde machines voor het ontvangen van flessen stonden naast de metro. De eerste twee hadden geen wisselgeld meer - ze werkten niet. De derde en vierde waren overvol - en werkten ook niet. Ik stond met een fles in mijn hand midden op straat en voelde dat het hele land me uitlachte: KIJK, ZE HUURT FLESSEN!!! Ik keek om me heen en zag maar één blik. De automaat keek naar mij – nog een, aan de overkant, de laatste. Hij werkte! Hij zei: “Geef me een fles. Opent automatisch.
Ik bracht het ter sprake. De fandomat opende de ronde deur, zoemde en gaf een vriendelijk groen opschrift uit: "Koop 10 kopeken." Een voor een slikte hij alle tien flessen door. Ik vouwde mijn lege tas op en keek als een crimineel om me heen. De twee jongens keken geïnteresseerd naar de automaat, alsof hij uit het niets was opgedoken.
Het bevestigen van glazen flessen en potten bleek moeilijker. Op de website van Greenpeace vond ik de adressen van containerinzamelpunten in Moskou. In sommige telefoons namen ze niet op, in andere zeiden ze dat ze het na de crisis zouden accepteren. In laatstgenoemde was een verzekeringskantoor gevestigd. “Flessenverzamelpunt?” – lachte de secretaresse: ze besloot dat dit een hoax was. Ten slotte vond ik achter in een bescheiden kruidenierswinkel in Fili, in een bakstenen muur bij de grond, een klein ijzeren raam. Het stond op een kier. Je moest bijna knielen om het gezicht van de receptioniste te zien. De vrouw maakte me blij: ze neemt elk glas - het gaat naar apotheekflesjes. Ik vul de hele tafel met containers, en zie, ik heb zeven munten in de palm van mijn hand. Vier roebel tachtig kopeken.
– En dat is alles? Ik vraag me af. De tas was zo zwaar! Ik kreeg haar amper.
De vrouw wijst zwijgend naar de prijslijst. De mensen om je heen zijn de armste klasse. Een verschrompeld mannetje in een verwassen Sovjet-shirt - zo maken ze ze niet meer. Een vrouw met een gerimpelde lip. Een paar oude mensen. Ze verenigen zich allemaal en wedijveren met elkaar en leren:
Je hebt de goedkoopste meegenomen. Neem geen blikjes, ook geen literflessen, zoek naar dieselbier - ze kosten een roebel.
Wat hebben we nog meer op het balkon? Koop spaarlampen - bespaar de natuur en uw geld! Ze verbruiken immers vijf keer minder stroom en gaan acht jaar mee.
Koop geen spaarlampen - zorg voor de natuur en uw geld! Ze dienen niet langer dan een jaar en je kunt ze nergens inleveren, maar je kunt ze niet weggooien, want ze bevatten kwik.
Dus mijn ervaring kwam in conflict met vooruitgang. In twee jaar tijd waren er acht doorgebrande lampen. Volgens de instructies kun je ze terugbrengen naar dezelfde winkel waar je ze hebt gekocht. Misschien heb je meer geluk - ik niet.
"Probeer naar DEZ te gaan", adviseren ze in Greenpeace. – Ze zouden het moeten accepteren: ze krijgen hiervoor geld van de Moskouse regering.
Ik verlaat het huis een half uur eerder en ga naar DES. Ik ontmoet daar twee conciërges. Ik vraag waar je kwiklampen kunt doneren. Men steekt meteen zijn hand uit:
- Laten we! Ik geef hem het pakket, niet gelovend dat alles zo snel was beslist. Met zijn big five pakt hij meerdere stukken tegelijk en steekt zijn hand op boven de urn.
- Wacht! DUS niet doen!
Ik neem het pakket van hem aan en kijk naar de coördinator. Ze adviseert te wachten op een elektricien. De elektricien komt. Stuur naar de technicus. De technicus zit op de tweede verdieping – dit is een vrouw met een stapel documenten en geen computer.
'Zie je wel', zegt ze, 'de stad betaalt alleen voor de verwijdering van die kwiklampen die we bij de ingangen gebruiken. Zulke lange buizen. Alleen voor hen hebben we containers. En die lampen van jou hebben niet eens een plek om ze neer te zetten. En wie gaat ons die betalen?
Je moet journalist zijn en een reportage over afval schrijven om meer te weten te komen over het bestaan van het bedrijf Ecotrom, dat zich bezighoudt met de verwerking van kwiklampen. Ik nam mijn noodlottige tas en ging op een date met de directeur van het bedrijf, Vladimir Timoshin. En hij nam ze mee. En hij zei dat dit niet is omdat ik een journalist ben, maar gewoon dat hij ook een milieubewustzijn heeft, dus ze zijn klaar om lampen van iedereen af te nemen.
Nu is het de beurt aan de elektronica. Een oude waterkoker, een doorgebrande tafellamp, een hoop onnodige schijven, een computertoetsenbord, een netwerkkaart, een kapotte mobiele telefoon, een deurslot, een handvol batterijen en een bundel draden. Een paar jaar geleden reed er een vrachtwagen door Moskou, die grote huishoudelijke apparaten weghaalde voor recycling. Deze regering in Moskou betaalde voor het transport naar de onderneming Promotkhody. Het programma is afgelopen, de auto rijdt niet meer, maar als je je eigen elektronische afval meeneemt, word je hier niet geweigerd. Ze halen er immers ook nog iets nuttigs uit – metaal of plastic – en dan verkopen ze het. Het belangrijkste is om er te komen. Metro "Pechatniki", minibus 38M naar de halte "Bachuninskaya". Geprojecteerde passage 5113, gebouw 3, naast het in beslag genomen perceel.
Maar twee stapels gelezen tijdschriften hoefden nergens heen - ze werden meegenomen door een liefdadigheidsstichting die het verpleeghuis helpt. Ik moest grote plastic flessen bevestigen (alleen kleine automaten nemen), containers voor zonnebloemolie, containers voor drinkyoghurts, shampoos en huishoudchemicaliën, blikken, ijzeren deksels van glazen potten en flessen, een hele zak plastic wegwerpzakken, plastic bekers van zure room en yoghurt, schuimbakjes van onder groenten en fruit en verschillende tetra-packs van sap en melk.
Ik heb al veel gelezen, veel mensen ontmoet en ik weet dat de technologie voor het verwerken van al deze dingen bestaat. Maar waar? Mijn balkon is een vuilnisbak geworden en het ecologische geweten houdt op zijn laatste kracht. Het bedrijf “Center for Environmental Initiatives” redde de situatie.
Inwoners van het Tagansky-district van Moskou kunnen kalm zijn over hun afval. Ze hebben een inzamelpunt. In Broshevsky Lane, op Proletarka. Er zijn vijf van dergelijke punten in de hoofdstad. Dit is een gemoderniseerde vuilnisbelt. Netjes, onder een afdak, en hij heeft een afvalpers. Aan de muur hangen tekeningen: wat zit er in het afval en hoe geef je het af. Vlakbij staat een adviseur oom Sanya - in een tafelzeil schort en enorme handschoenen: hij neemt tassen van milieubewuste mensen, dumpt de inhoud op een grote tafel, gewoonlijk en selecteert snel alles waar een markt voor is. Dit is ongeveer de helft van mijn pakket. De rest: cellofaanzakjes, breekbaar plastic, blikjes en glanzende tetra-packs - toch zullen ze op de vuilstort gaan rotten.
Oom Sanya harkt het allemaal op een hoop en gooit het met een ruwe handschoen in een bak. Natuurlijk kon ik het allemaal teruggeven en weer op zoek gaan naar iemand die geleerd heeft het te verwerken. Maar ik ben moe. Ik heb geen kracht meer. Ik ben er overheen. Ik begreep het belangrijkste - om regelmatig al je afval af te geven voor verwerking in Russische omstandigheden, moet je: a) werkloos, b) gek zijn.