Scalene-spieren zijn spieren in de nek, waardoor deze zijwaarts kunnen bewegen. Deze drie buigspieren, de voorste scalene-spier, de middelste scalene en de achterste scalene, worden zo genoemd omdat ze de vorm hebben van een scalene-driehoek.

Een ongelijkzijdige driehoek is in de meetkunde een driehoek waarvan de drie zijden ongelijk zijn. De term komt, etymologisch, van het Latijnse "scalenus«, En verder van het Grieks«schaalWat betekent "schuin" of "kreupel", vandaar "vreemd, ongelijk". Deze scalenespieren worden uitgerekt tussen de cervicale processen, dat wil zeggen de benige uitsteeksels van de halswervels, en de eerste twee paar ribben.

De scalene spieren zijn spieren van de nek, diep gelegen. Ze vertonen een ongelijkzijdige driehoeksvorm, die in geometrie een driehoek is met drie ongelijke zijden. De term komt, etymologisch, van het Latijnse "scalenus«, En verder van het Grieks«schaalWat "schuin" betekent.

Er zijn in feite drie bundels scalenespieren:

• een anterieure scalene spier;
• een middelste scalene spier;
• een achterste scalene spier. 

Deze scalenespieren zijn uitgerekt tussen de cervicale processen, dat wil zeggen de benige uitsteeksels van de halswervels op de wervelkolom, en de eerste twee paar ribben. Deze spieren zijn bilateraal verdeeld, naar voren en naar de zijkant.

De fysiologische en biomechanische functie van scalene spieren is om buigspieren te zijn. Deze drie spieren maken het mogelijk om de nek zijwaarts te bewegen. Daarnaast zijn ook bepaalde spieren van de nek en de schoudergordel betrokken bij de ademhaling: dit is het geval bij de scalenespieren, die bijdragen aan de inspiratie tijdens een rustige ademhaling.

Bij bilaterale samentrekking zijn de scalenespieren flexoren van de cervicale wervelkolom en inspirators. Bij eenzijdige samentrekking zijn het ipsilaterale kantelaars en rotators.

De belangrijkste anomalieën of pathologieën die verband houden met de scalene-spier worden gevormd door het scalene-syndroom. Dit syndroom weerspiegelt de compressie van de vasculaire en zenuwbundel tijdens de passage tussen de voorste en middelste scalene-spieren.

De oorzaken van een dergelijke compressie kunnen van verschillende orde zijn:

• slechte houding, zoals hangende schouders of het hoofd naar voren houden;
• trauma, bijvoorbeeld veroorzaakt door een auto-ongeluk, een anatomisch defect (cervicale rib);
• druk op de gewrichten, die kan worden veroorzaakt door obesitas of door het dragen van een te grote tas of rugzak die overmatige druk op de gewrichten kan uitoefenen;
• spierhypertrofie gekoppeld aan de beoefening van bepaalde sporten;
• of zwangerschap, wat kan leiden tot slappe gewrichten.

De behandeling van het scalenesyndroom en de progressie ervan moeten aan elke patiënt worden aangepast. Het lijkt misschien verrassend dat zo'n kleine spier zoveel klinische symptomen kan veroorzaken. In feite zal de belangrijkste behandeling in wezen van het type fysiotherapie zijn.

Het vereist grote precisie en grote nauwkeurigheid tijdens de verwerking. Veel fysiotherapie-oefeningen kunnen worden aangeboden, waaraan ook andere oefeningen worden toegevoegd, zoals actieve of passieve mobilisaties, of massagetherapietechnieken, dat wil zeggen letterlijk "een massage die geneest".

Tegen de spasmen is ademhalingswerk essentieel omdat het deze spieren zal ontspannen. Acht van de tien keer is revalidatietherapie effectief en voldoende om pijn bij patiënten te verlichten.

De diagnose scalenesyndroom is moeilijk te stellen, omdat er geen pathognomonische symptomen zijn. Het is daarom een ​​van de meest complexe entiteiten in de geneeskunde, vanuit pathogeen, diagnostisch en therapeutisch oogpunt. In feite zal de diagnose medisch zijn, maar ook fysiotherapeutisch. Deze fysiotherapeutische diagnose zal immers de medische diagnose volgen, die het mogelijk zal hebben gemaakt om de bekwaamheid van de fysiotherapeut om de patiënt te behandelen te bepalen en om alle andere etiologieën dan cervicartrose uit te sluiten.

Dit scalene-syndroom wordt ook wel thoraco-brachial crossing syndrome (STTB) of thoraco-brachial outlet syndrome (TBDS) genoemd. Het kan op vele manieren worden uitgedrukt, daarom is de diagnose zo moeilijk te stellen: de klinische symptomen zijn gevarieerd, ze kunnen vasculair en / of neurologisch zijn. Bovendien missen ze specificiteit.

Wat betreft neurologische vormen, zijn vrouwen tussen de 30 en 50 jaar twee keer zo aangetast als mannen. Wat betreft veneuze vormen, ze komen twee keer zo vaak voor bij de mannelijke bevolking, volgens de cijfers van dokter Hervé de Labareyre, sportarts in Parijs.

Het eerste echte klinische geval van STTB dat wordt beschreven, is te wijten aan de Britse chirurg Sir Ashley Cooper in 1821, met een goede beschrijving van de symptomen door Mayo in 1835. Het "Thoracic Outlet-syndroom" werd voor het eerst beschreven in 1956 door Peet. Mercier noemde het in 1973 Thoraco-brachiaal kruisingssyndroom.

Opgemerkt moet worden dat het scalene-syndroom, of STTB, een globaal concept vertegenwoordigt dat de problemen van compressie van de neurologische en vasculaire elementen van de hilum van de bovenste ledematen samenbrengt. En het is in het bijzonder met het oog op het belang van de gemeenschappelijke fysiopathologische factor die wordt vertegenwoordigd door de compressie van de eerste rib dat Roos in 1966 de resectie ervan via de transaxillaire route voorstelt. Peet, van de Mayo Clinic, biedt een revalidatieprotocol aan.

Concreet is het het werk van Mercier en zijn medewerkers dat de belangstelling voor de kwestie in Frankrijk heeft doen herleven.