In het moderne leven nemen we voortdurend nieuwe informatie op. We observeren wat er om ons heen gebeurt en stellen alles in vraag: wat is het? Wat is er gaande? Wat betekent het? Wat maakt het uit? Wat moet ik weten?
Ons doel is overleven. We zoeken informatie die ons zal helpen fysiek, emotioneel, mentaal en sociaal te overleven.
Zodra we vertrouwen hebben in onze overlevingskansen, gaan we op zoek naar informatie die ons op de een of andere manier zal helpen onszelf te vervullen en onze behoeften te bevredigen.
Soms is het vinden van bronnen van voldoening heel eenvoudig, stel gewoon vragen: hoe kan ik meer plezier krijgen? Hoe kan ik meer krijgen van wat ik leuk vind? Hoe kan ik uitsluiten wat ik niet leuk vind?
En soms is het streven naar voldoening een diep en complex proces: hoe kan ik bijdragen aan deze wereld? Wat kan ik doen om te helpen? Wat zal me helpen me beter te voelen? Wie ben ik? Wat is mijn doel?
Idealiter willen we natuurlijk allemaal van het zoeken naar informatie over overleven naar informatie over bevrediging. Dit is een natuurlijke ontwikkeling van menselijke kennis, maar het gaat niet altijd zo.
Hoe verhalen ons gedrag beïnvloeden
Mensen die om overleven geven, zijn gemakkelijk te manipuleren. Ze hebben duidelijke behoeften en triggers. Nodig ze uit om te voldoen aan de behoefte om te overleven - en ze zullen je volgen.
De makkelijkste manier om mensen mee te leiden is helemaal niet met eisen of dreigementen, zoals je zou denken. Dit zijn verhalen.
We houden allemaal van verhalen. En vooral die waarin wij een centrale rol spelen. Daarom is het gemakkelijk om iemand te manipuleren - het is voldoende om iemand een goed verhaal te vertellen waarin hij er deel van zal uitmaken, een personage, een hoofdrolspeler, een held.
Zijn interesse wekken, boeien met een verhaal, emoties oproepen. Vertel hem het soort verhaal over hem en zijn wereld dat je hem wilt laten geloven.
Afhankelijk van hoe goed de plot is en hoe sterk de emotionele connectie is, assimileert een persoon het verhaal. Van een verhaal over iemand anders wordt het verhaal een verhaal over de realiteit van deze persoon en over zijn plaats daarin.
Aan het hoofd van een verhaal staan is helemaal niet erg, maar alleen als deze verhalen niet destructief zijn.
Hoe overlevingsverhalen ons manipuleren
Als we ernaar streven om te overleven, reageren we op kansen als bedreigingen. We zijn in de verdediging, niet open. Standaard houden we ons aan verdacht denken, een mentaliteit die altijd bezig is de grenzen te markeren: waar is "ik" en waar is "vreemden".
Om te overleven, moeten we zeker zijn van wat van 'ons' is en wat van de rest van de wereld. Wij zijn van mening dat we prioriteit moeten geven aan en beschermen wat "van ons" is, dat we moeten verdedigen, beperken, afstoten en bestrijden wat "buitenlands" is.
De verhalen van ons versus die van hen worden al lang gebruikt als politiek instrument. Iedereen lijkt ervan overtuigd te zijn dat politieke ruzies, verdeeldheid in groepen en andere dergelijke fenomenen op dit moment ongekende hoogten hebben bereikt - maar dat is niet zo. Deze strategieën zijn altijd gebruikt in de strijd om de macht en zijn altijd effectief geweest. Het zijn er niet meer, ze zijn alleen duidelijker dan ooit.
Hoe het werkt? Eerst maken de vertellers tekenfilms (geen personages, maar tekenfilms). De ene reeks tekenfilms gaat over 'ons' en de andere over 'vreemden'. Het is gemakkelijk om te bepalen welke set karikaturen tot welke groep behoort, omdat alle eigenschappen en identificerende kenmerken overdreven zijn.
Vervolgens vertellen de vertellers een verhaal dat bepaalde regels heeft:
• Cartoons moeten trouw blijven aan hun overdreven kenmerken, zelfs ten koste van logische plotpunten. Logica speelt geen grote rol in deze verhalen.
• Karikaturen van “onze” fungeren als helden en/of slachtoffers.
• Karikaturen van 'vreemden' moeten zich gedragen als domme of slechte figuren.
• Er moet een conflict zijn, maar er mag geen oplossing zijn. In feite hebben veel van deze verhalen een sterkere impact als ze geen oplossing hebben. Het ontbreken van een oplossing leidt tot een gevoel van constante spanning. Lezers zullen het gevoel hebben dat ze dringend deel moeten uitmaken van het verhaal en helpen een oplossing te vinden.
Hoe je het verhaal onder controle krijgt
We kunnen de manipulatieve kracht van deze verhalen verminderen omdat we verschillende versies van elk verhaal kunnen schrijven. We kunnen onze versus hun structuur gebruiken om een heel ander verhaal te vertellen.
Wanneer we dit doen, introduceren we opties. We laten zien dat groepen vreedzame oplossingen kunnen vinden, dat verschillende mensen met verschillende prioriteiten kunnen samenwerken. We kunnen conflict omzetten in samenwerking en afwijzing in relatie. We kunnen verhalen gebruiken om perspectieven te verbreden en ons niet te beperken tot alleen uitspraken.
Hier zijn vier manieren om de geschiedenis te veranderen zonder de "ons versus hun"-structuur te vernietigen:
1. Verander de plot. In plaats van het conflict tussen ons en hen te laten zien, laat je het conflict zien waarin wij en zij samenkomen om een groter conflict aan te pakken.
2. Voer een doordachte beslissing in. Toon een resolutie die geschikt is voor alle deelnemers. Verander de beslissing van "vreemden verslaan" in "een oplossing waar iedereen baat bij heeft".
3. Converteer tekenfilms naar personages. Echte mensen hebben gevoelens. Ze kunnen groeien en leren. Ze hebben doelen en waarden en willen over het algemeen gewoon gelukkig zijn en goede dingen doen in hun leven. Probeer van de karikatuur een geloofwaardig en diep personage te maken.
4. Start een dialoog. Zowel in het verhaal zelf (laat de personages vreedzaam en heilzaam met elkaar communiceren en met elkaar omgaan om te laten zien dat dit mogelijk is), als letterlijk: voer gesprekken over deze verhalen – allemaal verhalen – met allerlei echte mensen.
Naarmate je meer en meer over deze verhalen nadenkt, zullen ze hun kracht beginnen te verliezen. Ze verliezen het vermogen om met je emoties te spelen, je voor de gek te houden of je zo diep in de verhaallijn te krijgen dat je vergeet wie je werkelijk bent. Ze zullen je niet langer inspireren met de status van slachtoffer of beschermer, maar een karikatuur van je maken. Ze kunnen je niet labelen of inlijsten. Ze kunnen je niet gebruiken of manipuleren als personage in een verhaal dat je niet hebt geschreven.
Het doorbreken van dit narratieve kader is een stap in de richting van vrijheid om niet gecontroleerd te worden door andermans verhalen.
Of, nog belangrijker, het kan een stap zijn naar vrijheid van je eigen verhalen, de oude die je ervan weerhouden om te groeien. Degenen die ervoor zorgen dat je je gekwetst, gekwetst, gebroken voelt. Verhalen die je in de val lokken, maar je ervan weerhouden om te genezen. Verhalen die je toekomst willen bepalen door een beroep te doen op je verleden.
Je bent meer dan je eigen verhalen. En natuurlijk ben je meer dan de verhalen van iemand anders, hoe diep je ze ook voelt en hoeveel je om ze geeft. Je bent meerdere personages in veel verhalen. Je meervoudige zelf leeft een rijk, diep, uitgebreid leven, dompelt zichzelf onder in verhalen naar believen, leert en ontwikkelt zich door elke interactie.
Onthoud: verhalen zijn hulpmiddelen. Verhalen zijn geen realiteit. Ze zijn nodig om ons te helpen begrijpen, inleven en kiezen. We moeten elk verhaal zien voor wat het is: een mogelijke versie van de werkelijkheid.
Als je wilt dat geschiedenis jouw realiteit wordt, geloof erin. Zo niet, schrijf dan een nieuwe.