Zo wordt het feit van weten hoe te relativeren gedefinieerd: het bestaat erin iets zijn absoluut karakter te laten verliezen door het in verband te brengen met iets analoogs, vergelijkbaars of met een geheel, een context. Sterker nog, in het dagelijks leven is het heel nuttig om dingen te relativeren: we slagen er dus in om afstand te nemen. Als we nadenken over de werkelijke ernst van het ding dat ons dwarszit of dat ons verlamt, kan het minder woest, minder gevaarlijk, minder gekmakend lijken dan het ons op het eerste gezicht leek. Een paar manieren om dingen in perspectief te leren zien...

«Sommige zijn van ons afhankelijk, andere zijn er niet van afhankelijk, zei Epictetus, een oude stoïcijn. Die van ons afhankelijk zijn, zijn mening, neiging, verlangen, afkeer: kortom alles wat ons werk is. Degenen die niet van ons afhankelijk zijn, zijn lichamen, goederen, reputatie, waardigheden: kortom, alles wat niet ons werk is. "

En dit is een vlaggenschipidee van het stoïcisme: het is voor ons mogelijk om, bijvoorbeeld door middel van een bepaalde spirituele oefening, cognitief afstand te nemen van de reacties die we spontaan hebben. Een principe dat we vandaag de dag nog steeds kunnen toepassen: in het licht van de gebeurtenissen kunnen we relativeren, in de diepe zin van het woord, dat wil zeggen afstand nemen, en de dingen zien voor wat ze zijn. zijn ; indrukken en ideeën, niet de werkelijkheid. De term relativeren vindt dus zijn oorsprong in de Latijnse term "relativeren“, Relatief, zelf afgeleid van”verslag“, Of de relatie, de relatie; vanaf 1265 wordt deze term gebruikt om te definiëren “iets dat alleen zo is in relatie tot bepaalde voorwaarden".

In het dagelijks leven kunnen we er dan in slagen om een ​​moeilijkheid in de juiste mate te beoordelen, rekening houdend met de werkelijke situatie ... Het hoogste doel van de filosofie, in de oudheid, was voor iedereen om een ​​goed mens te worden door te leven in overeenstemming met een ideaal ... En als we vanaf vandaag dit stoïcijnse voorschrift zouden toepassen om te relativeren?

Blaise Pascal, in zijn Viooltjes, zijn postume werk gepubliceerd in 1670, moedigt ons ook aan om ons bewust te worden van de noodzaak voor de mens om zijn positie in perspectief te plaatsen, geconfronteerd met de enorme uitgestrektheid die het universum biedt … "Moge de mens daarom de hele natuur aanschouwen in zijn hoge en volle majesteit, moge hij zijn zicht distantiëren van de lage objecten die hem omringen. Moge hij kijken naar dit heldere licht, geplaatst als een eeuwige lamp om het universum te verlichten, moge de aarde voor hem verschijnen als een punt voor de prijs van de enorme toren die deze ster beschrijft’, schrijft hij ook.

Bewust van het oneindige, dat van het oneindig grote en dat van het oneindig kleine, de mens, "bij jezelf teruggekomen zijn“, Zal zich in de juiste mate kunnen positioneren en overwegen”wat het is ten koste van wat is?“. En dan kan hij “om jezelf te zien als verloren in dit kanton dat is afgeleid van de natuur“; en, benadrukt Pascal: dat “vanuit deze kleine kerker waar hij is gehuisvest, hoor ik het universum, hij leert de aarde, de koninkrijken, de steden en zichzelf zijn eerlijke prijs te schatten". 

Inderdaad, laten we het even relativeren, zegt Pascal inhoudelijk: “want wat is tenslotte de mens in de natuur? Een niets ten opzichte van het oneindige, een geheel ten aanzien van het niets, een medium tussen niets en alles“… Geconfronteerd met deze onbalans, wordt de mens ertoe gebracht te begrijpen dat er zo weinig is! Bovendien gebruikt Pascal meermaals in zijn tekst de inhoudelijke “kleinheid"... Dus, geconfronteerd met de nederigheid van onze menselijke situatie, ondergedompeld in het midden van een oneindig universum, leidt Pascal ons uiteindelijk naar"aanschouwen“. En dit, "totdat onze verbeelding verloren is"...

«Waarheid buiten de Pyreneeën, fout hieronder. Dit is weer een gedachte van Pascal, relatief bekend: het betekent dat wat een waarheid is voor een persoon of een volk, een vergissing kan zijn voor anderen. Nu, in feite, wat geldig is voor de een, is niet noodzakelijkerwijs geldig voor de ander.

Montaigne ook in zijn proeven, en in het bijzonder de tekst getiteld Cannibals, vertelt een soortgelijk feit: hij schrijft: “Er is niets barbaars en woests in deze natie“. Tegelijkertijd gaat hij in tegen het etnocentrisme van zijn tijdgenoten. Kortom: het relativeert. En leidt ons er geleidelijk toe om het idee te integreren volgens welke we andere samenlevingen niet kunnen beoordelen op basis van wat we weten, dat wil zeggen onze eigen samenleving.

Perzische letters de Montesquieu is een derde voorbeeld: om iedereen te leren relativeren, moet in gedachten worden gehouden dat wat vanzelfsprekend lijkt, niet noodzakelijk vanzelfsprekend is in een andere cultuur.

Verschillende technieken in de psychologie kunnen ons helpen om dagelijks te relativeren. Onder hen is de Vittoz-methode: uitgevonden door dokter Roger Vittoz, het heeft tot doel het cerebrale evenwicht te herstellen door middel van eenvoudige en praktische oefeningen, die geïntegreerd zijn in het dagelijks leven. Deze arts was een tijdgenoot van de grootste analisten, maar richtte zich liever op het bewuste: zijn therapie is dan ook niet analytisch. Het is gericht op de hele persoon, het is een psychosensorische therapie. Het doel is om een ​​vermogen te verwerven om het onbewuste brein en het bewuste brein in evenwicht te brengen. Deze heropvoeding werkt dus niet langer op het idee, maar op het orgaan zelf: de hersenen. We kunnen hem dan opvoeden om de werkelijke ernst van de dingen te leren onderscheiden: kortom, relativeren.

Er bestaan ​​andere technieken. Transpersoonlijke psychologie is er een van: geboren aan het begin van de jaren 70, integreert het in de ontdekkingen van de drie scholen van de klassieke psychologie (CGT, psychoanalyse en humanistisch-essentiële therapieën) de filosofische en praktische gegevens van de grote spirituele tradities (religies en sjamanisme). ); het maakt het mogelijk om een ​​spirituele betekenis te geven aan het bestaan, om het psychische leven te heroriënteren en helpt daarom om de dingen in hun juiste mate te situeren: nogmaals, om te relativeren.

Neurolinguïstisch programmeren kan ook een handig hulpmiddel zijn: deze reeks communicatie- en zelftransformatietechnieken helpt om doelen te stellen en deze te bereiken. Ten slotte nog een interessant hulpmiddel: visualisatie, een techniek die tot doel heeft de hulpbronnen van de geest, verbeeldingskracht en intuïtie te gebruiken om iemands welzijn te verbeteren door nauwkeurige beelden op de geest op te leggen. …

Wilt u een gebeurtenis die u op het eerste gezicht verschrikkelijk lijkt in perspectief plaatsen? Welke techniek je ook gebruikt, onthoud dat niets overweldigend is. Het kan voldoende zijn om de gebeurtenis simpelweg voor te stellen als een trap, en niet als een onoverkomelijke berg, en de ladder één voor één te beklimmen...