Een kind opvoeden van 0 tot 2 jaar

Zijn moeder past een time-out toe: met woorden «Het was erg pijnlijk!» ze legt het op de speelmat. En hij wendt zich een minuut of twee af, de huilende Christophe negerend. Aan het einde van deze tijd neemt ze het aan en zegt:: «We proberen het nog een keer, maar pas op met je tanden!» Nu drinkt Christophe voorzichtig.

Als hij weer bijt, zal mama hem meteen weer op de mat leggen en hem onbeheerd achterlaten, en 1-2 minuten wachten om zich weer aan de borst te hechten.

Nog een voorbeeld:

• Het verhaal van Paul, 8 maanden oud, ken je al uit het eerste hoofdstuk. Hij was altijd extreem ongelukkig, huilde meerdere uren per dag, ondanks het feit dat zijn moeder hem constant vermaakte met nieuwe attracties die maar voor een korte tijd hielpen.

Ik was het snel met mijn ouders eens dat Paul één nieuwe regel moest leren: “Ik moet mezelf elke dag op hetzelfde tijdstip vermaken. Moeder doet op dit moment haar eigen ding. Hoe kon hij het leren? Hij was nog geen jaar oud. Je kunt hem niet zomaar een kamer in nemen en zeggen: "Speel nu alleen."

Na het ontbijt was hij in de regel in de beste stemming. Dus besloot mama deze keer te kiezen om de keuken schoon te maken. Nadat ze Paul op de grond had gezet en hem wat keukengerei had gegeven, ging ze zitten, keek hem aan en zei: «Nu moet ik de keuken schoonmaken». De volgende 10 minuten deed ze haar huiswerk. Hoewel hij in de buurt was, stond Paul niet in het middelpunt van de belangstelling.

Zoals verwacht werd een paar minuten later het keukengerei in de hoek gegooid en Paul hing snikkend aan de benen van zijn moeder en vroeg om vastgehouden te worden. Hij was eraan gewend dat al zijn verlangens onmiddellijk werden vervuld. En toen gebeurde er iets wat hij helemaal niet had verwacht. Mama pakte hem en zette hem weer wat verder op de grond met de woorden: «Ik moet de keuken schoonmaken». Paul was natuurlijk verontwaardigd. Hij verhoogde het volume van de schreeuw en kroop overeind voor zijn moeders voeten. Mam herhaalde hetzelfde: ze pakte hem en zette hem weer wat verder op de grond met de woorden: "Ik moet de keuken schoonmaken, schat. Daarna speel ik weer met je» (gebroken record).

Dit alles gebeurde weer.

De volgende keer ging ze, zoals afgesproken, iets verder. Ze zette Paul in de arena, in het zicht. Moeder ging door met schoonmaken, ondanks het feit dat hij gek werd van zijn geschreeuw. Elke 2-3 minuten wendde ze zich tot hem en zei: "Eerst moet ik de keuken schoonmaken, dan kan ik weer met je spelen." Na 10 minuten was al haar aandacht weer bij Paul. Ze was blij en trots dat ze het volhield, hoewel er weinig van het schoonmaken kwam.

De volgende dagen deed ze hetzelfde. Elke keer plande ze van tevoren wat ze zou doen - opruimen, de krant lezen of ontbijten tot het einde, waarbij ze de tijd geleidelijk op 30 minuten bracht. Op de derde dag huilde Paul niet meer. Hij zat in de arena en speelde. Toen zag ze de noodzaak van een box niet in, tenzij het kind eraan hing zodat het onmogelijk was om te bewegen. Paul raakte er geleidelijk aan gewend dat hij op dit moment niet in het middelpunt van de belangstelling staat en met schreeuwen niets zal bereiken. En zelfstandig besloten om steeds meer alleen te gaan spelen, in plaats van alleen maar te gaan zitten schreeuwen. Voor beiden was deze prestatie erg nuttig, dus op dezelfde manier introduceerde ik 's middags nog een half uur vrije tijd voor mezelf.

Een tot twee jaar

Veel kinderen krijgen, zodra ze schreeuwen, meteen wat ze willen. Ouders wensen hen alleen het beste. Ze willen dat het kind zich op zijn gemak voelt. Altijd comfortabel. Helaas werkt deze methode niet. Integendeel: kinderen zoals Paul zijn altijd ongelukkig. Ze huilen veel omdat ze geleerd hebben: «Schreeuwen krijgt aandacht.» Van jongs af aan zijn ze afhankelijk van hun ouders, zodat ze hun eigen capaciteiten en neigingen niet kunnen ontwikkelen en realiseren. En zonder dit is het onmogelijk om iets van uw gading te vinden. Ze begrijpen nooit dat ouders ook behoeften hebben. Een time-out in dezelfde kamer met mama of papa is hier een mogelijke oplossing: het kind wordt niet gestraft, blijft dicht bij de ouder, maar krijgt toch niet wat hij wil.

• Zelfs als het kind nog erg jong is, gebruik dan tijdens de "Time Out" «I-boodschappen»: "Ik moet opruimen." "Ik wil mijn ontbijt afmaken." "Ik moet bellen." Het kan voor hen niet te vroeg zijn. Het kind ziet je behoeften en tegelijkertijd verlies je de kans om de baby uit te schelden of te verwijten.

Laatste voorbeeld:

• Herinner je je Patrick nog, «de horror van de hele band»? De tweejarige bijt, vecht, haalt speelgoed tevoorschijn en gooit ermee. Elke keer komt mama naar hem toe en scheldt hem uit. Bijna elke keer belooft ze: "Als je het nog een keer doet, gaan we naar huis." Maar doet het nooit.

Hoe kun je dat hier doen? Als Patrick een ander kind pijn heeft gedaan, kan een korte «verklaring» worden afgelegd. Kniel neer (ga zitten), kijk hem recht aan en houd zijn handen in de jouwe, zeg: "Hou op! Stop het nu!" Je kan hem naar een andere hoek van de kamer brengen, en zonder enige aandacht aan Paul te schenken, het «slachtoffer» troosten. Als Patrick weer iemand bijt of slaat, moet je direct handelen. Omdat hij nog klein is en het onmogelijk is om hem alleen de kamer uit te sturen, moet zijn moeder de groep met hem verlaten. Tijdens de time-out besteedt ze niet veel aandacht aan hem, hoewel ze in de buurt is. Als hij huilt, kun je het zien: "Als je kalmeert, kunnen we weer naar binnen." Zo benadrukt ze het positieve. Als het huilen niet stopt, gaan ze allebei naar huis.

Er is ook een time-out: Patrick werd weggehaald bij de kinderen en stapels interessant speelgoed.

Zodra het kind een tijdje rustig speelt, gaat de moeder bij hem zitten, prijst en schenkt haar aandacht. Dus focussen op het goede.