Alexander Minin, een vooraanstaand onderzoeker aan het Institute of Global Climate and Ecology van Roshydromet en de Russische Academie van Wetenschappen, probeert de behendigheid waarmee velen hun deelname aan milieuverandering beoordelen onschadelijk te maken. "De aanspraken van de mens om de natuur te behouden kunnen worden vergeleken met de roep van vlooien om een olifant te redden", concludeert hij terecht.
De feitelijke mislukking van het internationale milieuforum over klimaatverandering vorig jaar in Kopenhagen deed de doctor in de biologie nadenken over de legitimiteit van de slogan 'natuurbehoud'.
Dit is wat hij schrijft:
In de samenleving zijn er naar mijn mening twee benaderingen met betrekking tot de natuur: de eerste is het traditionele 'natuurbehoud', de oplossing van individuele milieuproblemen zoals ze zich voordoen of worden ontdekt; de tweede is het behoud van de mens als biologische soort in de aard van de aarde. Het is duidelijk dat ontwikkelingsstrategieën op deze gebieden zullen verschillen.
In de afgelopen decennia heeft het eerste pad de overhand gehad en Kopenhagen 2009 werd de logische en belangrijke mijlpaal. Het lijkt erop dat dit een doodlopende weg is, hoewel zeer aantrekkelijk. Doodlopende weg om verschillende redenen. De beweringen van de mens om de natuur te behouden kunnen worden vergeleken met de roep van vlooien om een olifant te redden.
De biosfeer van de aarde is het meest complexe systeem, waarvan we de principes en werkingsmechanismen net zijn gaan leren. Het heeft een lange (enkele miljarden jaren) evolutieweg afgelegd, vele planetaire rampen doorstaan, vergezeld van een bijna volledige verandering in de onderwerpen van biologisch leven. Ondanks de schijnbare, op astronomische schaal, kortstondige aard (de dikte van deze "film van het leven" is enkele tientallen kilometers), heeft de biosfeer ongelooflijke stabiliteit en vitaliteit getoond. De grenzen en mechanismen van zijn stabiliteit zijn nog steeds niet duidelijk.
De mens is slechts een deel van dit verbazingwekkende systeem, dat volgens evolutionaire normen een paar "minuten" geleden ontstond (we zijn ongeveer 1 miljoen jaar oud), maar we positioneren onszelf pas in de laatste decennia als een wereldwijde bedreiging - "seconden". Het systeem (biosfeer) van de aarde zal zichzelf behouden en eenvoudigweg de elementen verwijderen die het evenwicht verstoren, zoals het miljoenen keren is gebeurd in de geschiedenis van de planeet. Hoe het bij ons zal zijn is een technische vraag.
Seconde. De strijd voor het behoud van de natuur vindt niet plaats met een oorzaak, maar met gevolgen, waarvan het aantal onvermijdelijk elke dag toeneemt. Zodra we de bizon of de Siberische kraanvogel van uitsterven hebben gered, worden tientallen en honderden diersoorten, waarvan we het bestaan niet eens vermoeden, in gevaar gebracht. We zullen de problemen van klimaatopwarming oplossen - niemand kan garanderen dat we ons over een paar jaar geen zorgen meer zullen maken over progressieve afkoeling (vooral omdat, parallel met de opwarming, zich een zeer reëel proces van global dimming ontvouwt, dat het broeikaseffect verzwakt ). Enzovoort.
De belangrijkste reden voor al deze problemen is bekend: het marktmodel van de economie. Zelfs aan het begin van de vorige eeuw, ineengedoken op een stukje Europa, leefde de hele wereld volgens de principes van een traditionele economie. Tegenwoordig wordt dit model snel en ijverig over de hele wereld geïmplementeerd. Duizenden fabrieken, fabrieken, graafmachines, olie-, gas-, hout-, steenkoolwinnings- en verwerkingscomplexen over de hele wereld werken om aan de steeds groter wordende behoeften van burgers te voldoen.
Als dit Samojeed-proces niet wordt gestopt, verandert de oplossing van bepaalde milieuproblemen, evenals het behoud van de mens, in een strijd tegen windmolens. Stoppen betekent de consumptie beperken, en wel radicaal. Is de samenleving (voornamelijk de westerse samenleving, want tot nu toe is het hun consumptie die deze bronnenverslindende spiraal doet draaien) klaar voor een dergelijke beperking en een virtuele afwijzing van de principes van een markteconomie? Met alle ogenschijnlijke bezorgdheid van westerse landen over milieuproblemen en hun bereidheid om deze op te lossen, is het moeilijk te geloven in de afwijzing van de “basis van democratie”.
Waarschijnlijk zit de helft van de autochtone bevolking van Europa in verschillende commissies, commissies, werkgroepen voor natuurbehoud, bescherming, controle … enz. Ecologische organisaties organiseren acties, schrijven oproepen, ontvangen subsidies. Deze situatie past bij velen, waaronder het publiek en politici (er is een plek om zichzelf te laten zien), zakenmensen (een andere hefboom in de concurrentiestrijd, en wordt elke dag belangrijker). In de afgelopen decennia zijn we getuige geweest van de opkomst van een reeks verschillende wereldwijde "milieubedreigingen" ("ozongat", gekkekoeienziekte, varkens- en vogelgriep, enz.). Een aanzienlijk deel van hen verdween snel, maar er werden fondsen toegewezen voor hun studie of de strijd tegen hen, en aanzienlijke, en iemand ontving deze fondsen. Bovendien kost de wetenschappelijke kant van de problemen waarschijnlijk niet meer dan een paar procent, de rest is geld en politiek.
Terugkerend naar het klimaat, moet worden opgemerkt dat geen van de "tegenstanders" van opwarming tegen het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen is. Maar dit is geen probleem van de natuur, maar van ons. Het is duidelijk dat (eventuele) emissies moeten worden geminimaliseerd, maar waarom dit onderwerp koppelen aan het probleem van klimaatverandering? Een lichte koudegolf zoals deze winter (met enorme verliezen voor Europa!) kan tegen deze achtergrond een negatieve rol spelen: de “tegenstanders” van de theorie van antropogene klimaatopwarming krijgen een troef om alle emissiebeperkingen op te heffen: natuur , zeggen ze, gaat het goed genoeg aan.
De strategie om de mens als biologische soort te behouden, is naar mijn mening zinvoller, duidelijker vanuit ecologische en economische posities dan de strijd op vele fronten voor het behoud van de natuur. Als er een conventie nodig is op het gebied van natuurbescherming, dan is dit een conventie over het behoud van de mens als biologische soort. Het moet een weerspiegeling zijn (rekening houdend met tradities, gewoonten, manier van leven, enz.) van de basisvereisten voor de menselijke omgeving, voor menselijke activiteiten; in de nationale wetgevingen moeten deze vereisten worden weerspiegeld en strikt worden gehandhaafd, aangepast aan hun voorwaarden.
Alleen door onze plaats in de biosfeer te begrijpen, kunnen we onszelf in de natuur behouden en onze negatieve impact erop minimaliseren. Op deze manier wordt overigens ook het probleem van natuurbehoud, dat aantrekkelijk is voor het betrokken deel van de samenleving, opgelost.