Op het eerste gezicht zou men het verband tussen vlees eten en kolossale milieuproblemen zoals de opwarming van de aarde, woestijnuitbreiding, het verdwijnen van tropische bossen en het verschijnen van zure regen niet opmerken. In feite is de vleesproductie het grootste probleem van veel wereldwijde rampen. Het is niet alleen dat een derde van het aardoppervlak in een woestijn verandert, maar ook dat de beste landbouwgronden zo intensief zijn gebruikt dat ze hun vruchtbaarheid al beginnen te verliezen en niet langer zulke grote oogsten zullen geven.
Er waren eens boeren die hun velden rouleerden, drie jaar lang elk jaar een ander gewas verbouwden en in het vierde jaar het veld helemaal niet inzaaiden. Ze riepen om het veld “braak” te verlaten. Deze methode zorgde ervoor dat verschillende gewassen elk jaar verschillende voedingsstoffen consumeerden, zodat de bodem zijn vruchtbaarheid kon herwinnen. Omdat na het einde van de Grote Vaderlandse Oorlog de vraag naar dierlijk voedsel toenam, werd deze methode stilaan niet meer gebruikt.
Boeren verbouwen nu vaak jaar na jaar hetzelfde gewas op hetzelfde veld. De enige uitweg is om de bodem te verrijken met kunstmest en pesticiden – stoffen die onkruid en ongedierte vernietigen. De structuur van de bodem wordt verstoord en wordt broos en levenloos en gemakkelijk verweerd. De helft van alle landbouwgrond in het VK loopt nu het risico te worden verweerd of weggespoeld door regen. Bovendien zijn de bossen die ooit het grootste deel van de Britse eilanden bedekten gekapt, zodat er minder dan twee procent overblijft.
Meer dan 90% van de vijvers, meren en moerassen is drooggelegd om meer velden te creëren voor het verbouwen van veevoer. Over de hele wereld is de situatie ongeveer hetzelfde. Moderne meststoffen zijn gebaseerd op stikstof en helaas blijven niet alle meststoffen die boeren gebruiken in de bodem. Sommige worden weggespoeld in rivieren en vijvers, waar stikstof giftige bloemen kan veroorzaken. Dit gebeurt wanneer algen, die normaal in water groeien, zich beginnen te voeden met overtollige stikstof, ze snel beginnen te groeien en al het zonlicht blokkeren voor andere planten en dieren. Zo'n bloei kan alle zuurstof in het water opgebruiken, waardoor alle planten en dieren worden verstikt. Stikstof komt ook in het drinkwater terecht. Vroeger dacht men dat de gevolgen van met stikstof verzadigd drinkwater kanker waren en een ziekte bij pasgeborenen waarbij de rode bloedcellen die zuurstof transporteren werden vernietigd en door zuurstofgebrek konden afsterven.
De British Medical Association schat dat 5 miljoen Engelsen constant water drinken dat te veel stikstof bevat. Pesticiden zijn ook gevaarlijk. Deze pesticiden verspreiden zich langzaam maar zeker door de voedselketen, worden steeds geconcentreerder en eenmaal ingenomen, zijn ze zeer moeilijk te elimineren. Stel je voor dat regen pesticiden van een veld in een nabijgelegen waterlichaam spoelt, en algen chemicaliën uit het water opnemen, kleine garnalen algen eten en dag na dag het gif zich ophoopt in hun lichaam. De vis eet dan veel van de vergiftigde garnalen, en het gif wordt nog meer geconcentreerd. Hierdoor eet de vogel veel vis en wordt de concentratie bestrijdingsmiddelen nog groter. Dus wat begon als een zwakke oplossing van pesticiden in een vijver via de voedselketen, kan volgens de British Medical Association 80000 keer meer geconcentreerd worden.
Hetzelfde verhaal met landbouwhuisdieren die granen eten die bespoten zijn met pesticiden. Het gif is geconcentreerd in de weefsels van dieren en wordt nog sterker in het lichaam van iemand die vergiftigd vlees heeft gegeten. Tegenwoordig hebben veel mensen residuen van bestrijdingsmiddelen in hun lichaam. Het probleem is echter nog ernstiger voor vleeseters, omdat vlees 12 keer meer pesticiden bevat dan groenten en fruit.
Een Britse publicatie over pesticidencontrole beweert dat: "Voedsel van dierlijke oorsprong is de belangrijkste bron van residuen van bestrijdingsmiddelen in het lichaam." Hoewel niemand precies weet welk effect deze geconcentreerde pesticiden op ons hebben, maken veel artsen, waaronder leden van de British Medical Association, zich grote zorgen. Ze zijn bang dat stijgende niveaus van pesticiden die zich in het menselijk lichaam ophopen, kunnen leiden tot kanker en een lagere immuniteit.
Het Institute of Environmental Toxicology in New York schat dat elk jaar meer dan een miljoen mensen wereldwijd lijden aan pesticidenvergiftiging en 20000 van hen sterven. Tests uitgevoerd op Brits rundvlees hebben aangetoond dat in twee van de zeven gevallen de chemische stof diheldrin de door de Europese Unie vastgestelde limieten overschrijdt. Diheldrin wordt beschouwd als de gevaarlijkste stof, omdat het volgens de Wereldgezondheidsorganisatie geboorteafwijkingen en kanker kan veroorzaken.