Myoclonus wordt gekenmerkt door het optreden van korte spiertrekkingen. Deze manifesteren zich door onwillekeurige en plotselinge bewegingen. Er zijn verschillende vormen waaronder slaapmyoclonus, of secundaire myoclonus die met name voorkomt bij epilepsie.

Myoclonus is een korte spiertrekking die onwillekeurige, plotselinge en plotselinge bewegingen veroorzaakt. Ze kunnen spontaan optreden of optreden als reactie op een stimulus zoals geluid of een lichtflits. De spiertrekkingen kunnen optreden in een enkele spier of een groep spieren beïnvloeden.

Het gebruikelijke voorbeeld van myoclonus is de hik of phrenoglottische myoclonus. Het is het resultaat van een opeenvolging van onwillekeurige spiersamentrekkingen.

Myoclonus kan worden veroorzaakt door een plotselinge spiersamentrekking of door een plotselinge stop in spieractiviteit. Deze verschijnselen kunnen verschillende verklaringen hebben. Afhankelijk van het geval zijn er drie soorten myoclonus:

• fysiologische myoclonus, die verband houden met het functioneren van het lichaam;
• secundaire myoclonus, die worden veroorzaakt door het optreden van een aandoening in het lichaam;
• de myoclonies iatrogènes, die het gevolg zijn van medische behandeling.

De oorzaken van fysiologische myoclonus

Myoclonus kan in verband worden gebracht met het functioneren van het lichaam. We kunnen bijvoorbeeld citeren:

• phrenoglottische myoclonus, beter bekend als hik;
• in slaap vallende myoclonus, of slaapmyoclonus, die zich manifesteert als een schrik in de slaap en die meestal optreedt tijdens de eerste paar minuten van het inslapen.

Er zijn ook andere fysiologische oorzaken vastgesteld. Deze omvatten angst, lichaamsbeweging en dieet.

Oorzaken van secundaire myoclonus

Secundaire myoclonus kan te wijten zijn aan verschillende aandoeningen, zoals:

• epilepsie, een neurologische aandoening waarbij myoclonus een van de belangrijkste symptomen is;
• dementie, in het bijzonder tijdens de ziekte van Creutzfeldt-Jakob, de ziekte van Alzheimer, diffuse Lewy body-ziekte, frontotemporale dementie of het Rett-syndroom;
• spinocerebellaire degeneratie, die optreedt in de context van verschillende neurodegeneratieve ziekten zoals de ziekte van Parkinson, de ziekte van Huntington, het Ramsay-Hunt-syndroom of zelfs de ziekte van Wilson;
• fysieke en hypoxische encefalopathieën, cerebrale disfuncties die met name optreden bij elektrische schokken, hitteberoerte, hypoxie, traumatisch hersenletsel en decompressieziekte;
• toxische encefalopathieën, hersenbeschadiging die met name het gevolg is van vergiftiging door zware metalen;
• infecties, vooral bij lethargische encefalitis, herpes-simplexvirus-encefalitis, post-infectieuze encefalitis, malaria, syfilis en de ziekte van Lyme;
• bepaalde stofwisselingsstoornissen, zoals hyperthyreoïdie, leverfalen, nierfalen, hypoglykemie, niet-ketotische hyperglykemie en hyponatriëmie.

De oorzaken van iatrogene myoclonus

Myoclonus kan soms het gevolg zijn van een medische behandeling. Het kan bijvoorbeeld aansluiten bij:

• psychiatrische behandeling, vooral bij gebruik van lithium, antidepressiva of neuroleptica;
• bepaalde anti-infectieuze behandelingen, met name bij het gebruik van chinolonen;
• bepaalde cardiologische behandelingen;
• het gebruik van slaappillen;
• het gebruik van anticonvulsiva;
• verdoving nemen.

De klinische manifestaties van myoclonus variëren van geval tot geval. Ze kunnen met name variëren in amplitude en frequentie. In meer ernstige gevallen kunnen spiertrekkingen worden gegeneraliseerd met het begin van aanvallen.

Wanneer de myoclonus gegeneraliseerd is, aanhoudt of terugkeert, wordt dringend medisch consult aanbevolen. De medische behandeling maakt het mogelijk om de oorzaak van de myoclonus te identificeren en te behandelen.

Om de oorsprong van myoclonus te bepalen, is het over het algemeen noodzakelijk om de elektrofysiologische registratie van abnormale bewegingen uit te voeren.

Om spiertrekkingen te verlichten, kan soms symptomatische behandeling worden toegepast. Dit kan gebaseerd zijn op het gebruik van verschillende medicijnen:

• benzodiazepinen, zoals clonazepam, een klasse van psychotrope geneesmiddelen;
• anti-epileptica zoals valproaat;
• noötropica zoals piracetam;
• anticonvulsiva zoals leviracetam.