Mayumi Nishimura is een van 's werelds beroemdste macrobiotische*-experts, auteur van kookboeken en al zeven jaar Madonna's persoonlijke chef-kok. In de inleiding van haar kookboek Mayumi's Kitchen vertelt ze hoe macrobiotiek zo'n belangrijk onderdeel van haar leven werd.
"In mijn 20+ jaar macrobiotisch koken heb ik honderden mensen gezien - waaronder Madonna, voor wie ik zeven jaar heb gekookt - die de gunstige effecten van macrobiotiek hebben ervaren. Ze ontdekten dat je door het volgen van het macrobiotische dieet, een oeroude, natuurlijke manier van eten waarbij volle granen en groenten de belangrijkste bron van energie en voedingsstoffen zijn, kunt genieten van een gezond lichaam, een mooie huid en een heldere geest.
Ik ben er zeker van dat als je eenmaal een stap hebt gezet om deze manier van eten aan te nemen, je zult zien hoe vreugdevol en aantrekkelijk macrobiotiek kan zijn. Geleidelijk zult u de waarde van hele voedingsmiddelen gaan begrijpen en zult u niet meer terug willen naar uw oude dieet. Je voelt je weer jong, vrij, gelukkig en één met de natuur.
Hoe ik in de ban raakte van macrobiotiek
Ik kwam voor het eerst in aanraking met het concept van gezond eten toen ik 19 jaar oud was. Mijn vriendin Jeanne (die later mijn echtgenoot werd) leende me de Japanse editie van Our Bodies, Ourselves van de Women's Health Books of Boston. Dit boek is geschreven in een tijd dat de meeste van onze artsen nog mannen waren; ze moedigde vrouwen aan om verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen gezondheid. Ik werd getroffen door een alinea waarin het lichaam van een vrouw werd vergeleken met de zee, waarin werd beschreven dat wanneer een vrouw zwanger is, haar vruchtwater is als het water van de oceaan. Ik stelde me een gelukkige baby voor die in een kleine, gezellige oceaan in mij zwom, en toen realiseerde ik me plotseling dat wanneer die tijd komt, ik zou willen dat deze wateren zo schoon en transparant mogelijk zijn.
Het was halverwege de jaren 70 en toen had iedereen het over leven in harmonie met de natuur, wat inhield dat je natuurlijk, onbereid voedsel moest eten. Dit idee resoneerde met mij, dus ik stopte met het eten van dierlijke producten en begon veel meer groenten te eten.
Eind jaren tachtig studeerde mijn man Jeanne in Boston, Massachusetts, en werkte ik in het hotel van mijn ouders in Shinojima, Japan. We maakten van elke gelegenheid gebruik om elkaar te zien, wat meestal betekende dat we elkaar in Californië moesten ontmoeten. Op een van zijn reizen gaf hij me nog een boek dat mijn leven veranderde, The New Method of Saturating Eating van George Osada, die als eerste macrobiotiek een manier van leven noemde. In dit boek beweerde hij dat alle ziekten konden worden genezen door bruine rijst en groenten te eten. Hij geloofde dat de wereld een harmonieuze plek zou kunnen worden als alle mensen gezond waren.
Wat Osawa zei, sprak me erg aan. Het kleinste deeltje van de samenleving is een enkel individu, dan wordt een gezin, een buurt, een land en een hele wereld gevormd. En als dit kleinste deeltje gelukkig en gezond is, dan is het geheel dat ook. Osawa bracht mij dit idee eenvoudig en duidelijk. Van kinds af aan heb ik me afgevraagd: waarom ben ik op deze wereld geboren? Waarom zouden landen met elkaar oorlog moeten voeren? Er waren andere moeilijke vragen die nooit beantwoord leken te worden. Maar nu vond ik eindelijk een levensstijl die ze kon beantwoorden.
Ik begon een macrobiotisch dieet te volgen en in slechts tien dagen onderging mijn lichaam een complete transformatie. Ik begon gemakkelijk in slaap te vallen en 's ochtends gemakkelijk uit bed te springen. De conditie van mijn huid verbeterde merkbaar en na een paar maanden verdwenen mijn menstruatiepijnen. En de beklemming in mijn schouders is ook weg.
En toen begon ik macrobiotiek heel serieus te nemen. Ik besteedde mijn tijd aan het lezen van elk macrobiotisch boek dat ik te pakken kon krijgen, inclusief The Macrobiotic Book van Michio Kushi. Kushi was een leerling van Osawa en in zijn boek kon hij Osawa's ideeën verder ontwikkelen en presenteren op een manier die gemakkelijker te begrijpen zou zijn. Hij was en is nog steeds de beroemdste macrobiotische expert ter wereld. Hij slaagde erin een school te openen – het Kushi Institute – in Brooklyn, niet ver van Boston. Al snel kocht ik een vliegticket, pakte mijn koffer en ging naar de VS. "Om bij mijn man te wonen en Engels te leren", zei ik tegen mijn ouders, hoewel ik in feite alles ging leren van deze inspirerende persoon. Het gebeurde in 1982, toen ik 25 jaar oud was.
Kushi Instituut
Toen ik naar Amerika kwam, had ik heel weinig geld bij me, en mijn Engels was erg zwak, en ik kon geen cursussen volgen die in het Engels werden gegeven. Ik schreef me in bij een taalschool in Boston om mijn taalvaardigheid te verbeteren; maar cursusgelden en dagelijkse uitgaven verminderden mijn spaargeld geleidelijk tot bijna niets, en ik kon me geen opleiding in macrobiotiek meer veroorloven. Ondertussen verliet Jinn, die zich ook diep had verdiept in het concept van macrobiotiek, de school waar hij op zat en ging vóór mij naar het Kushi-instituut.
Toen lachte het geluk ons toe. Genie's vriend stelde ons voor aan het Kushi-paar, Michio en Evelyn. Tijdens een gesprek met Evelyn nam ik de vrijheid om de benarde situatie waarin we ons bevonden te vermelden. Ik moet haar medelijden hebben gegeven, want later riep ze me bij haar thuis en vroeg of ik kon koken. Ik antwoordde dat ik dat kon, en toen bood ze me een baan aan als kok bij hun thuis – met onderdak. Eten en huur werden van mijn salaris afgehouden, maar ik kreeg de kans om gratis aan hun instituut te studeren. Mijn man woonde ook bij mij in huis en werkte voor hen.
Kushi's taak was niet gemakkelijk. Ik kon echt koken, maar ik was niet gewend om voor anderen te koken. Daarnaast was het huis een constante stroom van bezoekers. Mijn Engels was nog steeds niet op peil en ik kon nauwelijks verstaan wat de mensen om me heen zeiden. 's Ochtends, nadat ik het ontbijt voor 10 personen had klaargemaakt, ging ik naar Engelse lessen, daarna studeerde ik een paar uur in mijn eentje - meestal herhaalde ik de namen van producten en verschillende ingrediënten. 's Avonds – nadat ik al voor 20 personen had gekookt – ging ik naar lessen op de macrobiotische school. Dit regime was vermoeiend, maar de drive en mijn dieet gaven me de nodige kracht.
In 1983, na bijna een jaar, verhuisde ik. De Cushes kochten een groot oud huis in Becket, Massachusetts, waar ze van plan waren een nieuwe tak van hun instituut te openen (later werd het het hoofdkwartier van het instituut en andere afdelingen). Tegen die tijd had ik meer zelfvertrouwen gekregen als kok en had ik de basis van macrobiotiek geleerd, en ik had ook de wens om iets nieuws te doen. Ik vroeg Evelyn of zij en haar man zouden overwegen om Genie en mij naar een nieuwe locatie te sturen om ons te helpen wennen. Ze sprak met Michio, en hij stemde toe en bood me zelfs een baan als kok aan - om te koken voor kankerpatiënten. Ik denk dat hij ervoor zorgde dat ik meteen wat geld kon verdienen, ik ging graag akkoord met zijn aanbod.
De dagen in Beckett waren net zo druk als in Brooklyn. Ik raakte zwanger van mijn eerste kind, Liza, dat ik thuis beviel, zonder hulp van een verloskundige. De school ging open en naast mijn baan als kok kreeg ik de functie van hoofd van macro kookinstructeurs. Ik heb ook gereisd, een internationale conferentie over macrobiotiek in Zwitserland bijgewoond, veel macrobiotische centra over de hele wereld bezocht. Het was een zeer bewogen tijd in de macrobiotische beweging.
Tussen 1983 en 1999 heb ik vaak eerst geworteld en daarna weer verhuisd. Ik heb een tijdje in Californië gewoond en kreeg toen mijn eerste baan als privékok in het huis van David Barry, Oscarwinnaar voor de beste visuele effecten. Ik ben ook thuis bevallen van mijn tweede kind, Norihiko. Nadat mijn man en ik uit elkaar gingen, keerde ik met mijn kinderen terug naar Japan om een time-out te nemen. Maar ik verhuisde al snel naar Alaska - via Massachusetts - en probeerde Lisa en Norihiko op te voeden in een macrobiotische commune. En vaak tussen de diensten in, bevond ik me weer in het westen van Massachusetts. Ik had daar vrienden en er was altijd wel iets te doen.
Kennismaking met Madonna
In mei 2001 woonde ik in Great Barrington, Massachusetts, gaf les aan het Kushi Institute, kookte voor kankerpatiënten en werkte in een plaatselijk Japans restaurant. En toen hoorde ik dat Madonna op zoek was naar een persoonlijke macrobiota chef. De baan was maar voor een week, maar ik besloot het eens te proberen omdat ik op zoek was naar verandering. Ik dacht ook dat als ik Madonna en haar familieleden gezonder kon maken door middel van mijn maaltijden, het de aandacht van mensen zou vestigen op de voordelen van macrobiotiek.
Tot die tijd had ik maar één keer gekookt voor een beroemdheid, voor John Denver, en dat was maar één maaltijd in 1982. Ik had pas een paar maanden voor David Barry gewerkt als persoonlijke chef-kok, dus ik kon niet zeggen dat ik had genoeg ervaring om deze baan te krijgen, maar ik had vertrouwen in de kwaliteit van mijn kookkunsten.
Er waren andere sollicitanten, maar ik kreeg de baan. In plaats van een week was het 10 dagen. Ik moet mijn werk goed hebben gedaan, want de volgende maand belde Madonna's manager me op en bood aan om de fulltime persoonlijke chef-kok van Madonna te zijn tijdens haar Drowned World Tour. Het was een geweldig aanbod, maar ik moest voor mijn kinderen zorgen. Lisa was toen al 17 en kon voor zichzelf zorgen, maar Norihiko was pas 13 jaar oud. Na de kwestie te hebben besproken met Genie, die toen in New York woonde, besloten we dat Lisa in Great Barrington zou blijven en voor ons huis zou zorgen, terwijl Genie voor Norihiko zou zorgen. Ik accepteerde Madonna's aanbod.
In de herfst, toen de tour eindigde, werd ik opnieuw gevraagd om te werken voor Madonna, die naar verschillende plaatsen in Europa moest reizen om een film op te nemen. En opnieuw werd ik geïnspireerd door deze kans, en opnieuw rees de kwestie van kinderen. Bij de volgende familieraad werd besloten dat Lisa in Massachusetts zou blijven en Norihiko naar mijn zus in Japan zou gaan. Ik was ongemakkelijk over het feit dat het gezin door mijn schuld "in de steek werd gelaten", maar het leek erop dat de kinderen het niet erg vonden. Bovendien hebben ze mij gesteund en aangemoedigd in deze beslissing. Ik was zo trots op ze! Ik vraag me af of hun openheid en volwassenheid het resultaat was van een macrobiotische opvoeding?
Toen het filmen eindigde, bleef ik koken voor Madonna en haar familie in hun huis in Londen.
Naar een nieuwe stijl in macrobiotiek
Wat een macrobiotische chef-kok anders maakt dan elke andere persoonlijke chef-kok, is dat hij niet alleen moet koken wat zijn klant wil, maar ook wat hem helpt om de klant gezond te houden - zowel lichaam als geest. De macrobiota-kok moet uiterst gevoelig zijn voor de kleinste verandering in de toestand van de klant en gerechten bereiden die alles wat uit balans is geraakt, in harmonie brengen. Hij moet zowel zelfgemaakte als externe gerechten in medicijnen veranderen.
In de zeven jaar dat ik voor Madonna heb gewerkt, heb ik een groot aantal van dergelijke gerechten onder de knie gekregen. Door voor haar te koken ben ik inventiever en veelzijdiger geworden. Ik reisde met haar mee op vier wereldreizen en zocht overal naar nieuwe ingrediënten. Ik gebruikte altijd wat beschikbaar was in de keuken waarin we ons bevonden - meestal hotelkeukens - om voedsel te bereiden dat zowel heerlijk, energiek als gevarieerd tegelijk was. De ervaring stelde me in staat om nieuwe voedingsmiddelen en exotische kruiden en smaakmakers te proberen om te diversifiëren wat anders alledaags zou lijken. Al met al was het een geweldige ervaring en een kans om mijn idee van een "petit macro" te creëren en op te poetsen, een stijl van macrobiotiek die veel mensen zou passen.
Kleine macro
Deze uitdrukking is wat ik macrobiotiek voor iedereen noem - een nieuwe benadering van macrobiotiek die tegemoet komt aan verschillende smaken en in mindere mate vasthoudt aan de Japanse traditie van koken. Ik haal mijn inspiratie bijna net zo veel uit de Italiaanse, Franse, Californische en Mexicaanse keuken als uit de traditionele Japanse en Chinese keuken. Eten moet vrolijk en helder zijn. Petit macro is een stressvrije manier om te genieten van de voordelen van macrobiotiek zonder je favoriete eten en kookstijl op te geven.
Natuurlijk zijn er enkele basisrichtlijnen, maar geen ervan vereist absolute implementatie. Ik raad bijvoorbeeld aan om zuivel en dierlijke eiwitten te vermijden, omdat ze leiden tot chronische ziekten, maar ze kunnen van tijd tot tijd op je menu verschijnen, vooral als je gezond bent. Daarnaast raad ik aan om alleen natuurlijk bereid voedsel te eten, geen geraffineerde ingrediënten, en waar mogelijk biologische, lokale groenten in je dieet op te nemen. Kauw goed, eet 's avonds niet later dan drie uur voor het slapengaan, eet af voordat je een vol gevoel hebt. Maar de belangrijkste aanbeveling: laat je niet gek maken door de aanbevelingen!
Er is niets in petit macro dat strikt verboden is. Eten is belangrijk, maar je goed voelen en niet gestrest zijn is ook heel belangrijk. Blijf positief en doe alleen wat je leuk vindt!”