De gendervakantie op 8 maart, en daarmee ook 14 februari, is allang veranderd van een gelegenheid om te rusten en te genieten in een excuus voor ruzies en depressies. Liefde is niet genoeg voor iedereen en altijd, maar tegenwoordig wordt het tekort verergerd, vrouwen wachten bijzonder gespannen op de manifestaties ervan. Psychologe Elena Mkrtychan vertelt hoe je je houding ten opzichte van de feestdagen kunt veranderen.
Het lijkt erop dat vrouwen heel goed weten dat dit conventies zijn: over Sint-Valentijn en over Clara Zetkin met Rosa Luxembourg, maar toch kunnen ze niet anders dan wachten op de bevestiging dat ze nodig, geliefd, gevraagd en niet vergeten zijn. En als ze dat niet doen, hallo, melancholie en depressie. Het gebrek aan liefde wordt niet opgevuld, het gevoel, niet altijd bewust, is zoiets als dit: "zelfs vandaag kan hij niet iets aangenaams doen", "zelfs vandaag voel ik me niet geliefd."
Rondom de algemene opwinding en opgewektheid, op het werk, worden groene ongeopende tulpen centraal gegeven, maar dit maakt het nog pijnlijker. Zoals je weet, is de ergste eenzaamheid eenzaamheid in een menigte. Als bijvoorbeeld een buurman, een bekende verkoper in een winkel en in het algemeen elke voorbijganger kan feliciteren met het nieuwe jaar, dan wachten vrouwen half februari en begin maart op felicitaties van mannen en van degenen die een belangrijke plaats in hun leven innemen.
Maar de mannelijke gendersituatie met het woord 'zou moeten' in een relatie faalt altijd. Het roept koppigheid op, afwijzing, angst om niet aan de verwachtingen te voldoen, tegenwerking en de vraag: “Waarom ben ik iets schuldig?”
Het blijkt, en feliciteerde niet - doorboord en gefeliciteerd - het is nog steeds slecht
De meesten van hen kunnen zomaar bloemen geven aan hun vrouw of vriendin, spontaan een cadeau kopen of reageren op een hint over een ring die ze leuk vinden … examen, vallen ze in een stupor.
Verder kan de situatie zich op verschillende manieren ontwikkelen. Een man feliciteerde bijvoorbeeld, maar was te laat met felicitaties (hij is verdoofd, het is moeilijk voor hem) - de vrouw is ongelukkig. De man heeft een cadeau gedaan, maar heeft de keuze niet goed geraden (wijze vrienden maken van tevoren een verlanglijstje), - haar vakantie is verpest. De man feliciteerde helemaal niet - ze drukte alles uit wat ze erover denkt, herinnerend aan rampzalige vakanties uit het verleden en oude grieven.
En tot slot deed de man alles goed: op tijd, met bloemen, met een geschenk en een kus, maar ze reageert zoiets als: "Nou, natuurlijk, vandaag is het 8 maart, hij was verplicht, hij kon nergens heen , hij wilde niet in een openlijk conflict, "plichtsbloemen", "plichtsgeesten" en dergelijke terecht komen. Het blijkt, en hij feliciteerde niet - hij doorboorde en feliciteerde - het is nog steeds slecht.
Het feit blijft dat deze vakanties, in plaats van het dagelijkse leven te ontlasten, wrok, melancholie en depressie veroorzaken.
Deze plots zijn geenszins uit het hoofd, maar uit de praktijk. Want het is aan psychologen om met de gevolgen van het vieren van Valentijnsdag en Internationale Vrouwendag om te gaan, en deze gevolgen treden op bij cliënten van beide geslachten. Voor sommigen komt de depressie van tevoren, voor anderen na de vakantie.
Het is niet erg duidelijk wie moeilijker is: degenen die een relatie hebben, of alleenstaanden, degenen die net een partner beginnen te leren kennen, of degenen die het uit hebben gemaakt, en meer recentelijk. Slecht voor iedereen. Het feit blijft dat deze vakanties, in plaats van het dagelijkse leven te ontlasten, wrok, melancholie en depressie veroorzaken.
Wat te doen met dit alles? Ik stel voor om de feestdagen van geliefden en vrouwendag te spelen en ze niet serieus te nemen. Zoals u weet, wordt Valentijnsdag met bijzonder enthousiasme gevierd in Amerika, waar een bescheiden Europese heilige is veranderd in een andere vertegenwoordiger van de massale, postkaartpopcultuur.
In de VS is dit een echte vakantie voor volwassenen. En hier is het vooral populair bij kinderen en tieners. Voor hen is dit de dag van de aantekeningen, en zelfs vriendinnen en leraren schrijven elkaar aantekeningen. En al deze rituelen lijken veel op het trainen van het uiten van echte gevoelens. En jonge mensen doen het juiste, dat ze trainen en al hun gevoelens formuleren, inclusief sympathie en vriendschap.
Maar noch voor kinderen, zelfs niet voor volwassenen, is het natuurlijk verkeerd en zelfs gevaarlijk om hun zelfgevoel te baseren op zulke frivole attributen van een frivole vakantie als 'valentijnskaarten'. Een van de belangrijkste verschillen tussen de Russische mentaliteit en de westerse manier van denken is dat er in de Verenigde Staten een zeer duidelijke maatstaf is die is gericht op alle levensaspiraties - dit is succes, succes, extern welzijn.
In Amerikaanse gezinnen verzekeren ze elkaar meerdere keren per dag: "I love you." Dus geaccepteerd. Maar dat maakt ze niet minder een probleem.
Er zijn verschillende tekenen dat de Amerikaanse droom werkelijkheid wordt: een carrière, geld, een gezin waarvan de leden elkaar meerdere keren per dag verzekeren: «I love you.» Dus geaccepteerd. Ik kan alleen maar zeggen dat ze hierdoor niet minder familieproblemen hebben. Aan de andere kant zijn veel mensen gedwongen om de zoektocht naar zichzelf te staken, volgens het goedgekeurde scenario, zodat ze, God verhoede, niet het stigma van "verliezer" van de samenleving verdienen.
Een van de algemeen aanvaarde tekenen van succes is dus het aantal felicitaties dat op 14 februari is ontvangen. Als er geen enkele is, gaat het heel slecht: je kon geen sympathie winnen, je kon jezelf niet goed presenteren en verkopen! Een valse benadering die belachelijk zou kunnen worden genoemd als een hele natie er niet onder zou lijden.
8 maart is een ander verhaal. Dit is een grandioze Sovjet-staatsfeestdag, opgelegd «van bovenaf», bijna verplicht. Een feestdag waarop bazen worden gefeliciteerd met een groot geschenk, en secretaresses met een kleinere, hoewel hun sociale status hen niet minder of meer vrouwen maakt.
Het is tijd om al deze historische vervormingen te overwinnen, tenminste in je geest, en je relaties en je spirituele wereld niet op de proef te stellen van de vakantie, maak ze niet afhankelijk van de actualiteit en de kosten van geschenken, heb een beetje medelijden met mannen die, bedekt met rode vlekken, iets proberen te weten te komen bij consulenten in de lingeriewinkel.
Laten we niet vergeten dat ware liefde niet wacht tot een speciale gelegenheid wordt uitgesproken of bevestigd. Valentijnsdag is geen feestdag van de liefde zelf, een rood hart is niet het symbool ervan, want in het leven is liefde nooit speelgoed. De esthetiek van Valentijnsdag is niet de esthetiek van de liefde, maar haar voorgevoelens. En 8 maart is niet zozeer een feestdag van vrouwelijkheid, maar van de strijd van vrouwen voor gelijke rechten met mannen in de productie en bij de overheid.
Ik raad je ten zeerste aan om het initiatief in eigen handen te nemen en met volle teugen van deze dagen te genieten. Zit niet stil in een wachtpositie, maar speel met liefde en concentreer je op het plezier van het uiten van je eigen emoties, zonder rekening te houden met de bekentenissen van anderen.