Hoe praten de meesten van ons over stress of traumatische ervaringen - met vrienden, geliefden of professionals? Als regel geldt in de eerste persoon: “Ik weet nog hoe het was…”, “Op dat moment voelde ik (a)…”, “Ik zal het nooit vergeten…”. Maar het blijkt dat de keuze van het voornaamwoord bij het beschrijven van wat er is gebeurd, het verloop van de therapie aanzienlijk kan beïnvloeden. Beeldend therapeut Cathy Malchiodi deelt het laatste onderzoek op dit gebied.
Misschien is de beste strategie om stress te verminderen, te spreken, schrijven en jezelf uit te drukken door middel van kunst in een niet-first-person perspectief. In ieder geval gelooft psycholoog en kunsttherapeut Cathy Malchiodi dat de keuze van het voornaamwoord dat we gebruiken in interne monologen de psychologische toestand aanzienlijk kan beïnvloeden. Haar mening wordt ondersteund door wetenschappelijk bewijs dat therapeuten belangrijke informatie verschaft om met cliënten te werken door middel van tekst en kunst.
Het blijkt dat praten tegen jezelf vanuit een "onthechte" positie de emotionele regulatie verbetert. Waarom gebeurt dit?
"Ik of jij"?
Spreken in de eerste persoon impliceert het gebruik van de voornaamwoorden «ik», «mij», «mijn», «mij». Experts adviseren om ze te vervangen door "jij", "hij (a)", of zelfs door je eigen naam.
Malchiodi geeft een voorbeeld van een positief intern gesprek dat hij voorafgaand aan een optreden in zijn hoofd voert om plankenkoorts te verminderen: “Ga zo door, Cathy, het gaat je lukken. Je bent jong!» Deze techniek is al lang bekend bij atleten en politici - het wordt gebruikt om de prestaties te verbeteren en het zelfvertrouwen te versterken. Variaties van dit type interne monoloog kunnen effectief zijn in andere situaties, vooral die met pijnlijke herinneringen of verontrustende gebeurtenissen.
Afstand houden
Twee recente onderzoeken tonen aan hoe deze eenvoudige strategie kan helpen bij zelfregulering en stressvermindering. Het eerste experiment, uitgevoerd aan de Michigan State University, bewees dat de weigering om de voornaamwoorden "ik", "mijn" en dergelijke te gebruiken er vaak toe leidt dat mensen zichzelf beginnen te zien alsof ze van buitenaf zijn - net zoals ze anderen zien .
Dit helpt hen zich los te maken van nare ervaringen, enige psychologische afstand te creëren waardoor emoties afnemen, in ieder geval wordt dit bevestigd door de bij het onderzoek betrokken hersenscantechnologie.
Over jezelf redeneren in de derde persoon is een betaalbare manier om met je eigen emoties te werken
Een ander experiment werd uitgevoerd in het Emotion and Self-Control Laboratory van de Universiteit van Michigan. Met behulp van functionele magnetische resonantiebeeldvorming onderzochten de onderzoekers verschillen in hersenactiviteit bij deelnemers die reflecteerden op hun ervaringen. De proefpersonen die first-person-uitdrukkingen vermeden, hadden een minder actief deel van de hersenen dat verband hield met onaangename herinneringen, wat wijst op een betere emotionele regulatie.
Zo kwamen beide onderzoeksgroepen tot de conclusie dat praten over jezelf in de derde persoon een laagdrempelige manier is om met je eigen emoties om te gaan.
Gebruik in kunsttherapie
Cathy Malchiodi stelt de vraag: hoe kan dit in de praktijk worden toegepast, bijvoorbeeld in de beeldende therapie? "Door over te schakelen van zelfvertelling naar vertelling in de derde persoon kunnen zowel kinderen als volwassenen veiliger omgaan met onaangename herinneringen", vertelt ze. — Ik kan bijvoorbeeld een kind vragen mij zijn angst te tonen door middel van een tekening of een kleisculptuur. Dan vraag ik: als deze angst kon spreken, wat zou hij dan zeggen? Ik moedig het kind aan om op veilige afstand van de ervaring te blijven en 'ik'-berichten te vermijden.
Op dezelfde manier kan ik een volwassene vragen om de vijf woorden op te schrijven die in me opkomen na het voltooien van een tekening of het uitdrukken van zichzelf door beweging. Deze vijf woorden kan hij vervolgens gebruiken om een gedicht of verhaal samen te stellen dat zijn ervaring in de derde persoon beschrijft.
De methode is niet voor iedereen
De auteur benadrukt dat een dergelijk verhaal over de ervaring niet altijd de meest effectieve strategie is om therapeutische doelen te bereiken. Wanneer we in de eerste persoon over onszelf praten, is het vaak gemakkelijker voor ons om ons bepaalde ervaringen, percepties of gevoelens toe te eigenen, en dit leidt tot snellere en meer tastbare vooruitgang in het werken met een psycholoog.
Maar als het doel van de sessie is om de cliënt te ondersteunen en hem te helpen omgaan met emoties die voortkomen uit stress, traumatische herinneringen, verlies of andere problemen, is het vermijden van 'ik'-uitspraken een goede strategie, althans op korte termijn.
"Specialisten zullen dieper moeten ingaan op welk type communicatie het beste kan worden gebruikt voor herstel, emotionele gezondheid en algemeen welzijn van patiënten", besluit de psycholoog.
Over de auteur: Cathy Malchiodi is een psycholoog, kunsttherapeut en auteur van kunsttherapie.