Inhoud
In de huidige samenleving van doelen, overwinningen, idealen en perfectionisten lijden kinderen meer dan volwassenen aan het oplichterssyndroom. En volwassenen met dit syndroom zeggen dat ze hun moeilijkheden te danken hebben aan de opvoeding van hun ouders. Over waarom dit gebeurt en hoe je het kunt vermijden, zegt dr. Alison Escalante.
Elk jaar lijden steeds meer high-presteerders aan het bedriegersyndroom. Al op de basisschool geven kinderen toe dat ze niet naar school willen uit angst om niet goed genoeg te studeren. Op de middelbare school beschrijven velen de symptomen van het bedriegersyndroom.
Ouders die er zelf last van hebben, zijn bang om het per ongeluk bij kinderen te veroorzaken. Dit syndroom werd voor het eerst beschreven in de jaren 80 door Dr. Paulina Rosa Klans. Ze identificeerde de belangrijkste symptomen die samen lijden aan een persoon veroorzaken en een normaal leven verstoren.
Het bedriegersyndroom treft degenen die aanzienlijke hoogten hebben bereikt; zulke mensen zijn objectief succesvol, maar voelen het niet. Ze voelen zich oplichters die niet met recht de plaats van iemand anders innemen, en schrijven hun prestaties toe aan geluk, niet aan talent. Zelfs als zulke mensen worden geprezen, geloven ze dat deze lof onverdiend is en devalueren ze het: het lijkt hen dat als mensen beter zouden kijken, ze zouden zien dat hij of zij echt niets is.
Hoe veroorzaken ouders het oplichterssyndroom bij kinderen?
Ouders hebben een grote invloed op de vorming van dit syndroom bij kinderen. Volgens het onderzoek van Dr. Klance zijn veel van haar volwassen patiënten met dit symptoom besmet door berichten uit de kindertijd.
Er zijn twee soorten van dergelijke berichten. De eerste is openlijke kritiek. In een gezin met dergelijke boodschappen krijgt het kind vooral te maken met kritiek die hem leert: als hij niet perfect is, doet de rest er niet toe. Ouders merken niets aan het kind, behalve afwijkingen van onbereikbare normen.
Dr. Escalante haalt het voorbeeld aan van een van haar patiënten: «Je bent pas klaar als je alles perfect hebt gedaan.» Dr. Suzanne Lowry, PhD, benadrukt dat het bedriegersyndroom niet hetzelfde is als perfectionisme. Zoveel perfectionisten komen nergens door banen te kiezen die minder risico lopen om iets verkeerd te doen.
Mensen met dit syndroom zijn perfectionisten die hoogten hebben bereikt, maar toch het gevoel hebben dat ze niet met recht een plaats innemen. De psycholoog schrijft: „Constante concurrentie en kritieke omgevingen veroorzaken bij zulke mensen het bedriegersyndroom.”
Ouders overtuigen het kind: «Je kunt doen wat je wilt,» maar dat is niet waar.
Er is nog een ander soort bericht dat ouders gebruiken om kinderen het gevoel te geven dat ze tekortschieten. Hoe vreemd het ook mag zijn, abstracte lof is ook schadelijk.
Door een kind te veel te prijzen en zijn deugden te overdrijven, creëren ouders een onbereikbare norm, vooral als ze zich niet op specifieke zaken concentreren. "Je bent de slimste!", "Je bent de meest getalenteerde!" — berichten van deze soort zorgen ervoor dat het kind het gevoel krijgt dat hij de beste moet zijn, waardoor hij gedwongen wordt naar het ideaal te streven.
"Toen ik met Dr. Clans sprak", schrijft Alison Escalante, "vertelde ze me: "Ouders overtuigen het kind:" Je kunt doen wat je wilt ", maar dit is niet zo. Kinderen kunnen veel. Maar er is iets dat ze niet lukt, omdat het onmogelijk is om altijd in alles te slagen. En dan voelen de kinderen schaamte.”
Ze beginnen bijvoorbeeld goede, maar geen uitstekende cijfers voor hun ouders te verbergen, omdat ze bang zijn hen teleur te stellen. Pogingen om mislukkingen of, erger nog, gebrek aan succes te verbergen, zorgen ervoor dat het kind zich onbekwaam voelt. Hij begint zich een leugenaar te voelen.
Wat kunnen ouders doen om dit te voorkomen?
Het tegengif voor perfectionisme is om ergens redelijk succesvol in te zijn. Het is gecompliceerd. Angst wekt vaak de verkeerde indruk dat fouten ons erger maken. Angst kan door ouders worden verminderd als ze accepteren dat fouten niet het einde zijn.
“Help uw kind inzien dat een fout geen probleem is; het kan altijd worden gecorrigeerd”, adviseert Dr. Klans. Wanneer een fout het bewijs is dat een kind probeert en leert in plaats van een zin, kan het bedriegersyndroom nergens wortel schieten.
Het is niet genoeg om fouten alleen te overleven. Het is ook belangrijk om het kind te prijzen voor specifieke dingen. Prijs de inspanning, niet het eindresultaat. Dit is een goede manier om zijn zelfvertrouwen te vergroten.
Zelfs als het resultaat u niet erg succesvol lijkt, zoek dan de verdiensten, u kunt bijvoorbeeld de inspanningen opmerken die het kind in het werk heeft gestoken, of commentaar geven op de prachtige combinatie van kleuren op de foto. Luister serieus en bedachtzaam naar het kind, zodat hij weet dat je luistert.
“Goed luisteren”, schrijft Escalante, “is essentieel om kinderen het vertrouwen te geven opgemerkt te worden. En mensen met het bedriegersyndroom verschuilen zich achter een masker, en dit zijn twee complete tegenpolen.
De beste manier om dit syndroom bij kinderen te voorkomen, is door ze het gevoel te geven dat ze geliefd en nodig zijn, zegt Dr. Klans.
Over de auteur: Alison Escalante is een kinderarts en bijdrager aan TEDx Talks.