Mama moet er zijn, mama moet eten, aankleden, naar bed gaan, mama moet... Maar zou ze dat ook moeten doen? Klinisch psycholoog Inga Green vertelt over haar ervaring van het moederschap op jonge en volwassen leeftijd.
Mijn zonen verschillen 17 jaar in leeftijd. Ik ben 38 jaar oud, het jongste kind is 4 maanden oud. Dit is volwassen moederschap en elke dag vergelijk ik mezelf onbewust zo nu en dan.
Dan moest ik overal op tijd zijn en geen gezichtsverlies lijden. Ga trouwen en krijg binnenkort een baby. Als je bent bevallen, kun je niet echt op hem passen, omdat je je studie moet afmaken. Op de universiteit belast ik mijn korte geheugen door slaapgebrek, en thuis hebben mijn familieleden dienst met mijn zoon in drie ploegen. Je moet een goede moeder, student, echtgenote en gastvrouw zijn.
Het diploma wordt snel blauw, de hele tijd beschaamd. Ik herinner me hoe ik alle pannen in het huis van mijn schoonmoeder op een dag waste, zodat ze kon zien hoe schoon ik ben. Ik weet niet meer hoe mijn zoon toen was, maar ik herinner me deze pannen tot in detail. Ga zo snel mogelijk naar bed om het diploma te behalen. Schakel snel over op normaal eten om naar je werk te gaan. 'S Nachts knikt ze naar het ritmische gezoem van een borstkolf om borstvoeding te blijven geven. Ik heb heel hard mijn best gedaan en schaamde me dat ik niet genoeg was, omdat iedereen zegt dat moederschap geluk is, en mijn moederschap is een stopwatch.
Nu begrijp ik dat ik in de greep ben geraakt van tegenstrijdige eisen aan moeders en vrouwen in het algemeen. In onze cultuur moeten zij (wij, ik) geluk ervaren door zelfopoffering. Om het onmogelijke te doen, om iedereen te dienen, om altijd aardig te zijn. Altijd. Paarden hutten.
De waarheid is dat het onmogelijk is om je goed te voelen in een routineprestatie, je moet het simuleren. Doen alsof onzichtbare critici van niets weten. In de loop der jaren ben ik dit gaan beseffen. Als ik mijn twintigjarige zelf een brief zou kunnen sturen, zou er staan: 'Niemand gaat dood als je voor jezelf gaat zorgen. Elke keer dat je rent om je te wassen en te wrijven, trek je de «meerderheid» in een witte jas uit je nek. Je bent het niets verschuldigd, het is denkbeeldig.»
Een volwassen moeder zijn betekent nergens heen haasten en aan niemand rapporteren. Neem de baby in je armen en bewonder. Samen met haar man liedjes voor hem zingen, gek doen. Verzin verschillende zachte en grappige bijnamen. Praat tijdens wandelingen met een kinderwagen onder de ogen van voorbijgangers. Ervaar in plaats van teleurstelling grote sympathie en dankbaarheid voor het kind voor het werk dat hij doet.
Baby zijn is niet gemakkelijk, en nu heb ik genoeg ervaring om dit te begrijpen. Ik ben bij hem en hij is me niets verschuldigd. Het blijkt gewoon lief te hebben. En samen met geduld en begrip voor de behoeften van baby's, krijg ik meer erkenning en respect voor mijn oudste zoon. Hij is niet verantwoordelijk voor hoe moeilijk het voor mij was met hem. Ik ben deze tekst aan het schrijven en naast mij ademt mijn jongste zoon afgemeten in een droom. Ik heb alles gedaan.