De galblaas (van het Latijnse vesica biliaris) fungeert als opslagplaats voor gal, een stroperige gele vloeistof die door de lever wordt uitgescheiden en die betrokken is bij het verteringsproces.

De galblaas bevindt zich aan de rechterkant van de buik. Het is een klein peervormig zakje aan de onderkant van de lever. Groen van kleur en met een dunne wand is hij gemiddeld 7 tot 12 cm lang. Het bevat gemiddeld 50 ml gal. Aan het onderste uiteinde voegt het cystische kanaal zich bij het gemeenschappelijke leverkanaal om het gemeenschappelijke galkanaal te vormen. Door dit kanaal stroomt de gal in de twaalfvingerige darm, het eerste segment van de dunne darm dat de maag volgt.

Gal bevat met name water, galzouten, bilirubine (pigment dat ontstaat door de afbraak van hemoglobine en dat de gal zijn groengele kleur geeft), cholesterol en fosfolipiden. Alleen galzouten en fosfolipiden nemen deel aan het verteringsproces. Hoewel het geen enzymen bevat, kan gal dankzij zijn zouten de grootte van vetbolletjes verkleinen en daardoor de werking van spijsverteringsenzymen vergemakkelijken.

Het gedrag van de galblaas is afhankelijk van de conditie van de twaalfvingerige darm. Wanneer deze leeg is, stroomt de gal terug in de ductus cysticus om in de galblaas te worden opgeslagen. De laatste concentreert vervolgens de gal door het water gedeeltelijk te absorberen, waardoor de toekomstige werking van galzouten effectiever wordt. Wanneer vet voedsel de twaalfvingerige darm binnendringt, zorgt de afscheiding van cholecystokinine, een hormoon dat door de darm wordt geproduceerd, ervoor dat de galblaas samentrekt, die vervolgens de gal in het gemeenschappelijke galkanaal uitwerpt. De laatste wordt bij de ingang van de twaalfvingerige darm verbonden door de ductus pancreaticus (zoals de naam suggereert afkomstig van de pancreas), die spijsverteringsenzymen draagt, om de hepatopancreatic bulb te vormen. Eenmaal in de dunne darm beginnen de gal en het pancreassap met de chemische afbraak van voedsel.

Biliaire lithiasis : vorming van stenen in de galblaas of in de galwegen. Deze stenen, vergelijkbaar met kleine steentjes, bestaan ​​voornamelijk uit gekristalliseerd cholesterol. Hun vorm, grootte en aantal variëren van persoon tot persoon. Hoewel ze over het algemeen goedaardig zijn, kunnen deze stenen de cystische en gemeenschappelijke galwegen belemmeren, en daarmee de afvoer van gal naar de twaalfvingerige darm. In dit geval heeft de patiënt galkoliek die tot 4 uur kan duren.

Kleine galstenen hebben het effect dat ze de galstroom vertragen, die vervolgens stagneert totdat het galslib vormt, dat ook wordt aangetroffen bij sommige mensen met aids (3).

Een 4-studie (2001) maakte het mogelijk om genen te identificeren die vatbaar zijn voor lithiasis bij muizen, wat een mogelijke genetische oorsprong voor deze pathologie suggereert. Bovendien lijken bepaalde etnische groepen, zoals de Indianen van Noord-Amerika, kwetsbaarder voor lithiasis.

Op elke leeftijd is obesitas ook een verhoogde risicofactor voor de ontwikkeling van galstenen. In een 5 studie (2012) van 510 personen van 000 tot 9 jaar werd gevonden dat kinderen met overgewicht twee keer zoveel kans hadden op galstenen, terwijl het risico acht keer hoger was voor galstenen. personen met ernstige obesitas.

Over het algemeen worden vrouwen meer blootgesteld aan deze galstenen dan mannen. Bepaald gedrag kan het risico op het ontwikkelen van stenen vergroten.

cholecystitis : ontsteking van de galblaas, die gepaard kan gaan met een infectie. Het komt meestal voor vanwege de aanwezigheid van stenen in de galblaas of het gemeenschappelijke galkanaal.

Porseleinen blaasje : na cholecystitis kan calcium zich hechten aan de wanden van de galblaas, die verharden. De proefpersoon heeft dan een zogenaamd porseleinen blaasje.

Cholestatische geelzucht : Wanneer de kanalen van de galblaas verstopt zijn, stroomt gal terug in het bloed. Omdat bilirubine niet langer in de ontlasting wordt uitgescheiden, wordt het kleurloos, terwijl de huid lichtgeel wordt. Tegelijkertijd neemt het bilirubinegehalte in de urine toe, wat resulteert in donkerdere urine. Dit zijn de symptomen van cholestatische geelzucht.

choledochale cysten : zijn abnormale zwellingen van de galwegen. Ziekte die vanaf de geboorte aanwezig is, verhoogt het risico op het ontwikkelen van galblaaskanker.

Abnormale pancreas-gal overgang : aangeboren afwijking van de verbinding tussen de galwegen en de ductus pancreaticus. In dit geval kunnen de enzymen die door de pancreas worden geproduceerd de twaalfvingerige darm niet bereiken. Ze kunnen dan irritatie van de galblaas veroorzaken.

Galblaas kanker : Net als bij cholecystitis wordt het optreden van carcinoom van de galblaas begunstigd door galstenen. Een zeldzame pathologie in Frankrijk, het treft vooral vrouwen ouder dan 70 jaar. Meestal laat ontdekt wanneer het zich verspreidt naar aangrenzende organen, gaat het soms gepaard met buikpijn, braken en verlies van eetlust. Etnische factoren moeten in aanmerking worden genomen om de incidentie te beoordelen. Blootstelling aan Thorotrast (9) (een contrastmiddel dat vroeger werd gebruikt bij medische beeldvorming) verhoogt ook het risico op het ontwikkelen van galblaaskanker.

Wanneer de stenen niet verkalkt zijn en een bepaalde grootte niet overschrijden, is een behandeling om ze op te lossen, zoals Actigall, mogelijk. Ablatie, die geen echte impact heeft op een dagelijkse basis, blijft de norm in gevallen van galstenen.

Voeding kan de vorming van galstenen beïnvloeden. Een calorierijk dieet heeft de neiging om hun uiterlijk te bevorderen, terwijl een dieet rijk aan plantaardige vezels dit percentage verlaagt. Bij het eerste optreden van stenen kan een aanpassing van de levensstijl (vermindering van de consumptie van vet, suiker, goede hydratatie, regelmatige lichaamsbeweging, enz.) eventuele pijn snel verlichten.

Bepaalde darmziekten, zoals de ziekte van Crohn, kunnen de prevalentie van galstenen verdubbelen of zelfs verdrievoudigen (10).

Echografie van de buik: het gemakkelijkste en snelste onderzoek om galstenen te identificeren. Het kan 90% van de berekeningen detecteren. Het wordt geassocieerd met biologisch onderzoek (bloedonderzoek en bilirubineanalyse) om de ernst van de situatie in te schatten.

Echo-endoscopie: met dit onderzoek van twintig minuten kunt u de binnenkant van de galblaas observeren en daarnaast de alvleesklier bestuderen.

Verwijdering van de galblaas (of cholecystectomie): een operatie die kan worden uitgevoerd om galstenen van de galblaas of de galwegen te behandelen wanneer deze gepaard gaat met ernstige pijn.

In de Oudheid ontwikkelde Galenus de theorie van de vier lichaamsvochten (11) volgens welke de balans van lichaamsvochten (bloed, gele gal, zwarte gal, slijm) de mentale en lichamelijke gezondheid van een individu regelt. Het gele marmer wordt geassocieerd met woede, terwijl de zwarte gal melancholie en verdriet oproept. De laatste was, in de geest, verantwoordelijk voor zorgen en kwaad. Uit deze Griekse theorie komt de uitdrukking "gal hebben" (12).