Definitie van dyspraxie

Dyspraxie, niet te verwarren met dyslexie. De twee syndromen behoren echter beide tot de "dys" stoornissen, een term die cognitieve systeemstoornissen en gerelateerde leerstoornissen omvat.

Dyspraxie, ook wel ontwikkelingscoördinatiestoornis (ontwikkelingscoördinatiestoornis) genoemd, komt overeen met een moeilijkheid bij het automatiseren van bepaalde gebaren, dus bepaalde reeksen bewegingen. Praxis komt in feite overeen met alle gecoördineerde, aangeleerde en geautomatiseerde bewegingen, zoals bijvoorbeeld leren schrijven. Deze aandoening wordt meestal ontdekt op het moment van de eerste aanwinsten van het kind. Dyspraxie is niet gerelateerd aan een psychologisch of sociaal probleem, noch aan mentale retardatie.

Concreet heeft een dyspraxisch kind moeite met het coördineren van bepaalde bewegingen. Zijn gebaren zijn niet automatisch. Voor handelingen die automatisch door andere kinderen worden uitgevoerd, zal het dyspraxische kind zich moeten concentreren en aanzienlijke inspanningen moeten leveren. Hij is traag en onhandig. Maar ook erg moe vanwege de inspanningen die voortdurend worden geleverd om acties uit te voeren waarop hij zich moet concentreren omdat er geen automatisme is. Zijn gebaren zijn niet gecoördineerd. Hij ondervindt moeilijkheden bij het strikken van zijn veters, schrijven, aankleden, enz. Dyspraxie, waar jongens meer mee te maken hebben dan meisjes, is nog grotendeels onbekend. Het resulteert vaak in een vertragingen bij leren en verwerven. Kinderen die er last van hebben, hebben vaak een geïndividualiseerde huisvesting nodig om in de klas te kunnen volgen.

Een kind met dyspraxie zal bijvoorbeeld moeite hebben om goed te eten, een glas met water te vullen of zich aan te kleden (het kind moet nadenken over de betekenis van elk kledingstuk, maar ook over de volgorde waarin hij ze moet plaatsen; hij moet erover nadenken hulp nodig bij het aankleden). Bij hem zijn de gebaren niet vloeiend of geautomatiseerd en is het verwerven van bepaalde gebaren erg bewerkelijk, soms onmogelijk. Hij houdt niet van puzzels of bouwspellen. Hij tekent niet zoals andere kinderen van zijn leeftijd. Hij worstelt om te leren schrijven. Hij wordt door de mensen om hem heen vaak omschreven als 'erg onhandig'. Hij kan zich moeilijk concentreren op school en vergeet de instructies. Hij heeft moeite met het vangen van een bal.

Het bestaat verschillende vormen van dyspraxie. De gevolgen voor het leven van het kind zijn min of meer belangrijk. Dyspraxie is ongetwijfeld gekoppeld aan afwijkingen in de neurologische circuits van de hersenen. Deze anomalie betreft bijvoorbeeld veel te vroeg geboren kinderen.

Overwicht

Hoewel weinig bekend, zou dyspraxie frequent voorkomen, aangezien het bijna 3% van de kinderen treft. Volgens de Zorgverzekering zou ongeveer één kind per klas aan dyspraxie lijden. Meer in het algemeen, en volgens de Franse Federatie van Dys (ffdys), hebben dysstoornissen betrekking op bijna 8% van de bevolking.

Symptomen van dyspraxie

Ze kunnen nogal variabel zijn van het ene kind tot het andere:

• Moeilijkheden bij het uitvoeren van automatische gebaren
• Slechte coördinatie van gebaren, bewegingen
• Onhandigheid
• Moeilijkheden bij tekenen, schrijven
• Moeilijkheden bij het aankleden
• Moeite met het gebruik van een liniaal, schaar of vierkant
• Aanzienlijke vermoeidheid gekoppeld aan een sterke concentratie die nodig is om bepaalde eenvoudige en automatische dagelijkse handelingen uit te voeren
• Er kunnen stoornissen zijn die lijken op aandachtsstoornissen omdat het kind vanuit het oogpunt van aandacht overweldigd is vanwege het fenomeen van dubbele taak om bepaalde gebaren uit te voeren (cognitieve congestie)

De garçons worden meer getroffen dan meisjes door dyspraxie.

Diagnostisch

De diagnose wordt gesteld door een zenuwarts of een neuropsycholoog, maar het is vaak de schoolarts die aan de basis ligt van de ontdekking, na academische moeilijkheden. Het is essentieel dat deze diagnose snel wordt gesteld, omdat het kind zonder diagnose kan falen. De behandeling van dyspraxie betreft dan veel gezondheidswerkers, zoals kinderartsen, psychomotorische therapeuten, ergotherapeuten of zelfs oogartsen, uiteraard afhankelijk van de moeilijkheden waarmee het dyspraxische kind wordt geconfronteerd.

Behandeling van dyspraxie

De behandeling houdt natuurlijk in dat u de symptomen onder controle krijgt die, zoals we al zeiden, van kind tot kind zeer variabel zijn. Het is noodzakelijk om de leiding te nemen leer moeilijkheden maar ook zijn angst of zijn gebrek aan zelfvertrouwen, stoornissen die kunnen zijn ontstaan ​​naar aanleiding van de moeilijkheden die het kind heeft ondervonden, met name op school.

Het is uiteindelijk een multidisciplinair team wie het dyspraxische kind het beste ondersteunt. Na een volledige beoordeling kan het team aangepaste zorg en geïndividualiseerde behandeling bieden (met bijvoorbeeld revalidatie, psychologische hulp en aanpassing om de moeilijkheden te compenseren). Logopedie, orthoptie en psychomotorische vaardigheden kunnen dus deel uitmaken van de totale behandeling van dyspraxie. Indien nodig kan psychologische zorg worden toegevoegd. Tegelijkertijd kan er hulp op school worden geboden, met een persoonlijk plan, om het leven van kinderen met dyspraxie in hun klas gemakkelijker te maken. Een gespecialiseerde leerkracht kan het kind ook beoordelen en gerichte ondersteuning bieden op school. Kinderen met dyspraxie kunnen daarom vaak gemakkelijk leren typen op een typemachine, wat voor hen veel gemakkelijker is dan met de hand schrijven.

De oorsprong van dyspraxie

De oorzaken zijn ongetwijfeld veelvoudig en nog steeds slecht begrepen. In bepaalde gevallen zijn het hersenletsels, bijvoorbeeld als gevolg van vroeggeboorte, een beroerte of een hoofdtrauma, die de oorzaak zijn van de dyspraxie, die dan lesionale dyspraxie wordt genoemd. In andere gevallen, dat wil zeggen wanneer er geen zichtbaar probleem in de hersenen is en het kind in perfecte gezondheid verkeert, spreken we van ontwikkelingsdyspraxie. En in dit geval zijn de oorzaken vager. We weten dat dyspraxie niet gekoppeld is aan een mentale stoornis of aan een psychologisch probleem. Er wordt gezegd dat bepaalde specifieke delen van de hersenen erbij betrokken zijn.