Inhoud
Sommigen noemen het een glamoureuze dummy, anderen noemen het een diepe, esthetisch uitmuntende film. Waarom roept een serie over de jongste paus in de geschiedenis van het Vaticaan, de excentrieke 47-jarige Lenny Bellardo, zulke verschillende emoties op? We vroegen experts, een priester en een psycholoog, om hun indrukken te delen.
De letterlijke vertaling van de titel van de serie The Young Pope van de Italiaanse regisseur Paolo Sorrentino, The Young Pope, doet je denken dat dit een verhaal is over een man die ouder wordt. Vreemd genoeg is dat in zekere zin ook zo. Alleen de toespraak in de serie gaat niet over fysiek vaderschap, maar over metafysisch.
Lenny Bellardo, die ooit door zijn vader en moeder in de steek werd gelaten en hem heeft overgedragen aan een weeshuis, wordt geheel onverwacht de geestelijke vader van een miljard katholieken. Kan hij de belichaming zijn van de wet, de ware autoriteit? Hoe zal hij zijn onbeperkte macht beheren?
De serie dwingt ons veel vragen te stellen: wat betekent het om echt te geloven? Wat betekent het om heilig te zijn? Corrupt alle macht?
We vroegen een priester, een psycholoog, een dovenleraar, de decaan van de psychologische faculteit van het Moskouse Orthodoxe Instituut van St. Johannes de Theoloog van de Russisch-orthodoxe universiteit Petra Kolomejtseva en psycholoog Maria Razlogova.
«WE ZIJN ALLEMAAL VERANTWOORDELIJK VOOR ONZE Blessures»
Peter Kolomeytsev, priester:
De jonge paus is geen serie over de katholieke kerk of over intriges in de Romeinse curie, waar machtsstructuren tegenover elkaar staan. Dit is een film over een zeer eenzame man die, nadat hij in zijn jeugd een ernstig psychologisch trauma had meegemaakt, op 47-jarige leeftijd de absolute heerser wordt. De macht van de paus is immers, in tegenstelling tot de macht van moderne vorsten of presidenten, praktisch onbeperkt. En een persoon die er over het algemeen niet erg klaar voor is, krijgt zo'n macht.
In het begin lijkt Lenny Belardo een pestkop en een avonturier, vooral tegen de achtergrond van andere kardinalen met hun onberispelijke manieren en gedrag. Maar al snel merken we dat paus Pius XIII in zijn buitensporige gedrag oprechter en oprechter blijkt te zijn dan zij, de leugenaars en hypocrieten.
Ze snakken naar macht, en hij ook. Maar hij heeft geen mercantiele overwegingen: hij probeert oprecht de bestaande stand van zaken te veranderen. Hij wordt in zijn jeugd het slachtoffer van verraad en bedrog en wil een sfeer van eerlijkheid creëren.
Veel in zijn gedrag verontwaardigt de mensen om hem heen, maar zijn twijfel aan het geloof lijkt het meest schokkend. Merk op dat geen van de personages in de serie deze twijfels uit. En ineens realiseren we ons dat degenen die geen twijfels hebben, velen van hen ook geen geloof hebben. Om precies te zijn: of ze zijn gewoon cynici, of ze zijn zo gewend aan het geloof, aan iets routinematigs en verplichtends, dat ze er niet meer over nadenken. Voor hen is deze vraag niet pijnlijk, niet relevant.
Het is heel belangrijk voor hem om te begrijpen: is er een God of niet? Want als er een God is, als Hij hem hoort, dan is Lenny niet alleen.
Maar Lenny Belardo wordt voortdurend gekweld en lost dit probleem op. Het is heel belangrijk voor hem om te begrijpen: is er een God of niet? Want als er een God is, als Hij hem hoort, dan is Lenny niet alleen. Hij is bij God. Dit is de sterkste regel in de film.
De rest van de helden lossen hun aardse zaken zo goed mogelijk op, en ze zijn allemaal hier op aarde, als een vis in het water. Als er een God is, dan is Hij oneindig ver van hen verwijderd en proberen zij niet om hun relatie met Hem op te bouwen. En Lenny wordt gekweld door deze vraag, hij wil deze relatie. En we zien dat hij deze relatie met God heeft. En dit is de eerste conclusie die ik wil trekken: geloof in God is geen geloof in rituelen en prachtige ceremonies, het is geloof in Zijn levende aanwezigheid, in elke minuut relatie met Hem.
Meerdere keren wordt paus Pius XIII door verschillende personages uit de serie een heilige genoemd. Het feit dat een asceet, een heilig persoon, die door macht niet bederft, de absolute meester wordt, verbaast me niet, integendeel, het lijkt heel natuurlijk. De geschiedenis kent hiervan vele voorbeelden: de Servische primaat Pavel was een verbazingwekkende asceet. Een absoluut heilige man was metropoliet Anthony, hoofd van ons bisdom Sourozh in het buitenland in Engeland.
Dat wil zeggen dat het in het algemeen de norm is dat een kerk wordt geleid door een heilige. Een ongelovige, cynische persoon zal door welke macht dan ook verdorven worden. Maar als een persoon op zoek is naar een relatie met God en vragen stelt: "Waarom - ik?", "Waarom - ik?", En "Wat verwacht Hij in dit geval van mij?" - macht corrumpeert zo iemand niet, maar onderwijst.
Lenny, die een redelijk oprecht persoon is, begrijpt dat hij een enorme verantwoordelijkheid heeft. Er is niemand om het mee te delen. Deze last van verplichtingen dwingt hem om te veranderen en aan zichzelf te werken. Hij groeit op, wordt minder categorisch.
Een van de interessantste momenten in de serie is wanneer de zachte en wilskrachtige kardinaal Gutierez plotseling met hem begint te argumenteren en op het einde zegt de paus dat hij klaar is om zijn standpunt te veranderen. En degenen die hem omringen veranderen ook geleidelijk - met zijn gedrag creëert hij een situatie voor hun groei. Ze beginnen naar hem te luisteren, hem en anderen beter te begrijpen.
Onderweg maakt Lenny fouten, soms tragische. Aan het begin van de serie is hij zo ondergedompeld in zijn eenzaamheid dat hij anderen simpelweg niet opmerkt. Als hij een probleem tegenkomt, denkt hij dat hij dit probleem gemakkelijk zal oplossen door een persoon te verwijderen. En als blijkt dat hij door zijn acties een reeks tragische gebeurtenissen uitlokt, realiseert de paus zich dat het onmogelijk is om problemen op te lossen zonder de mensen erachter te zien. Hij begint aan anderen te denken.
En dit stelt ons in staat om nog een belangrijke conclusie te trekken: een persoon is niet alleen verantwoordelijk voor zijn ondergeschikten, maar ook voor zijn eigen verwondingen. Zoals ze zeggen: "Arts, genees uzelf." We zijn verplicht, relaties aan te gaan met andere mensen, aan onszelf te leren werken, zo nodig onze toevlucht te nemen tot therapie, de hulp in te roepen van een psycholoog, een priester. Zodat je anderen geen pijn doet. Alles wat ons overkomt, gebeurt immers niet zonder onze deelname. Het lijkt mij dat de Young Pope-serie dit idee overbrengt, en in een geconcentreerde vorm.
"DAD'S LEVEN IS EEN EINDELOZE ZOEK NAAR CONTACT MET EEN ONtoegankelijk VOORWERP"
Maria Razlogova, psycholoog:
Allereerst is het karakter van Jude Law erg prettig om naar te kijken. De beslissende actie van een extravagante kardinaal die toevallig aan het hoofd stond van de rooms-katholieke kerk en van plan was een ultraconservatieve instelling te revolutioneren, tegen de stroom in durfde te zwemmen, alleen volgens zijn persoonlijke overtuigingen, getuigt van bewonderenswaardige moed .
En vooral bewonder ik zijn vermogen om de «onverwoestbare» religieuze dogma’s in twijfel te trekken, waarvan de paus, als geen ander, verondersteld wordt zeker te zijn. Althans in het bestaan van God als zodanig. De jonge paus betwijfelt wat zijn beeld volumineuzer, interessanter en dichter bij de kijker maakt.
Het wees zijn maakt hem nog menselijker en levendiger. De tragedie van een kind dat ervan droomt zijn ouders te vinden, verscheen niet alleen in het complot om sympathie op te wekken. Het weerspiegelt de rode draad van de serie: de zoektocht naar bewijs voor het bestaan van God in deze wereld. De held weet dat hij ouders heeft, dat ze hoogstwaarschijnlijk nog in leven zijn, maar hij kan ze niet bereiken of zien. Zo is het ook met God.
Het leven van de paus is een eindeloze zoektocht naar contact met een ontoegankelijk object. De wereld blijkt altijd rijker dan onze ideeën, er is plaats voor wonderen. Deze wereld garandeert ons echter geen antwoord op al onze vragen.
De zachte romantische gevoelens van de paus voor een jonge mooie getrouwde vrouw zijn ontroerend. Hij weigert haar voorzichtig, maar in plaats van te moraliseren, noemt hij zichzelf meteen een lafaard (zoals alle priesters): het is te eng en pijnlijk om van een ander te houden, en daarom kiezen de mensen van de kerk liefde voor God voor zichzelf - betrouwbaarder en veiliger.
Deze woorden demonstreren het psychologische kenmerk van de held, die experts hechtingsstoornis noemen als gevolg van vroeg trauma. Een kind dat door zijn ouders in de steek wordt gelaten, is er zeker van dat hij in de steek zal worden gelaten en weigert daarom elke hechte relatie volledig.
En toch beschouw ik de serie persoonlijk als een sprookje. We hebben te maken met een held die in werkelijkheid bijna niet te ontmoeten is. Het lijkt erop dat hij hetzelfde nodig heeft als ik, hij droomt van hetzelfde waar ik van droom. Maar in tegenstelling tot ik is hij in staat om het te bereiken, tegen de stroom in te gaan, risico's te nemen en succes te behalen. In staat om dingen te doen die ik om de een of andere reden niet kan betalen. In staat om hun overtuigingen te heroverwegen, trauma te overleven en onvermijdelijk lijden om te zetten in iets verbazingwekkends.
Met deze serie beleef je virtueel een ervaring die voor ons in werkelijkheid niet beschikbaar is. Eigenlijk is dat een deel van wat ons in kunst aantrekt.