We weten allemaal hoe belangrijk het is om van tijd tot tijd in contact te komen met ons innerlijke kind: ons directe, levende, creatieve deel. Deze kennis geneest echter alleen onder de voorwaarde van zorgvuldige behandeling van hun vroegere wonden, is psycholoog Victoria Poggio zeker.
In de praktische psychologie wordt het "innerlijke kind" meestal beschouwd als het kinderlijke deel van de persoonlijkheid met al zijn ervaringen, vaak traumatisch, met de zogenaamde "primitieve", primaire afweermechanismen, met driften, verlangens en ervaringen die uit de kindertijd kwamen , met een voorliefde voor spel en een uitgesproken creatieve start. Het deel van onze kinderen wordt echter vaak geblokkeerd, geperst in het kader van interne verboden, al die "niet-toegestane" die we van jongs af aan hebben geleerd.
Natuurlijk hadden veel verboden een belangrijke functie, bijvoorbeeld om het kind te beschermen, hem gepast gedrag in de samenleving aan te leren, enzovoort. Maar als er te veel verboden waren en de overtreding straf met zich meebracht, als het kind voelde dat hij alleen gehoorzaam en goed werd bemind, dat wil zeggen, als het gedrag direct verband hield met de houding van de ouders, zou dit ertoe kunnen leiden dat hij verbood zichzelf onbewust om verlangens te ervaren en jezelf te uiten.
Een volwassene met zo'n jeugdervaring voelt en begrijpt zijn verlangens niet, stelt zichzelf en zijn interesses altijd op de laatste plaats, weet niet van de kleine dingen te genieten en in het "hier en nu" te zijn.
Wanneer de cliënt klaar is om te gaan, kan contact met hun kinderlijke deel genezend en vindingrijk zijn.
Door het innerlijke kind te leren kennen, hem (al vanuit de positie van een volwassen persoonlijkheid) de steun en liefde te geven die we om de een of andere reden in onze kindertijd ontbraken, kunnen we de “wonden” die we van kinds af aan hebben geërfd helen en middelen ontvangen die geblokkeerd waren: spontaniteit, creativiteit, een helderdere, frissere waarneming, het vermogen om tegenslagen te doorstaan…
Men moet echter voorzichtig en langzaam op dit gebied handelen, aangezien er in het verleden moeilijke, traumatische situaties kunnen zijn waarmee we hebben leren leven, die mogelijk zijn gescheiden van ons "ik", alsof het ons niet is overkomen (dissociatie of splitsing is slechts een van de primitieve verdedigingsmechanismen van de psyche). Het is ook wenselijk dat dergelijk werk wordt begeleid door een psycholoog, vooral als u vermoedt dat u een pijnlijke jeugdervaring hebt gehad, die u misschien nog niet wilt aanraken.
Daarom bied ik cliënten meestal geen werk met het innerlijke kind aan het begin van de therapie aan. Dit vereist een zekere bereidheid, stabiliteit, innerlijke hulpbron, die belangrijk zijn om te verwerven voordat je aan een reis naar je kindertijd begint. Wanneer de cliënt echter klaar is voor dit werk, kan contact met zijn kinderlijke deel genezend en vindingrijk zijn.