Het gemeenschappelijke galkanaal verbindt de galblaas met de twaalfvingerige darm. Dit gemeenschappelijke galkanaal is een kanaal waarvan de functie is om gal af te voeren in de twaalfvingerige darm, het orgaan waaruit het spijsverteringsstelsel bestaat. Gal speelt dus een belangrijke rol bij de spijsvertering. Het gemeenschappelijke galkanaal, dat deze gal daarom naar het begin van de dunne darm brengt, wordt gevormd door de fusie van het gemeenschappelijke leverkanaal en het cystische kanaal. De meeste galwegaandoeningen zijn het gevolg van galstenen, deze kleine steentjes worden soms gevormd door met name de verstopping van de galblaas met galstenen, die verkalken om kiezelstenen te worden.

Het gemeenschappelijke galkanaal wordt gevormd door de fusie van het gemeenschappelijke leverkanaal en het cystische kanaal. Zo smelten de galcanaliculi, deze kleine kanalen die de gal verzamelen die door de levercellen wordt geproduceerd (cellen die ook hepatocyten worden genoemd), samen om galkanalen te vormen. Nogmaals, deze galwegen vloeien samen en geven aanleiding tot het rechter leverkanaal en het linker leverkanaal, die op hun beurt samenkomen om het gemeenschappelijke leverkanaal te vormen. Het is dit gemeenschappelijke leverkanaal dat, verbonden door het cystische kanaal, een soort zak die uit het galblaasje komt, het gemeenschappelijke galkanaal zal vormen. Vanuit het gemeenschappelijke galkanaal kan gal de twaalfvingerige darm binnendringen, dat eerste deel van de dunne darm dat de maag volgt. De gal die via dit gemeenschappelijke galkanaal wordt uitgestoten, zal dus deelnemen aan de spijsverteringsfuncties van het lichaam.

Fysiologisch maakt het gemeenschappelijke galkanaal het dus mogelijk om de gal via de hepato-pancreasbol in de twaalfvingerige darm af te voeren. De gal dringt door in dit constituerende orgaan van het spijsverteringsstelsel en zal daarom deelnemen aan de spijsvertering. In feite wordt het kanaal dat de gal vervoert die door de lever wordt uitgescheiden, het hoofdgalkanaal genoemd dat de lever verlaat en wordt het gemeenschappelijke galkanaal genoemd zodra het is verbonden met het cystische kanaal, dat wil zeggen dat van de galblaas.

De rol van gal bij de spijsvertering

Gal wordt geproduceerd in de lever voordat het door de galwegen wordt vervoerd en vervolgens via het gemeenschappelijke galkanaal wordt afgevoerd. De lever produceert elke dag ongeveer 500-600 ml gal. Deze gal bestaat voornamelijk uit water en elektrolyten, maar ook uit organische verbindingen en in het bijzonder galzouten. Deze galzouten, die eenmaal in het eerste deel van de dunne darm, de twaalfvingerige darm, werden uitgescheiden, hebben vervolgens de essentiële functies om de vetoplosbare vitamines, maar ook de ingenomen vetten, oplosbaar te maken: dit vergemakkelijkt dus zowel hun vertering als hun opname. . Daarnaast bevat de gal ook galpigmenten, deze verbindingen die het gevolg zijn van de vernietiging van rode bloedcellen en waarvan een deel via de ontlasting uit het lichaam zal worden geëlimineerd.

Galblaas samentrekking

Door te eten komen hormonen vrij uit de darm. Daarnaast worden bepaalde zenuwen gestimuleerd (cholinerge zenuwen genoemd), waardoor de galblaas samentrekt. Dit zal dan 50 tot 75% van zijn inhoud in de twaalfvingerige darm evacueren, via het gemeenschappelijke galkanaal. Ten slotte circuleren de galzouten dus tien tot twaalf keer per dag van de lever naar de darm en vervolgens weer terug naar de lever.

De meeste galwegaandoeningen zijn het gevolg van galstenen, die kleine stenen die zich in de galwegen vormen. Uiteindelijk worden drie hoofdziekten van de galwegen geïdentificeerd: galretentie, tumoren en stenen.

• Bij galretentie komt de gal niet in de twaalfvingerige darm. Het stagneert in het gemeenschappelijke galkanaal of in de galblaas. Deze blokkade veroorzaakt overdruk in de galwegen. Dit veroorzaakt pijn van leverkoliek;
• Dit fenomeen van galretentie kan worden veroorzaakt door een tumor in de galwegen of in de gal van de pancreas. Deze tumoren kunnen goedaardig of kwaadaardig zijn. Bovendien kunnen ze de galwegen van zowel binnen als buiten de lever aantasten;
• Galstenen die zich in de galblaas ontwikkelen, worden veroorzaakt door verstopping van de galblaas met galsteenmodder, die verkalkt en kiezelstenen wordt. Dus, lithiasis van het hoofdgalkanaal wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van stenen in de galwegen. Deze galstenen kunnen, meer bepaald, worden veroorzaakt door het verschijnen van onoplosbare cholesterolzouten in de galwegen. Soms migreert deze galsteen naar het hoofdgalkanaal, het gemeenschappelijke galkanaal. Het veroorzaakt dan een pijnlijke aanval, die kan worden gevolgd door koorts en geelzucht als gevolg van verstopping van het gemeenschappelijke galkanaal.

De behandeling van lithiasis van de galwegen is meestal multidisciplinair.

• Enerzijds maakt een cholecystectomie (verwijdering van de galblaas) het mogelijk om de vorming van galstenen te onderdrukken;
• Aan de andere kant kan de steen in het gemeenschappelijke galkanaal worden verwijderd tijdens deze cholecystectomie, of zelfs in de dagen na de interventie door een gastro-enteroloog, tijdens een operatie die endoscopische sfincterotomie wordt genoemd.

Het verwijderen van de galblaas veroorzaakt geen grote fysiologische verandering. Daarnaast is het niet nodig om achteraf een speciaal dieet te volgen.

Een choledochale lithiasis is soms asymptomatisch: het kan dan worden ontdekt tijdens een controle. Wanneer het galwegobstructie veroorzaakt, ook wel cholestase genoemd, veroorzaakt het geelzucht (geelzucht) en pijn van het type leverkoliek. De diagnose kan soms worden vermoed door onderzoek door de chirurg.

Er zijn diepgaande onderzoeken nodig:

• Op biologisch niveau kunnen er tekenen zijn van cholestase, zoals een verhoging van bilirubine, gamma GT (GGT of Gammaglutamyl-transferase) en PAL (alkalische fosfatase), evenals die van transaminasen;
• De abdominale echografie kan verwijding van de galwegen laten zien;
• Vaak zal een endoscopische echografie, al dan niet gepaard gaand met een bili-MRI, worden uitgevoerd met als doel de lithiasis zichtbaar te maken en daarmee de diagnose te bevestigen.

Etymologisch komt de term cholédoque van het Griekse "kholé", wat "gal" betekent, maar ook "gal" en "woede". Historisch gezien moet worden opgemerkt dat het in de Oudheid, en tot de ontdekkingen in de menselijke fysiologie die de geneeskunde echt wetenschappelijk maakten, gebruikelijk was om de vier 'humors' van Hippocrates te onderscheiden. De eerste was bloed: afkomstig uit het hart, definieerde het het bloedkarakter, dat een sterk en afgezwakt karakter aanduidt, en ook buitengewoon sociaal. De tweede was pituititis die, gehecht aan de hersenen, gecorreleerd was met het lymfatische temperament, ook wel flegmatisch genoemd. De derde van de door Hippocrates voorgestelde humor was gele gal, afkomstig uit de lever, die werd geassocieerd met een woedend humeur. Ten slotte werd de zwarte of atrabile gal, afkomstig uit de milt, verantwoordelijk gehouden voor het melancholische karakter.