Het overmatig spelen van videogames kan een gevaar vormen voor jongeren. Het opstellen van enkele regels is essentieel om ze te beschermen. Zoom in op de tekenen van deze vorm van afhankelijkheid, mogelijke behandel- en preventieoplossingen.

Het zijn vooral jonge mensen die worden blootgesteld aan videogameverslaving. Gevallen van ernstige pathologische verslaving zijn echter vrij zeldzaam. De grootste risico's op verslaving hebben betrekking op netwerkgames en in het bijzonder multi-player role-playing games. Er wordt aangenomen dat er sprake is van verslaving aan videospelletjes wanneer de speler zich buitensporig met dit soort bezigheden bezighoudt, dat wil zeggen vanaf ongeveer dertig uur per week, veel meer dan de tijd die door de hardcore gamers – of grote spelers – naar hun passie, namelijk tussen de 18 en 20 uur per week.

Ouders moeten op bepaalde tekenen worden gewezen, omdat de symptomen van verslaving aan videogames meestal altijd hetzelfde zijn. We merken bijvoorbeeld plotseling teruglopende schoolresultaten, een gebrek aan interesse in andere soorten activiteiten, maar ook in sociale relaties (vrienden en familie). In feite neemt het spelen van videogames in de context van een verslaving de meeste tijd in beslag, aangezien de proefpersoon de tijd die hij aan games besteedt niet kan verminderen. Dit ten koste van andere activiteiten waar hij echter gepassioneerd over was, zoals sport, film, muziek, beeldende kunst of gewoon uitjes met vrienden. Jongeren hebben de neiging zich te isoleren en willen hun huis niet meer uit.

Wanneer je gedragsveranderingen bij je kind opmerkt, is het belangrijk om op zoek te gaan naar de bron. Dit kan totaal vreemd zijn aan de passie voor videogames.

We kunnen repercussies zien op zijn slaap omdat de speler Addict heeft de neiging om zelfs 's nachts te spelen, waardoor hun rusttijd wordt verkort. Soms kan verslaving ook de voedselbalans beïnvloeden.

Een kwetsbaar persoon met een verslaving aan videogames loopt het risico, bij gebrek aan ondersteuning, vroeg of laat in een staat van psychisch lijden en grote eenzaamheid. Dit resulteert in duidelijk ongemak. In zeldzame gevallen kan een Addict het spelen van videogames kan extreem verdrietig of agressief worden.

Als er niets wordt gedaan om hem te laten breken met zijn verslaving, wordt de jongere geleidelijk blootgesteld aan academische mislukkingen en aan desocialisatie. Hij kan op min of meer lange termijn zijn zelfrespect verliezen.

Zoals we hebben gezien, kan verslaving aan videogames aanzienlijke gevolgen hebben voor de mentale en fysieke gezondheid van jonge pathologische gamers, maar het is nog steeds ongebruikelijk. Zo snel mogelijk reageren is essentieel om de impact van deze afhankelijkheid te beperken. De verslaafde aan games kan niet alleen worden beperkt. Anderzijds moet de controle van de speeltijd door de ouders worden uitgevoerd.

Het is essentieel dat ze een dialoog aangaan met hun kind, waarbij videogames taboevrij moeten worden benaderd. Het is ook een goede oplossing om interesse te tonen in dit zeer actuele fenomeen en je kind te laten zien dat je zijn interesse deelt. Bovenal is het noodzakelijk om machtsstrijd te vermijden.

Een videospel kan positief zijn als het perfect is aangepast aan de leeftijd van het kind of de tiener en als de tijd die eraan wordt besteed redelijk is. De beoefening ervan mag het gezinsleven, onderwijs, slaaptijd en vrije tijd niet in de weg staan. Het kan ook een activiteit zijn om met het gezin te delen. Wanneer de jongere alleen speelt, is het wenselijk dat de ruimte die is gereserveerd voor videogames zich bevindt in delen van de woning die zijn gereserveerd voor het hele gezin. Op deze manier komt de jongere niet in een isolement voor zijn scherm en is het gemakkelijker om de tijd die aan deze activiteit wordt besteed te beperken.

Ouders die behoefte hebben aan de videogameverslaving van hun kind, kunnen terecht bij hun arts. De jongere kan dan opgevangen worden door een psycholoog gespecialiseerd in verslavingspraktijken. Dit is handig als de jongere een pathologische gokker is, wat gelukkig niet erg gebruikelijk is. Bovendien komt verslavingsgedrag veel vaker voor bij volwassenen dan bij jongeren. Hoe het ook zij, wanneer we te maken hebben met een extreem geval, is het beter om te kiezen voor verwijzing van de jongere naar een specialist in het gedragsprobleem van adolescenten en kinderen.

Om verslaving aan videogames te voorkomen, zijn echte, maar geen drastische regels nodig: er is geen sprake van een verbod op toegang tot videogames. Dertig tot zestig minuten per dag, afhankelijk van de leeftijd van het kind of de tiener, is volkomen redelijke en veilige speeltijd.