Inhoud
Hoewel agressie niet alleen destructief, maar ook constructief kan zijn, worden we meestal geconfronteerd met de eerste, destructieve optie. Helaas zijn we ons daar niet altijd van bewust. Hoe te begrijpen dat we gijzelaars zijn geworden van de woede van iemand anders? En wat moeten we doen om te voorkomen dat we zelf agressors worden? De deskundige spreekt.
De natuur leert ons vechten voor een groter stuk, elkaar 'verslindend', en tegelijkertijd roept de samenleving op om de regels te volgen. Uiteindelijk scheidt dit conflict ons: we streven ernaar om alleen sociaal aanvaardbare impulsen te tonen, en we verzamelen en verbergen andere emoties - zelfs voor onszelf. Maar iedereen weet hoe de verhalen van geduldige mensen eindigen: ofwel met de vernietiging van zichzelf of de vernietiging van anderen.
Feit is dat vroeg of laat de opeenhoping doorbreekt. Als het doorbreekt, neemt het vaak de vorm aan van psychosomatische ziekten. Waar het dun is, breekt het daar: het hart kan er bijvoorbeeld niet tegen. Als de opgehoopte negatieve gevoelens losbarsten, lijden degenen die in de buurt zijn, en degenen die niet kunnen reageren of zichzelf kunnen verdedigen - meestal kinderen en dieren.
Lars von Trier heeft geweldig werk geleverd door de aard van menselijke agressie in Dogville vast te leggen. Zijn hoofdpersoon, de jonge Grace, is ontsnapt uit een bende gangsters en vindt redding in een klein stadje. De lokale bevolking is de een nog mooier dan de ander! klaar om haar te verbergen. En ze willen er niets voor terug. Behalve om in het huis te helpen of op de kinderen te passen. Maar geleidelijk verandert de schattige Dogville in een martelkamer voor het meisje.
Wat zou er gebeuren als een kiezelsteen in een schoen ons niet kwaad zou maken? We zouden een nederig slachtoffer worden dat de aanwezigheid van deze steen accepteert, de pijn verdraagt, zijn bewegingen beperkt en als gevolg daarvan een pijnlijke dood sterft als de steen sepsis veroorzaakt. Hoe blijf je op een dunne lijn, waarvan links opoffering is en rechts agressiviteit?
Hoe te begrijpen dat we het slachtoffer zijn geworden van agressie?
Om vast te stellen dat destructieve agressie op ons is gericht, is het belangrijk om op de gewaarwordingen te vertrouwen en naar onze eigen gevoelens te luisteren. Dit is een van de snelste en meest betrouwbare manieren om door de situatie te navigeren. Gevoelens zijn een integraal onderdeel van ons wezen. Zij zijn het die ons informatie geven over de wereld om ons heen en vaststellen dat er iets mis is, dat we in gevaar zijn. Het vermogen om je eigen gevoelens en die van anderen te herkennen en je emoties te beheersen, wordt emotionele intelligentie genoemd.
Je hebt meer kans op destructieve agressie als je deze gevoelens ervaart:
desoriëntatie
Je voelt je verloren: je weet niet waar je heen moet, je zoekt doelloos naar iets, je zit in de mist. Er is geen duidelijkheid en transparantie. Je bent "uitgeschakeld" van de levensstroom, hulpeloos en verwoest. Je zou graag willen reageren op de woorden of daden van andere mensen, maar in een staat van verdoving heb je die kans niet.
Angst
Alleen al de aanwezigheid van een andere persoon brengt je uit balans - er is een gevoel van angst, misschien zelfs een lichte trilling. En er zijn ook twee tegengestelde impulsen - tegelijkertijd lijk je tot een persoon aangetrokken te worden, maar tegelijkertijd van hem afgestoten. U begrijpt dat u hoogstwaarschijnlijk een fout heeft gemaakt bij het inschatten van de huidige situatie en uw rol daarin.
Spanning die omslaat in ontevredenheid
U voelt zich totaal onvoorbereid op het feit dat een persoon de aan u gedane beloften niet nakomt en uw verwachtingen niet uitkomen. Voel hoe dromen worden verbrijzeld en de hoop afbrokkelt. Begrijp dat je iemand misbruik van je laat maken.
Wat te doen als u slachtoffer wordt?
Door uit deze "agressieve cirkel" te komen, kunnen we vertrouwen op onze gevoelens, versterken we onze eigen perceptie van wat er gebeurt en versterken we de positieve ervaring van samenwerking met andere mensen.
Waarom je eigen perceptie versterken? Veel van mijn cliënten konden door een gebrek aan zelfvertrouwen niet terugvechten tegen kwaadaardige agressie. We devalueren immers vaak onze eigen ervaringen, denkend: "Het leek mij." Maar we moeten horen wat en hoe ons wordt verteld. Luister naar wat we zeggen.
En als we zeker weten dat het ons niet leek en dat we echt anders worden behandeld dan we willen, hebben we een reden om onszelf te beschermen.
Niet minder belangrijk is de ervaring van een positieve samenwerking. Als we ervaring hebben met de constructieve manifestatie van agressie, kunnen we gemakkelijk de grens bepalen tussen goedaardige en kwaadaardige agressie, we zien het verschil daartussen.
Samenwerking is een interactiemodel waarbij er geen verliezers en winnaars zijn, geen heersers en dienaren, waar het niet nodig is om te regeren en te gehoorzamen. Samenwerking is gebaseerd op wederzijds overleg en gezamenlijk werk. Hiermee kunnen we:
je gedachten uiten en de ander horen;
zie jezelf en anderen;
waardeer jezelf en anderen;
vergeef fouten voor jezelf en anderen;
respecteer je "nee" en de ander;
ken je verlangens en wees geïnteresseerd in de verlangens van een ander;
ken je eigen capaciteiten en leer over de capaciteiten van anderen;
streven naar groei en aanbieden om naar een ander te groeien;
waardeer je eenzaamheid en respecteer de eenzaamheid van een ander;
handel in je eigen tempo en geef deze kans aan een ander;
wees jezelf en laat de ander jezelf zijn.
Als er geen ervaring is, moet deze worden verkregen. Bijvoorbeeld in een relatie met een therapeut. In deze veilige ruimte legt de cliënt, door intieme gedachten, overtuigingen en emoties te delen, contact met de therapeut. En dit contact draagt bij aan veranderingen in zijn leven. Wanneer er een plaats en ruimte in het leven is waar we attent en vriendelijk zijn, vinden we de kracht om uit de agressieve cirkel te komen. En we begrijpen dat elke persoon respect en liefde verdient.
Wat te doen als je zelf agressie vertoont?
Om de agressor in jezelf te herkennen, moet je een hoog zelfbewustzijn hebben. Tijdens mijn psychotherapeutische praktijk (en ik werk al meer dan 12 jaar) is er geen enkel verzoek geweest om met mijn eigen agressie aan de slag te gaan. Niemand is gekomen om te leren hoe ze hun ijver kunnen bedwingen.
Meestal komt een persoon met klachten als "er is iets mis met een andere persoon of met deze wereld", en al in het proces blijkt dat hij zelf de bron van agressie is. Het is onaangenaam om toe te geven, maar erkenning is de belangrijkste en zekerste stap in deze situatie.
Genezing komt wanneer een persoon, zelfs voor een moment, opgeeft wie hij zou willen worden en probeert te zijn wie hij is. Zichzelf herkennen als een agressor, zich gaan verontschuldigen, betekent zichzelf een "dosis" emoties ontnemen die de nerveuze spanning helpen verlichten. Zo'n erkenning vraagt veel moed en verdient een gouden medaille!
Je moet de aard van je agressie bestuderen en begrijpen dat woede-uitbarstingen het probleem niet oplossen.
De ontspanning die komt na een daad van agressie geeft ons niets anders dan een bittere nasmaak, en een gevoel van diepe zelftwijfel en hulpeloosheid leeft nog steeds van binnen.
Woede wordt geboren uit interne spanning, die van tijd tot tijd explodeert en anderen pijn doet. In plaats van je te concentreren op de bronnen van ergernis, moet je nadenken over mogelijke oplossingen voor het probleem. Neem eerst de verantwoordelijkheid voor je acties. En richt je spanning op activiteiten: ondernemen, sport, creativiteit, recreatie.
Omgaan met je agressie alleen is niet gemakkelijk, en in de cirkel van woede blijven is gevaarlijk. U moet hulp zoeken bij een specialist die u kalm en competent zal leiden van een agressieve cirkel naar een cirkel van attente, zorgzame en ondersteunende houding ten opzichte van uzelf. Als de mijn van agressie ontploft, dan ben je zeker niet de enige die jezelf stukje bij beetje oppakt.