“Ik ben een geadopteerd kind, ik ken mijn afkomst niet. Waarom ben ik in de steek gelaten? Heb ik geweld ondergaan? Ben ik het resultaat van incest, van verkrachting? Hebben ze me op straat gevonden? Ik weet alleen dat ik in het weeshuis van Bombay werd geplaatst voordat ik op eenjarige leeftijd naar Frankrijk kwam. Mijn ouders hebben van dit zwarte gat een kleur gemaakt, waardoor ik zorg en liefde heb gekregen. Maar ook een duisternis. Omdat de liefde die we ontvangen niet per se is wat we verwachten.
In het begin, voor de lagere school, was mijn leven gelukkig. Ik werd omringd, verwend, aanbeden. Ook al zocht ik soms tevergeefs naar een fysieke gelijkenis met mijn vader of mijn moeder, onze dagelijkse levensvreugde prevaleerde boven mijn vragen. En toen veranderde school me. Ze maakte van mijn zorgen mijn karakter. Dat wil zeggen, mijn hypergehechtheid aan de mensen die ik ontmoette werd een manier van zijn. Mijn vrienden hadden er last van. Mijn beste vriendin, die ik tien jaar heb gehouden, heeft me uiteindelijk de rug toegekeerd. Ik was exclusief, pot lijm, ik beweerde de enige te zijn en, het ergste van alles, ik gaf niet toe dat anderen van mij verschillen in de manier waarop ze hun vriendschap uiten. Ik realiseerde me hoeveel angst om in de steek gelaten te worden in mij huisde.
Als tiener miste ik deze keer de liefde van een jongen. Mijn identiteitskloof was sterker dan wat dan ook en ik begon weer een uitgesproken ziekte te voelen. Ik raakte verslaafd aan eten, als een drug. Mijn moeder had niet de woorden om me te helpen, noch een nauw genoeg contact. Ze minimaliseerde. Was het uit angst? Ik weet het niet. Deze kwalen waren voor haar, de normale van de adolescentie. En deze kou deed me pijn. Ik wilde er op eigen kracht uit zien te komen, omdat ik voelde dat mijn hulpgeroep als een bevlieging werd opgevat. Ik dacht aan de dood en het was geen tienerfantasie. Gelukkig ging ik naar een magnetiseur. Door aan mij te werken, realiseerde ik me dat het probleem niet de adoptie zelf was, maar de aanvankelijke verlating.
Van daaruit ontdekte ik al mijn extreme gedragingen. Mijn overgave, geworteld in mij, herinnerde me er keer op keer aan dat er niet lang van me gehouden kon worden en dat de dingen niet standhouden. Ik had natuurlijk geanalyseerd en ik zou in staat zijn om te handelen en mijn leven te veranderen. Maar toen ik de wereld van het werk betrad, greep een existentiële crisis me. Mijn relaties met mannen verzwakten me in plaats van me te vergezellen en me te laten groeien. Mijn geliefde grootmoeder is dood en ik heb haar immense liefde gemist. Ik voelde me erg eenzaam. Alle verhalen die ik met mannen had eindigden snel en lieten me achter met een bittere smaak van verlatenheid. Luisteren naar zijn behoeften, het ritme en de verwachtingen van zijn partner respecteren, het was een mooie uitdaging, maar voor mij zo moeilijk om te bereiken. Tot ik Mathias ontmoette.
Maar daarvoor was er mijn reis naar India, ervaren als een sleutelmoment: Ik heb het altijd een belangrijke stap gevonden in het verwerken van mijn verleden. Sommigen vertelden me dat deze reis moedig was, maar ik moest de realiteit in het gezicht zien, ter plekke. Dus keerde ik terug naar het weeshuis. Wat een klap! Armoede, ongelijkheid overweldigde me. Zodra ik een klein meisje op straat zag, verwees ze me naar iets. Of liever tegen iemand...
De ontvangst in het weeshuis is goed verlopen. Het deed me goed om tegen mezelf te zeggen dat de plaats veilig en gastvrij was. Het zorgde ervoor dat ik een stap vooruit kon zetten. Ik was daar. Ik wist. Ik had gezien.
Ik ontmoette Mathias in 2018, in een tijd dat ik emotioneel beschikbaar was, zonder a priori of kritiek. Ik geloof in zijn eerlijkheid, in zijn emotionele stabiliteit. Hij drukt uit wat hij voelt. Ik begreep dat we ons anders kunnen uitdrukken dan met woorden. Voor hem was ik er zeker van dat alles gedoemd was te mislukken. Ik vertrouw hem ook als de vader van ons kind. We waren het snel eens over de wens om een gezin te stichten. Een kind is geen kruk, hij komt niet om een emotionele leemte op te vullen. Ik raakte heel snel zwanger. Mijn zwangerschap maakte me nog kwetsbaarder. Ik was bang om mijn plek als moeder niet te vinden. In het begin deelde ik veel met mijn ouders. Maar sinds mijn zoon werd geboren, is onze band duidelijk geworden: ik bescherm hem zonder hem te overbeschermen. Ik moet bij hem zijn, dat we met z'n drieën in een luchtbel zitten.
Dit beeld heb ik nog steeds, en ik zal het niet vergeten. Ze doet me pijn. Ik stelde mezelf voor in zijn plaats. Maar mijn zoon zal zijn leven hebben, minder geparasiteerd dan het mijne, hoop ik, door de angst voor verlatenheid en eenzaamheid. Ik glimlach, want ik weet zeker dat het beste nog moet komen, vanaf de dag dat we het beslissen.
Deze getuigenis is ontleend aan het boek "Van verlating tot adoptie", door Alice Marchandeau
Van verlating tot adoptie, er is maar één stap, die soms meerdere jaren kan duren. Het gelukkige paar dat wacht op een kind, en aan de andere kant het kind dat alleen wacht op de vervulling van een gezin. Tot die tijd is het scenario ideaal. Maar zou dat niet subtieler zijn? Het letsel veroorzaakt door verlating geneest moeilijk. Angst om weer in de steek gelaten te worden, zich aan de kant gezet voelen... De auteur, geadopteerd kind, laat ons hier de verschillende aspecten zien van een gewond leven, tot de terugkeer naar de bronnen, in het land van herkomst van het geadopteerde kind, en de omwentelingen die dit houdt in. Dit boek is ook een sterk bewijs dat het trauma van verlating is overwonnen, dat het mogelijk is om een leven op te bouwen, sociaal, emotioneel, liefde. Deze getuigenis is geladen met emoties, die tot iedereen zullen spreken, adopterend of geadopteerd.
Door Alice Marchandeau, uitg. Gratis Auteurs, € 12, www.les-auteurs-libres.com/De-l-abandon-al-adoption