Tot op heden moeten we nog steeds onze toevlucht nemen tot verschillende definities om te proberen te begrijpen wat spasmofilie. Deze term is zeer controversieel omdat het geen ziekte is die wordt erkend in medische classificaties, noch in Frankrijk, noch internationaal. De onderzoekers waren het daar niet mee eens; het is mogelijk dat de vicieuze cirkel van symptomen of wat het moeilijk maakt om te lokaliseren.

Het vertoont meestal drie symptomen: 피로, neurodystonie et angst.

HEThyperexcitatie neuromusculaire wordt geïdentificeerd door twee tekens die aanwezig zijn in spasmofilie: teken van Chvostek (= onwillekeurige spiercontractie van de bovenlip als reactie op percussie door de reflexhamer van de arts) en het sleutelhangerteken (= contractuur van de verloskundige hand).

Het elektromyogram toont a repetitieve elektrische hyperactiviteit van perifere zenuwen, kenmerkend voor neuromusculaire prikkelbaarheid, niet te verwarren met ongemak als gevolg van hypoglykemie, met symptomen geassocieerd met orthostatische hypotensie, met zenuwinzinking of met paroxysmale angstaanvallen. Verlaagde intracellulaire magnesiumspiegels worden vaak gevonden bij calcium- en fosforspiegels een.

De kenmerken van deze onbalans zijn deovergevoeligheid afhankelijkheid van het milieu, kwetsbaarheid voor stress en a fysiologische en psychologische instabiliteit.

Spasmofilie of tetanie aanval?

De term "spasmofilie" wordt veel gebruikt door het grote publiek om angstaanvallen te beschrijven die gecombineerd worden met: ademhalingsmoeilijkheden (beklemd gevoel, verstikking, hyperventilatie) en spier tetanie. De symptomen van spasmofilie, tetanie of zelfs psychogene hyperventilatie kunnen in sommige gevallen vergelijkbaar zijn met die tijdens paniekaanvallen.

Het concept van spasmofilie is tegenwoordig echter nog vrij vaag. Er is weinig wetenschappelijke literatuur over¹ en er zijn helaas zeer weinig epidemiologische onderzoeken naar spasmofilie omdat, net als bij soortgelijke syndromen, de realiteit van deze ziekte nog steeds twijfelachtig is (het wordt beschouwd als psychiatrische ziekte). Volgens de geldende classificaties (de beroemde “DSM4", Amerikaanse classificatie van psychische aandoeningen), is spasmofilie een pathologische vorm van angst. Het valt momenteel in de categorie van " angststoorniss ". Echter, verre van een recent begrip te zijn, bestond er eind 19e al onderzoek naar spasmofilie^st eeuw.

Wie wordt er getroffen?

Angstaanvallen komen het vaakst voor in jongeren (tussen 15 en 45 jaar) en ze komen veel vaker voor in dames dan bij mannen. Er wordt gezegd dat ze vaker voorkomen in ontwikkelde landen.

Oorzaken van de ziekte

De mechanismen van spasmofilie omvatten waarschijnlijk veel factoren van a biologisch, psychologisch, genetisch et cardio-respiratoire.

Volgens sommige theorieën zou dit een ongepaste of overdreven reactie op stress, angst of angst die hyperventilatie veroorzaakt (= versnelling van de ademhalingsfrequentie) die zelf de hyperventilatiereactie zou versterken tot de aanval van spiertetanie. Zo kunnen verschillende situaties van angst en angst (inclusief die van niet kunnen ademen) hyperventilatie veroorzaken, die zelf bepaalde symptomen kan veroorzaken, en in het bijzonder duizeligheid, gevoelloosheid van de ledematen, tremoren en hartkloppingen².

Deze symptomen verergeren op hun beurt de angst en angst. Het is daarom een vicieuze cirkel die zelfvoorzienend is.

Deze reactiemodus verbruikt waarschijnlijk veel magnesium en kan vatbaar zijn voor a chronisch magnesiumtekort intracellulair. Bovendien kan ons dieet dat steeds armer wordt aan magnesium (vanwege de raffinage- en kookmethode) dit tekort verergeren.

Genetische kwetsbaarheid geassocieerd met recent geïdentificeerde weefselgroepen (HLA-B35) maakt 18% van de bevolking in geïndustrialiseerde landen vatbaar voor het ontwikkelen van spasmofilie.

Voor medisch specialisten die op de site werken www.sommeil-mg.net (algemene geneeskunde en slaap), wordt aangenomen dat een tekort aan slaapefficiëntie de oorzaak is van spasmofilie:

1. De slaap wordt beoordeeld bij het ontwaken en het lijkt duidelijk dat die van spasmofielen geen rol meer speelt, aangezien bij het ontwaken de vermoeidheid het meest intens is;

2. De vaak aanwezige toename van nachtelijke diurese (men staat 's nachts meerdere keren op om te plassen) is het gevolg van het instorten van een "antidiuretisch" systeem;

3. La neurodystonie is het andere gevolg van deze inefficiëntie van slaap;

4. Le vrijwillig karakter van patiënten (door dit resistente karakter kunnen ze lange tijd alleen vechten tegen hun ziekte): “het is waar, ik ben moe, maar ik hou vol” … tot de crisis. Zoals blijkt uit de onvoorwaardelijke weigering van elk ziekteverlof zodra de crisis voorbij is. Deze persoonlijkheden zijn vaak altruïstisch en hyperactief. Voor ons is de crisis het eerste teken van decompensatie van de slaap op grond van functionele slaaptekort. De verergering van vermoeidheid kan leiden tot ernstigere en invaliderende beelden die tot uiting zullen komen in een hyperalgetische modus zoals bij fibromyalgie of in een asthenische modus zoals bij het chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS). In de praktijk stopt de crisis zodra een kalmerend middel krachtig genoeg is om "het alarmsignaal af te sluiten", wat het mogelijk maakt te bevestigen dat de opmerkelijke effectiviteit van benzodiazepines (een familie van anxiolytica) in deze situatie (in een enkele maar voldoende dosis) bevestigt de neurodystonische aard van de malaise en zou moeten wijzen op een chronobiologisch management. Naar onze mening heeft elke crisis de waarde van een gedecompenseerd "hyposlaap" -signaal, vandaar het belang van deze behandeling.

Verloop en mogelijke complicaties

Spasmofiele reacties worden vaak geassocieerd met: significante daling van de kwaliteit van leven en kan leiden tot zeer invaliderende aandoeningen zoals: bang om uit te gaan, binnen zijn aanwezigheid van vreemden of deelnemen aan verschillende sociale of professionele activiteiten (secundaire agorafobie). Bij sommige mensen is de frequentie van aanvallen erg hoog (meerdere per dag), dit wordt paniekstoornis genoemd. Het risico op depressie, suïcidale gedachten, van suïcidale daad, vanmisbruik drugs- of alcoholgebruik neemt toe bij frequente paniekaanvallen³.

Met de juiste behandeling is het echter mogelijk om deze angst onder controle te houden en de frequentie van aanvallen te verminderen.