Je kunt deze woorden vaak horen: "Toen onze voorouders rood vlees begonnen te eten, begon het menselijk brein te groeien. Jagen leerde ons denken. Rood vlees maakt deel uit van het dieet van de meest geavanceerde diersoorten ter wereld. Vlees eten is een instinct. We moeten vlees eten.”
Ze vertellen ons dit allemaal, zo lijkt het, vanaf de lagere school. Er wordt ons verteld dat het eten van vlees een belangrijke stap is in onze evolutie als soort, dat het eten van vlees betekent dat we onze plaats in de voedselketen waarmaken.
Maar het vlees dat we tegenwoordig eten, is het vlees van dieren die op boerderijen zijn grootgebracht en in slachthuizen zijn geslacht. En dit vlees wordt rechtstreeks aan onze handen geserveerd, gesneden en gekruid met peterselie, ligt in nette verpakkingen in de schappen in supermarkten, in broodjes bij fastfoodrestaurants.
Het vlees van vandaag heeft weinig gemeen met het vlees dat onze voorouders verkregen door te jagen, en de moderne processen om een levend dier in een stuk vlees te veranderen zijn totaal anders dan vroeger.
In het publieke debat zijn connotaties van jagen, evolutie en meesterschap over de natuur echter nog steeds onlosmakelijk verbonden met vleesconsumptie.
Al dit vleesetende gepraat is verbonden met het concept van 'menselijke exclusiviteit', waarin mensen superieur zijn aan alle andere levende wezens.
Mensen zijn er zeker van dat het eten van dieren juist is, maar dieren die ons opeten is dat niet. Gedurende een lange periode in de menselijke geschiedenis waren mensen echter middelgrote roofdieren. Tot voor kort waren we wezens die zowel roofdieren als prooien waren - als we dat waren, aten ze ons ook op.
Onze cultuur onderdrukt dit feit op alle mogelijke manieren, en je kunt het in verschillende dingen zien.
De scherpe reactie op gevallen waarin roofdieren een persoon als vlees durven te behandelen, is een voorbeeld van deze onderdrukking - we zijn verbaasd over het feit dat een mensenleven op deze manier kan worden beëindigd.
Een ander voorbeeld is hoe we ons onderscheiden van de realiteit van de oorsprong van ons voedsel: dierlijk vlees wordt ons vaak aangeboden in veranderde vormen zoals gehakt, worstjes en schone, witte, uitgebloede kippenborst.
Boerderijdieren - zowel hun leven als hun onvermijdelijke dood - worden uit ons zicht verwijderd. De toegenomen onzichtbaarheid van de dieren die we gebruiken voor voedsel is te wijten aan wrede industriële landbouwpraktijken.
И, наконец, еще один пример – о то, ак мы поступаем с человеческими трупами. аже человеческая смерть скрыта от всего мира в больницах, и не можем стать пищей для червей, еслитееннымеее. есто этого трупы сжигаются, забальзамируются или, по крайней мере, хоронятся в земле, которая нисколько нес связоиа. аким образом, и не могут стать источниками обрений, и аши связи с ищевой епью разрываются.
озможно, именно оэтому современный человек орется а оиски смысла en против смерти. В книге постгуманистического философа Донны Харрауэй «Когда встречаются виды» делается попытка принять и поставить на передний план нашу связь с другими живыми существами, и это идет вразрез с тенденцией людей думать о собственной жизни как о единственно важной и значимой.
Als we bedenken dat we deel uitmaken van de natuur, moeten we ook bedenken dat we op een dag zullen sterven. We moeten echter ook bedenken dat uit de dood onvermijdelijk nieuw leven wordt geboren. En zelfs als het niet menselijk is, zou er zonder ons geen wij zijn.