Liefde - bewijs: hoe stop je het van een partner te eisen?

Strikt genomen is het onmogelijk om een ​​ander ervan te overtuigen dat we van hem houden: ons gevoel van bemind te worden hangt niet alleen af ​​van het gedrag van de partner, maar ook van de vraag of we zijn gevoelens kunnen accepteren, of we in hun oprechtheid geloven. Bevestigingen zijn vereist in het geval dat er om de een of andere reden geen geloof is.

Twijfels kunnen gerechtvaardigd of ongegrond zijn, maar het belangrijkste is dat ze je niet toestaan ​​​​liefde te voelen, zelfs als de partner het ijverig laat zien. Als er geloof is, dan gaat het niet langer om de vereisten van bewijs, maar om de ontbrekende manifestaties van liefde.

Laten we de mogelijke oorzaken van twijfel eens nader bekijken. Er zijn drie basisscenario's te onderscheiden.

1. Ze mogen ons echt niet, maar we willen het niet geloven.

Het scenario is onaangenaam, maar soms kan de twijfel dat we geliefd zijn heel gerechtvaardigd zijn. Iedereen heeft zijn eigen criteria voor liefde, maar de belangrijkste indicator dat er iets misgaat, is wanneer we ons slecht voelen, en zelfs als de partner zich inspant om de situatie te veranderen, blijft alles uiteindelijk hetzelfde.

Het lijkt erop dat alles eenvoudig is: als ze ons niet mogen, moeten we vertrekken. Waarom dan wachten op bewijs van liefde? Om het gebruikelijke stabiele beeld van relaties te behouden. Het is met grote moeite dat we afscheid nemen van het veilige en begrijpelijke, omdat het nieuwe altijd onbekend en eng is. Onze psyche heeft tijd nodig om te beseffen wat er gebeurt en weer op te bouwen. In de psychologie wordt dit proces rouw genoemd.

We rouwen letterlijk om wat ons dierbaar was: betekenisvolle relaties, ons beschermd voelen, bekende beelden van onszelf en een partner. Iedereen rouwt anders: geschokt, in ontkenning, afdingen om dingen hetzelfde te maken, bewijs eisen, boos worden, depressief, huilen. Soms doorlopen we al deze fasen totdat we eindelijk begrijpen dat we klaar zijn om de huidige situatie te accepteren.

Het is belangrijk om jezelf hiervoor de tijd te gunnen en ondersteuning in te schakelen. Wanneer het besef komt dat de vorige relatie niet meer is en de huidige niet bij ons past, wordt de wens om afscheid te nemen van een partner in de regel duidelijk en natuurlijk. Dit pad wordt echter veel moeilijker als de angst om de relatie te verliezen te sterk is.

Wat te doen?

• Snijd de schouder niet af: het is belangrijk om de redenen voor de twijfels te begrijpen, om te begrijpen hoe gerechtvaardigd ze zijn.
• Deel uw gedachten en ervaringen met uw partner. Als je zijn liefde niet voelt, vertel hem er dan over, leg uit waarom dit zo is en wat je precies mist, en hoe meer details, hoe beter.
• Geef jezelf de tijd om het innerlijke antwoord te horen op de vraag of je in deze relatie wilt blijven. Als het na een gesprek van hart tot hart nog steeds erg is, maar je kunt er zelf niet uit komen, dan is het raadzaam om hulp te zoeken bij een psycholoog.

2. We zijn geliefd, maar we vinden het moeilijk te geloven

Dit scenario is direct gerelateerd aan de traumatische ervaring die ooit is ervaren. Om te begrijpen hoeveel hij voor je voelt, is het handig om jezelf de vraag te stellen wat precies de twijfels in de liefde veroorzaakt, hoe redelijk ze zijn en of je ooit eerder zoiets hebt gevoeld.

Kind-ouderrelaties leggen de basis voor onze interactie met onszelf en met de wereld. Dus, bijvoorbeeld, de dochter van een man die het gezin heeft verlaten of regelmatig zijn hand opsteekt naar zijn familieleden, ontwikkelt in de regel wantrouwen jegens mannen. En de jongen, die zijn moeder spaarzaam omhelsde alleen voor speciale verdiensten, leert dat hij onvoorwaardelijke liefde niet waard is, wat betekent dat hij zal twijfelen aan de gevoelens van zijn geliefde vrouw.

Als gevolg van het opgelopen psychisch trauma beginnen kinderen door de bril van wantrouwen naar de wereld te kijken en zo met hen op te gaan dat ze, zelfs wanneer ze een heel andere houding tegenover zichzelf tegenkomen, onbewust een herhaling verwachten van diezelfde pijnlijke beleven. Gekweld door twijfels streven ze naar bewijzen van de liefde van hun partner, maar zelfs na herhaalde bevestigingen kunnen ze niet kalmeren: het aangeleerde wantrouwen is sterker.

We kunnen liefde tonen in plaats van bewijzen, en de partner heeft het recht om al dan niet in onze gevoelens te geloven. En als je merkt dat je in de "geloof niet - bewijs het"-cyclus zit, is dit een zeker teken dat je vastzit in een eerder opgelopen psychotrauma.

Wat te doen?

• Besteed aandacht aan het verschil tussen wat ooit in de kindertijd was of in een eerdere pijnlijke relatie, en hoe de huidige partner zich gedraagt.
• Deel met je partner je angsten voor intimiteit en vertrouwen en twijfels over zijn liefde. Het beste bewijs dat het verleden achter je ligt, is de oprechte verrassing van je partner naar aanleiding van jouw verhaal.

3. We missen iets: tekenen van aandacht, knuffels, avonturen

Dit scenario gaat niet echt over het bewijs van liefde, maar eerder over het feit dat je op dit moment iets mist. Relaties zijn niet lineair: op sommige momenten kunnen ze hechter zijn, op andere minder. Nieuwe projecten, een verandering van status, de geboorte van kinderen hebben een grote invloed op ons, en op een gegeven moment kunnen we een gebrek aan partnerliefde voelen - meer bepaald enkele van de manifestaties ervan.

Onze gevoelens worden sterk beïnvloed door welke liefdestalen we met elkaar spreken. Iedereen heeft zijn eigen set: knuffels, cadeaus, hulp bij het oplossen van moeilijkheden, intieme gesprekken … Je hebt waarschijnlijk een of twee leidende manieren om liefde uit te drukken en waar te nemen. Uw partner kan heel anders zijn.

Een man kan bijvoorbeeld regelmatig bloemen aan zijn vrouw geven als teken van zijn gevoelens, maar ze zal zijn liefde niet voelen, omdat ze vooral lichamelijk contact en gesprekken met hem nodig heeft. In de gezinsbegeleiding is de ontdekking van zo'n verschil in perceptie vaak een echte ontdekking, zelfs bij stellen die tien of zelfs twintig jaar samenwonen.

Wat te doen?

• Vertel uw partner wat belangrijk voor u is, en hoe specifieker, hoe beter. Bijvoorbeeld: “Het is belangrijk voor mij dat je me, als je thuiskomt, omhelst en kust, en dan met me op de bank gaat zitten en, terwijl je mijn hand vasthoudt, me vertelt hoe je dag is verlopen. Zo voel ik me geliefd.»

Velen zullen tegenwerpen: het blijkt dat we smeken om liefdesverklaringen, waardoor dit niet in overweging wordt genomen. Zullen. Het is oké om over jezelf te praten en wat belangrijk voor je is. Zo draag je bij aan de relatie. We zijn heel verschillend, maar we kunnen elkaars gedachten niet lezen, ook al zouden we dat echt willen. Het is jouw verantwoordelijkheid in een relatie om je er goed bij te voelen, wat betekent dat het belangrijk is om met je partner over jezelf te praten en te praten over wat je nodig hebt. Als hij in staat is om aan uw behoeften te voldoen, zal hij dat in de regel gemakkelijk doen.

• Vraag je partner welke taal ze gebruiken om hun liefde te uiten. Begin op te merken hoe hij het doet. Het zal je verbazen hoeveel mini-prestaties we elke dag voor elkaar uitvoeren.

Tijdens sessies van psychologische counseling voor gezinnen kom ik vaak het feit tegen dat echtgenoten geen uitingen van liefde voor elkaar opmerken - ze beschouwen ze gewoon als een gegeven of iets onbeduidends. De man maakte zijn vrouw niet wakker en nam het kind mee naar de tuin, trok haar favoriete trui aan, riep naar het restaurant om niet te koken. De vrouw kocht een nieuw shirt voor haar geliefde, luisterde de hele avond naar zijn verhalen over werk, bracht de kinderen vroeg naar bed en regelde een romantische avond. Er zijn veel voorbeelden van uitingen van liefde. Het is aan ons of we ze opmerken.

Persoonlijk ben ik in elk van de hierboven beschreven situaties geweest en ik ben ongelooflijk dankbaar voor deze ervaring. Het eerste scenario was het meest pijnlijk voor mij, maar het hielp me om mezelf onder ogen te zien, het tweede stelde me in staat om door veel psychologische trauma's heen te werken en leerde me onderscheid te maken tussen angst en realiteit, en het derde bewees uiteindelijk de noodzaak van een dialoog met geliefde degenen. Soms was het moeilijk voor mij om het ene scenario van het andere te onderscheiden, en toch was ik ervan overtuigd dat als er een verlangen is om jezelf te helpen en het antwoord te horen, het zeker zal komen.