Op een dag kwam er een stel naar me toe: hij was arts en zijn vrouw was verpleegster. Ze maakten zich grote zorgen over hun zesjarige zoontje, die verslaafd was aan duimzuigen.
Als hij zijn vinger met rust liet, begon hij op zijn nagels te bijten. Zijn ouders straften hem, sloegen hem, sloegen hem, lieten hem zonder eten, lieten hem niet opstaan uit zijn stoel terwijl zijn zus speelde. Ten slotte dreigden ze dat ze een dokter zouden uitnodigen die krankzinnigen behandelt.
Toen ik op afroep arriveerde, begroette Jackie me met flitsende ogen en gebalde vuisten. 'Jackie,' zei ik tegen hem, 'je vader en moeder vragen je om je te genezen, zodat je niet op je duim zuigt en op je nagels bijt. Je vader en moeder willen dat ik je dokter ben. Nu zie ik dat je dit niet wilt, maar luister toch naar wat ik je ouders vertel. Luister goed."
Toen ik me tot de dokter en zijn vrouw wendde, zei ik: 'Sommige ouders begrijpen gewoon niet wat baby's nodig hebben. Elke zesjarige moet op zijn duim zuigen en op zijn nagels bijten. Dus, Jackie, zuig op je duim en bijt je nagels naar hartelust. En je ouders zouden je niet moeten pesten. Je vader is een dokter en weet dat dokters zich nooit bemoeien met de behandeling van andermans patiënten. Nu ben je mijn patiënt en hij kan niet voorkomen dat ik je op mijn eigen manier behandel. Een verpleegster hoort geen ruzie te maken met een arts. Dus maak je geen zorgen, Jackie. Zuig op je duim en bijt op je nagels zoals alle kinderen. Natuurlijk, als je een grote volwassen jongen wordt, ongeveer zeven jaar oud, dan zal duimzuigen en nagelbijten gênant voor je zijn, niet die leeftijd.
En over twee maanden zou Jackie jarig zijn. Voor een zesjarige is twee maanden een eeuwigheid. Wanneer is deze verjaardag, dus Jackie was het met me eens. Elk kind van zes wil echter een grote volwassene van zeven worden. En twee weken voor zijn verjaardag stopte Jackie met duimzuigen en nagelbijten. Ik deed gewoon een beroep op zijn geest, maar op het niveau van een peuter.