Ik voelde de drang om te duwen en het hele lichaam van mijn dochter kwam eruit! Mijn man deed alsof hij niet in paniek raakte
Op 32-jarige leeftijd beviel ik van mijn derde kind, staand, helemaal alleen in mijn keuken... Het was niet gepland! Maar het was het mooiste moment van mijn leven!
De geboorte van mijn derde kind was een groot avontuur! Tijdens mijn zwangerschap had ik goede voornemens gemaakt, zoals regelmatig naar bevallingslessen gaan zonder pijn, een ruggenprik vragen, kortom alles wat ik voor mijn tweede nog niet had gedaan. En ik had er spijt van, zo zwaar was deze bevalling geweest. Met deze goede voornemens was ik sereen, ook al leek de 20 km die mij van de kraamafdeling scheidde mij veel. Maar goed, voor de eerste twee was ik ruim op tijd aangekomen en dat stelde me gerust. Tien dagen voor de bevalling was ik klaar met de voorbereidingen voor de baby, sereen. Ik was moe, dat is waar, maar hoe niet te zijn toen ik bijna voldragen was en ik voor mijn 6- en 3-jarige kinderen moest zorgen. Ik had geen weeën, hoe klein ook, die me hadden kunnen waarschuwen. Op een avond voelde ik me echter bijzonder uitgeput en ging vroeg naar bed. En toen, rond 1 uur 's nachts, werd ik wakker van een enorme pijn! Een zeer krachtige samentrekking die nooit leek te willen stoppen. Nauwelijks voltooid, kwamen er nog twee zeer sterke weeën. Daar begreep ik dat ik ging bevallen. Mijn man werd wakker en vroeg me wat er aan de hand was! Ik zei hem mijn ouders te bellen om voor de kinderen te komen zorgen, en vooral de brandweer te bellen omdat ik kon zien dat onze baby eraan kwam! Ik dacht dat ik met de hulp van de brandweerlieden tijd zou hebben om naar de kraamafdeling te gaan.
Vreemd genoeg, ik die nogal angstig ben, was ik Zen! Ik had het gevoel dat ik iets te bereiken had en dat ik de touwtjes in handen moest houden. Ik stond op uit mijn bed om mijn tas te pakken, klaar om naar de kraamafdeling te gaan. Ik was amper in de keuken aangekomen, een nieuwe wee verhinderde me om de ene voet voor de andere te zetten. Ik greep de tafel vast, niet wetend wat ik moest doen. De natuur besliste voor mij: ik voelde me ineens helemaal nat, en ik begreep dat ik water aan het verliezen was! Het volgende moment voelde ik mijn baby uit me wegglijden. Ik stond nog steeds en hield het hoofdje van mijn baby vast. Toen voelde ik een waanzinnige drang om te duwen: dat deed ik en het hele lichaam van mijn kleine meisje kwam eruit! Ik omhelsde haar en ze huilde heel snel, wat me geruststelde! Mijn man, die deed alsof hij niet in paniek raakte, hielp me op de tegels gaan liggen en wikkelde ons in een deken.
Ik legde mijn dochter onder mijn t-shirt, huid op huid, zodat ze warm was en ik haar het dichtst bij mijn hart kon voelen. Ik was als in een roes, euforisch omdat ik me zo trots voelde dat ik op deze ongewone manier kon bevallen, zonder ook maar de minste angst te voelen. Ik had geen idee hoeveel tijd er verstreken was. Ik zat in mijn bubbel... Maar dat ging allemaal heel snel: de brandweerlieden arriveerden en waren verbaasd om mij op de grond te zien met mijn baby. Het lijkt alsof ik de hele tijd glimlachte. De dokter was bij hen en hield me nauwlettend in de gaten, vooral om te zien of ik bloed verloor. Hij onderzocht mijn dochter en sneed het snoer door. De brandweerlieden hebben me toen in hun vrachtwagen gezet, mijn baby was nog steeds tegen me. Ik kreeg een infuus en we gingen naar de kraamafdeling.
Toen ik aankwam, werd ik in de verloskamer geplaatst omdat de placenta niet was verdreven. Ze namen mijn chip van me af, en daar werd ik gek en begon te huilen terwijl ik tot nu toe ongelooflijk kalm was. Ik kalmeerde snel omdat de verloskundigen me vroegen om te duwen om de placenta eruit te krijgen. Op dat moment kwam mijn man terug met onze baby, die hij in zijn armen legde. Toen hij ons zo zag, begon hij te huilen, omdat hij ontroerd was, maar ook omdat alles goed is afgelopen! Hij kuste me en keek me aan zoals hij nooit eerder had gedaan: “Schat, je bent een uitzonderlijke vrouw. Realiseer je je de prestatie die je zojuist hebt bereikt! Ik voelde dat hij trots op me was en dat deed me veel goed. Na de gebruikelijke examens werden we geïnstalleerd in een kamer waar we met z'n drieën eindelijk konden blijven. Ik voelde me niet echt moe en het fascineerde mijn man om me zo te zien, alsof er niets bijzonders was gebeurd! Later kwamen bijna alle kliniekmedewerkers nadenken over het 'fenomeen', dat wil zeggen ik, de vrouw die binnen een paar minuten thuis was bevallen!
Zelfs vandaag begrijp ik niet helemaal wat er met me is gebeurd. Niets maakte me vatbaar om zo snel te bevallen, zelfs niet voor een 3e kind. Bovenal ontdekte ik in mezelf onbekende bronnen die me sterker maakten, zekerder van mezelf. En, het beste van alles, de kijk van mijn man op mij is veranderd. Hij beschouwt me niet langer als een fragiele kleine vrouw, hij noemt me "mijn lieve kleine heldin" en dat heeft ons dichter bij elkaar gebracht.