Er zijn veel obstakels in de weg van creatieve realisatie. Voor de meesten van ons is de meest serieuze hiervan onze 'innerlijke criticus'. Luid, hard, onvermoeibaar en overtuigend. Hij komt met veel redenen waarom we niet zouden moeten schrijven, tekenen, fotograferen, muziekinstrumenten bespelen, dansen en in het algemeen niet moeten proberen ons creatieve potentieel te realiseren. Hoe deze censor te verslaan?
“Misschien is het beter om te sporten? Of eet. Of slapen… het slaat toch nergens op, je weet niet hoe je iets moet doen. Wie probeer je voor de gek te houden, het kan niemand schelen wat je met je creativiteit wilt zeggen!” Zo klinkt de stem van de innerlijke criticus. volgens de beschrijving van de zanger, componist en kunstenaar Peter Himmelman. Volgens hem is het deze innerlijke stem die hem het meest hindert tijdens het creatieve proces. Peter gaf hem zelfs een naam - Marv (Marv - afkorting van Majorly Afraid of Revealing Vulnerability - "Erg bang om zwakte te tonen").
Misschien fluistert je innerlijke criticus ook iets soortgelijks. Misschien heeft hij altijd een reden waarom het nu niet het moment is om creatief te zijn. Waarom is het beter om af te wassen en kleding op te hangen. Waarom is het beter om te stoppen voordat je zelfs maar begonnen bent? Je idee is immers nog steeds niet origineel. En je bent ook geen professional. Maar je weet niets!
Zelfs als je criticus anders spreekt, is het heel gemakkelijk om onder zijn invloed te vallen.
Het is gemakkelijk om hem onze acties te laten beheersen. Onderdruk creativiteit, vreugde, het verlangen om te creëren, jezelf uit te drukken en gedachten en ideeën met de wereld te delen. En dat allemaal omdat we geloven dat de criticus de waarheid spreekt. Absolute waarheid.
Zelfs als je innerlijke criticus op zijn minst een korrel van de waarheid zegt, hoef je niet naar hem te luisteren.
Maar zelfs als de woorden van de censor tenminste een kern van waarheid bevatten, je hoeft er niet naar te luisteren! Je hoeft niet te stoppen met schrijven, creëren, doen. Je hoeft je innerlijke criticus niet serieus te nemen. Je kunt hem speels of ironisch behandelen (deze houding is ook handig voor het creatieve proces).
Na verloop van tijd realiseerde Peter Himmelman zich: wat kun je tegen je innerlijke criticus zeggen als "Marv, bedankt voor het advies. Maar nu ga ik een uur of twee zitten en componeren, en dan kom ik me zo veel ergeren als je wilt "(Geweldig, toch? Sterk gezegd en helpt te bevrijden. Het lijkt een eenvoudig antwoord, maar tegelijkertijd tijd is het niet). Himmelman realiseerde zich dat Marv niet echt de vijand was. En onze "wonderen" proberen ons met de beste bedoelingen te hinderen.
Onze angsten creëren een censor die eindeloze redenen bedenkt om niet creatief te zijn.
"Ik realiseerde me dat Marv mijn inspanningen niet probeert te belemmerendat dit een defensieve reactie is die wordt gecreëerd door het limbische gebied van de hersenen. Als een hondsdolle hond ons zou achtervolgen, zou Marv "verantwoordelijk" zijn voor het vrijkomen van adrenaline, wat zo noodzakelijk is voor ons in een noodgeval.
Wanneer we iets doen dat ons bedreigt met psychologische "schade" (bijvoorbeeld kritiek die ons pijn doet), probeert Marv ons ook te beschermen. Maar als je leert onderscheid te maken tussen angst voor echte bedreigingen (zoals een hondsdolle hond) en onschuldige angst voor een beetje mogelijke vernedering, dan wordt de storende stem het zwijgen opgelegd. En we kunnen weer aan het werk”, zegt Peter Himmelman.
Onze angsten creëren een censor eindeloze redenen bedenken om niet creatief te zijn. Wat is de angst om bekritiseerd te worden? Mislukking? Angst om niet gepubliceerd te worden? Wat wordt een middelmatige imitator genoemd?
Misschien creëer je gewoon omdat je het proces zelf leuk vindt. Hij brengt vreugde. Pure vreugde. Een hele goede reden
Wanneer de innerlijke criticus begint te woeden, erken dan het bestaan ervan. Herken zijn bedoelingen. Misschien zelfs je Marv bedanken zoals Himmelman deed. Probeer er humoristisch over te zijn. Doe wat goed voelt. En dan weer terug naar creativiteit. Omdat de innerlijke criticus vaak de diepte, het belang en de kracht van je verlangen om te creëren niet begrijpt.
Misschien schrijf je iets dat iemand heel belangrijk zal lezen. Of iets creëren dat mensen helpt om niet aan eenzaamheid te lijden. Misschien doe je iets waardoor je jezelf of je wereld beter gaat begrijpen. Of misschien creëer je gewoon omdat je het proces zelf leuk vindt. Hij brengt vreugde. Pure vreugde. Een hele goede reden.
Met andere woorden, het maakt niet uit waarom je creëert, stop niet.Ga in dezelfde geest verder!