De term 'stress' werd in de wetenschap geïntroduceerd door de Amerikaanse psychofysioloog Walter Cannon. In zijn opvatting is stress de reactie van het lichaam op een situatie waarin er wordt gevochten om te overleven. De taak van deze reactie is om een persoon te helpen zichzelf in balans te houden met de externe omgeving. In deze interpretatie is stress een positieve reactie. De term werd wereldberoemd door de Canadese patholoog en endocrinoloog Hans Selye. Aanvankelijk beschreef hij het onder de naam "algemeen aanpassingssyndroom", waarvan het doel is om het lichaam te activeren om de bedreiging voor leven en gezondheid het hoofd te bieden. En in deze benadering is stress ook een positieve reactie.
Momenteel worden in de klassieke psychologie twee soorten stress onderscheiden: eustress en distress. Eustress is de reactie van het lichaam, waarbij alle lichaamssystemen worden geactiveerd om zich aan te passen en obstakels en bedreigingen te overwinnen. Distress is al een toestand waarin het aanpassingsvermogen verzwakt of zelfs verdwijnt onder de druk van overbelasting. Het put de organen van het lichaam uit, verzwakt het immuunsysteem, met als gevolg dat een persoon ziek wordt. Er is dus maar één type "slechte" stress, en het ontwikkelt zich alleen als de persoon niet in staat is geweest de bronnen van positieve stress te gebruiken om moeilijkheden te overwinnen.
Helaas heeft het gebrek aan verlichting van mensen het concept van stress uitsluitend in negatieve kleuren geschilderd. Bovendien gingen velen van degenen die het op deze manier beschreef uit van de goede bedoeling om te waarschuwen voor de gevaren van nood, maar spraken niet over eustress. In de Verenigde Staten is bijvoorbeeld een onderzoek gedaan dat acht jaar heeft geduurd, er deden dertigduizend mensen aan mee. Elke deelnemer werd gevraagd: "Hoeveel stress heb je het afgelopen jaar moeten doorstaan?" Toen stelden ze de tweede vraag: “Geloof je dat stress slecht voor je is?”. Elk jaar werd de sterfte onder de deelnemers aan de studie gecontroleerd. De resultaten waren als volgt: onder mensen die veel stress ervoeren, steeg de mortaliteit met 43%, maar alleen onder degenen die het gevaarlijk voor de gezondheid vonden. En onder mensen die veel stress hebben ervaren en tegelijkertijd niet in het gevaar ervan geloofden, nam de sterfte niet toe. Naar schatting stierven 182 mensen omdat ze dachten dat stress hen doodde. De onderzoekers concludeerden dat het geloof van mensen in het dodelijke gevaar van stress hem naar de 15e belangrijkste doodsoorzaak in de Verenigde Staten bracht.
Inderdaad, wat een persoon voelt tijdens stress kan hem bang maken: hartslag, ademhalingssnelheid neemt toe, gezichtsscherpte neemt toe, gehoor en reuk nemen toe. Artsen zeggen dat hartkloppingen en kortademigheid, wat wijst op overmatige inspanning, schadelijk zijn voor je gezondheid, maar dezelfde fysiologische reacties worden waargenomen bij mensen, bijvoorbeeld tijdens een orgasme of grote vreugde, en toch beschouwt niemand een orgasme als een bedreiging. Het lichaam reageert op dezelfde manier wanneer een persoon zich moedig en moedig gedraagt. Er zijn maar weinig mensen die verklaren waarom het lichaam zich zo gedraagt tijdens stress. Ze plakken er gewoon een etiket op met de tekst: "Schadelijk en gevaarlijk."
In feite is een verhoogde hartslag en ademhaling tijdens stress nodig om het lichaam van voldoende zuurstof te voorzien, omdat het nodig is om de reacties van het lichaam te versnellen, bijvoorbeeld om sneller te rennen, om meer uithoudingsvermogen te hebben - zo is het lichaam probeert je te redden van een dodelijke dreiging. Voor hetzelfde doel wordt ook de waarneming van de zintuigen verbeterd.
En als een persoon stress als een bedreiging beschouwt, dan vernauwen de bloedvaten zich met een snelle hartslag - dezelfde toestand van het hart en de bloedvaten wordt waargenomen met pijn in het hart, een hartaanval en een dodelijke bedreiging voor het leven. Als we het behandelen als een reactie die helpt om met moeilijkheden om te gaan, dan blijven de bloedvaten met een snelle hartslag in een normale toestand. Het lichaam vertrouwt op de geest, en het is de geest die het lichaam dicteert hoe te reageren op stress.
Stress zorgt ervoor dat adrenaline en oxytocine vrijkomen. Adrenaline versnelt de hartslag. En de werking van oxytocine is interessanter: je wordt er socialer van. Het wordt ook wel het knuffelhormoon genoemd omdat het vrijkomt als je knuffelt. Oxytocine moedigt je aan om relaties te versterken, laat je inleven en ondersteunt mensen om je heen. Het moedigt ons aan om steun te zoeken, ervaringen te delen en anderen te helpen. Evolutie heeft in ons de functie gelegd om ons zorgen te maken over familieleden. We redden dierbaren om niet meer gestresst te zijn vanwege bezorgdheid over hun lot. Bovendien herstelt oxytocine beschadigde hartcellen. Evolutie leert een persoon dat de zorg voor anderen je in staat stelt te overleven tijdens beproevingen. Door voor anderen te zorgen, leer je ook voor jezelf te zorgen. Door een stressvolle situatie te overwinnen of een geliefde erdoorheen te helpen, wordt u vele malen sterker, moediger en uw hart gezond.
Als je stress bestrijdt, is het je vijand. Maar hoe je erover denkt, bepaalt 80% van het effect op je lichaam. Weet dat gedachten en handelingen hier invloed op kunnen hebben. Als je je houding verandert in een positieve, dan zal je lichaam anders reageren op stress. Met de juiste instelling zal hij je krachtige bondgenoot worden.