Hoe je uit een shocktrauma komt: de ervaring van psychodrama

De lange blondine met blauwe ogen kijkt me ijzig aan. De kou doordringt me en ik trek me terug. Maar dit is een tijdelijke uitweiding. Ik zal terug komen. Ik wil Kai redden, zijn bevroren hart laten smelten.

Nu ben ik Gerda. Ik doe mee aan een psychodrama gebaseerd op de plot van Andersens The Snow Queen. Ze wordt gehost door Maria Wernick.

Dit alles gebeurt op de XXIV Moskouse Psychodramatische Conferentie.

"We zullen het sprookje van Anderesen naspelen als een uitgebreide metafoor van het innerlijke leven", legde Maria Wernik ons ​​uit, de deelnemers aan haar workshop, die zich verzamelden in een van de auditoria van de Moskouse Staatspedagogische Universiteit, waar de conferentie plaatsvindt. “Vanuit het oogpunt van psychologie laat het sprookje zien wat er in de psyche gebeurt tijdens shocktrauma en wat helpt op het pad naar genezing.”

Wij, de deelnemers, zijn ongeveer twintig mensen. De leeftijden zijn verschillend, er zijn zowel studenten als volwassenen. Ook zijn er leiders van andere workshops die kennis kwamen maken met de ervaring van een collega. Ik herken ze aan hun speciale badges. De mijne zegt alleen "deelnemer."

Sprookje als metafoor

"Elke rol - bevroren Kai, dappere Gerda, koude koningin - komt overeen met een van de delen van onze persoonlijkheid, legt Maria Wernick uit. Maar ze zijn geïsoleerd van elkaar. En zo lijkt onze persoonlijkheid in afzonderlijke delen te zijn verdeeld.

Om integriteit te vinden, moeten onze delen een dialoog aangaan. We beginnen ons allemaal samen de belangrijkste gebeurtenissen van het sprookje te herinneren, en de presentator ontcijfert hun metaforische betekenis voor ons.

“In het begin”, legt Maria Wernik uit, “begrijpt Gerda niet goed wat er met Kai is gebeurd. Het meisje gaat op reis en herinnert zich het verloren deel - de vreugde en volheid van het leven die met haar wordt geassocieerd ... Dan ervaart Gerda teleurstelling in het kasteel van de prins en prinses, een dodelijke horror in het bos met rovers ... Hoe vollediger ze leeft haar gevoelens en hoe nauwer haar contact met ervaring, hoe sterker en volwassener het wordt.”

Tegen het einde van het verhaal, tussen Lapland en Fins, zien we Gerda heel anders. De Fin spreekt de sleutelwoorden uit: “Sterker dan zij is, kan ik haar niet maken. Zie je niet hoe groot haar macht is? Zie je niet dat zowel mensen als dieren haar dienen? Ze liep tenslotte op blote voeten de halve wereld rond! Het is niet aan ons om haar kracht te lenen! De kracht zit in haar lieve, onschuldige babyhart.»

We zullen de laatste scène van het drama naspelen - de terugkeer van Kai, zijn verloren rol.

Hoe u uw rol kiest?

"Kies een willekeurig personage", vervolgt Maria Wernick. - Niet noodzakelijk degene die je het leukst vindt. Maar wie je nu voor even wilt worden.

• Door te kiezen Kaya, ontdek wat u helpt bij het ontdooien, welke woorden en daden u aanspreken.
• sneeuw koningin — leer welke argumenten nodig zijn om de controle of bescherming te ontspannen, jezelf moe te voelen en te rusten.
• Gerdu Leer hoe je in contact kunt komen met je gevoelens.
• Je kunt een rol kiezen De auteur en de gang van zaken veranderen.

Ik kies de rol van Gerda. Het heeft angst, bereidheid om op een lange reis te gaan en vastberadenheid. En tegelijkertijd de hoop om naar huis terug te keren en het verlangen om de liefde te voelen die ik in mezelf hoor. Ik ben niet de enige: nog vijf uit de groep kiezen voor deze rol.

Psychodrama is iets anders dan een theatervoorstelling. Hier is het aantal uitvoerders van één rol niet beperkt. En geslacht maakt niet uit. Onder de Kaevs is er maar één jonge man. En zes meisjes. Maar onder de Sneeuwkoninginnen zijn er twee mannen. Deze koningen zijn hard en onneembaar.

Een klein deel van de deelnemers verandert voor een tijdje in engelen, vogels, prins-prinsessen, herten, kleine rovers. "Dit zijn resourcerollen", zegt de host. "Je kunt ze tijdens het spel om hulp vragen."

De uitvoerders van elk van de rollen krijgen hun plaats in het publiek. Het decor is gemaakt van gekleurde sjaals, stoelen en andere geïmproviseerde middelen. De Sneeuwkoninginnen maken een troon van een stoel op een tafel en blauwe zijden hoezen.

We markeren Gerda's zone met groene pluche, zonnig oranje en gele sjaals. Iemand gooit liefdevol een kleurrijke sjaal onder je voeten: een herinnering aan een groene weide.

Smelt het ijs

“Gerda gaat de kamers van de Sneeuwkoningin binnen”, geeft de leider van de actie aan. En wij, de vijf Gerda's, naderen de Troon.

Ik voel me griezelig, een rilling loopt over mijn rug, alsof ik echt in een ijskasteel ben gestapt. Ik zou niet willen blunderen in de rol en vertrouwen en kracht krijgen, die ik zo erg mis. En dan struikel ik over de doordringend koude blik van een blonde schoonheid met blauwe ogen. Ik word ongemakkelijk. Kai is klaar - sommige zijn vijandig, sommige zijn verdrietig. Een (zijn rol wordt gespeeld door een meisje) keerde zich van iedereen af, met zijn gezicht naar de muur.

'Verwijs naar een willekeurige Kai,' stelt de gastheer voor. — Zoek woorden die hem «opwarmen». De taak lijkt me redelijk haalbaar. In een vlaag van enthousiasme kies ik de meest «moeilijke» - degene die zich van iedereen afkeerde.

Ik zeg woorden die bekend zijn uit een kinderfilm: «Wat doe jij hier, Kai, het is hier zo saai en koud, en het is lente in huis, de vogels zingen, de bomen bloeien - laten we naar huis gaan.» Maar hoe ellendig en hulpeloos lijken ze me nu! Kai's reactie is als een bak koud water voor mij. Hij wordt boos, schudt zijn hoofd, stopt zijn oren!

Andere Gerds wedijverden met elkaar om de Kaev te overtuigen, maar de ijsjongens volharden, en in alle ernst! De een is boos, de ander geïrriteerd, de derde zwaait met zijn hand en protesteert: “Maar ik voel me hier ook goed. Waarom weggaan? Het is hier rustig, ik heb alles. Ga weg, Gerda!

Alles lijkt weg te zijn. Maar een zin die ik in psychotherapie hoorde, komt in me op. "Hoe kan ik je helpen, Kai?" Ik vraag het zo sympathiek mogelijk. En ineens verandert er iets. Een van de «jongens» met een verlicht gezicht draait zich naar me toe en begint te huilen.

Confrontatie van krachten

Het is de beurt aan de Sneeuwkoninginnen. De confrontatie gaat een beslissende fase in en de mate van gevoelens in deze ronde is erg hoog. Ze geven Gerda een harde berisping. De heerszuchtige blik, stevige stem en houding van de 'actrices' zijn inderdaad royalty waardig. Ik heb het bittere gevoel dat alles echt nutteloos is. En ik trek me terug onder de blik van de blondine.

Maar uit het diepst van mijn ziel komen plotseling de woorden: «Ik voel je kracht, ik herken het en trek me terug, maar ik weet dat ik ook sterk ben». "Je bent brutaal!" roept een van de koninginnen plotseling. Om de een of andere reden inspireert dit me, ik bedank haar mentaal voor het zien van moed in mijn bevroren Gerda.

Dialoog

Dialogen met de Kai worden hervat. «Wat is er met je aan de hand, Kai?» roept een van Gerd met een stem vol wanhoop. "Eindelijk!" de gastheer glimlacht. Aan mijn onoverwonnen «broeder» gaat «naamgenoot» per rol zitten. Ze fluistert iets in zijn oor, aait zachtjes over zijn schouders en de koppige begint te ontdooien.

Eindelijk omhelzen Kai en Gerda elkaar. Op hun gezichten wordt een mengeling van pijn, lijden en gebed vervangen door een uitdrukking van echte dankbaarheid, opluchting, vreugde, triomf. Het wonder is gebeurd!

Ook bij andere stellen gebeurt iets magisch: Kai en Gerda lopen samen door de hal, omhelzen elkaar, huilen of zitten, kijken elkaar in de ogen.

Uitwisseling van indrukken

"Het is tijd om alles te bespreken wat hier is gebeurd", nodigt de gastheer uit. Wij, nog heet, gaan zitten. Ik kan nog steeds niet tot bezinning komen - mijn gevoelens waren zo sterk, echt.

De deelnemer die onbeschaamdheid in mij ontdekte, komt naar me toe en bedankt tot mijn verbazing: "Bedankt voor je onbeschaamdheid - ik voelde het tenslotte in mezelf, het ging over mij!" Ik knuffel haar hartelijk. "Elke energie die tijdens het spel wordt geboren en gemanifesteerd, kan door elk van de deelnemers worden toegeëigend", legt Maria Vernik uit.

Dan delen we onze indrukken met elkaar. Hoe voelde Kai zich? vraagt ​​de gastheer. “Een gevoel van protest: wat wilden ze allemaal van mij?!” — antwoordt de deelnemer die de rol van de jongen-Kai koos. "Hoe voelden de Sneeuwkoninginnen zich?" “Het is hier lekker rustig, ineens valt er een Gerda binnen en begint iets te eisen en lawaai te maken, het is gewoon verschrikkelijk! Met welk recht breken ze bij mij in?!”

Reactie van “mijn” Kai: “Ik voelde verschrikkelijke irritatie, woede! Zelfs woede! Ik wilde alles omverblazen! Omdat ze met mij lispelden, als met een kleine, en niet als met een gelijkwaardige en volwassen persoonlijkheid.

“Maar wat raakte je en deed je openstaan ​​voor de ander?” vraagt ​​Maria Wernick. “Ze zei tegen me: laten we samen weglopen. En het was alsof er een berg van mijn schouders viel. Het was vriendelijk, het was een gesprek op gelijke voet en het was zelfs een oproep tot seks. Ik voelde de drang om met haar samen te smelten!”

Contactpersoon herstellen

Wat vond ik belangrijk in dit verhaal? Ik herkende mijn Kai - niet alleen degene die buiten was, maar ook degene die zich in mij verstopt. Mijn boze zielsverwant, Kai, sprak hardop de gevoelens uit waar ik me zo slecht bewust van ben in het leven, al mijn onderdrukte woede. Het is geen toeval dat ik intuïtief naar de meest boze jongen snelde! Dankzij deze ontmoeting vond er voor mij zelfherkenning plaats. De brug tussen mijn innerlijke Kai en Gerda is gelegd, ze kunnen met elkaar praten.

“Deze Andersen-metafoor gaat in de eerste plaats over contact. Maria Wernick zegt - Echt, warm, menselijk, op gelijke voet, door het hart - dit is de plek om uit trauma te komen. Over Contact met een hoofdletter — met uw verloren en nieuw gevonden onderdelen en in het algemeen tussen mensen. Naar mijn mening redt alleen hij ons, wat er ook met ons gebeurt. En dit is het begin van het pad naar genezing voor overlevenden van shocktrauma. Traag, maar betrouwbaar.»