De Engelse Springer is een compacte en sterke hond. Hij heeft slappe oren en een eigenaardige gang door zijn voorpoten die naar voren gestrekt zijn. Zijn vacht is leverwit of zwart-wit en kan bruine aftekeningen hebben. De vacht heeft matige franjes aan de oren, het lichaam, de voorpoten en de achterhand. De schofthoogte is ongeveer 51 cm.

De Engelse springer is door de Fédération Cynologiques Internationale ingedeeld bij het hondenras. (1)

Zoals veel rassen, stammen Spaniels af van een lange lijn en vermeldingen van hun honden kunnen worden herleid tot Ierse wetteksten die teruggaan tot 17 na Christus. Maar de Engelse springers van vandaag vertonen zeker weinig gelijkenis met de honden van die tijd.

Meer recentelijk, tot de 1812e eeuw, was het de familie Boughey uit Aqualate in Shropshire die in XNUMX begon met de eerste fokkerij van pure Engelse springer.

Maar tot de jaren 1880 gaat de oorsprong van de Engelse springer nog steeds samen met die van de Engelse cocker-spaniël. Vóór de scheiding van rassen en de formalisering van verschillende normen in 1902, was het gebruikelijk om honden in hetzelfde nest te zien die cockers of springers werden genoemd. Alleen de grootte onderscheidde deze honden en was bedoeld voor verschillende jachtpartijen. Terwijl de cocker-spaniël werd gebruikt voor de jacht op houtsnippen, werden springers gebruikt om wild dat bestemd was voor het net, de valk of de windhond uit te spoelen en op te tillen. Tegenwoordig wordt het ook gebruikt om wild terug te brengen naar zijn meesterjager.

Vriendelijk, gemakkelijk in de omgang, enthousiast en aanhankelijk, Engelse springers houden van hun families en houden ervan om dicht bij hun baasjes te blijven. Het zijn daarom uitstekende huisdieren. Het passief van hun jager laat nog steeds sporen na in hun karakter en het is essentieel om ze dagelijks te bewegen. Anders kunnen ze agressief worden of een slecht humeur aannemen. Maar ze zijn ook gemakkelijk te trainen honden en zijn daarom bijzonder populair bij eigenaren die willen deelnemen aan prestatie-evenementen voor honden.

De Engelse springer is een robuuste en gezonde hond en volgens de 2014 Purebred Dog Health Survey van de UK Kennel Club was ongeveer tweederde van de onderzochte dieren onaangetast door welke ziekte dan ook. De belangrijkste doodsoorzaken waren ouderdom en kanker (type niet gespecificeerd). (3)

Net als bij andere rashonden kan hij echter vatbaar zijn voor erfelijke ziekten. In het bijzonder kan melding worden gemaakt van alfa-fucosidose, primaire se ?? borrhe?? e, interventriculaire communicatie en coxo-feÌ morele dysplasie. (3-5)

Alfa-fucosidose

Α-Fucosidose is te wijten aan de disfunctie van een enzym dat α-L-fucosidase wordt genoemd. Dit enzym is, samen met andere, betrokken bij de interne vertering van cellen en deze afwijking leidt tot de ophoping van fucoglycoconjugaten, vooral in lever-, nier- en zenuwcellen.

De ziekte ontwikkelt zich bij zeer jonge honden en de eerste tekenen verschijnen rond de leeftijd van 1 jaar. De belangrijkste zijn leerproblemen, gedrags- en loopstoornissen.

De diagnose wordt gesteld door de visualisatie van vacuolen in macrofagen en lymfocyten tijdens de analyse van de cerebrospinale vloeistof en door de enzymatische bepaling van α-L-fucosidase op leverbiopten of in het bloed. Urineonderzoek toont ook uitscheiding van fucoglycoconjugueÌ ?? s.

Er is momenteel geen remedie voor de ziekte en honden worden meestal rond de leeftijd van vier jaar geëuthanaseerd. (5)

De se?? borrhe?? en primair

Primaire seborroe is een erfelijke ziekte die de huid en haarzakjes van jonge honden aantast, meestal jonger dan 2 jaar. Eerst ziet de vacht er dof en vettig uit, dan verschijnen er snel laesies in de huidplooien (lippen, tussen de vingers en rond de vulva bij vrouwen). Er komt een onaangename geur uit deze laesies en de honden ontwikkelen ook bilaterale otitis genaamd eÌ ?? rythe?? mato-ceÌ ?? rumineuze. Secundaire huidziekten kunnen ook voorkomen en de jeuk verergeren.

De aanleg van ras, jonge leeftijd en het chronische aspect van de ziekte leiden de diagnose, maar het is een huidbiopsie en een differentiële diagnose om elke andere oorzaak van seborroe uit te sluiten die de bewering mogelijk maakt.

Het is een ongeneeslijke ziekte en “levenslange” behandelingen bieden alleen verlichting voor de hond (3-4)

Interventriculaire communicatie

Ventriculaire communicatie is een aangeboren afwijking van het hart. Het wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van een opening in de wand die de twee hartkamers scheidt. Als de opening klein is, is de bloedstroom tussen de ventrikels slecht en kan deze asymptomatisch zijn. Integendeel, als de stroom hoog is, verschijnen symptomen van hartfalen: hoesten, kortademigheid en longoedeem.,

De diagnose wordt gesteld door auscultatie en observatie van de opening door middel van echocardiografie. De prognose hangt af van het belang van communicatie en de behandeling is chirurgisch. (3-4)

Morele lame-feÌ dysplasie

Coxo-feÌ morele dysplasie is een erfelijke aandoening die het heupgewricht aantast en zich ontwikkelt met de leeftijd.

Bij aangetaste honden is het heupgewricht misvormd en beweegt het pootbeen door het gewricht, wat pijnlijke slijtage van het gewricht veroorzaakt. De afwijking resulteert ook in scheuren, ontstekingen en artrose.

Het is de radiografie die het mogelijk maakt om de formele diagnose te stellen en de dysplasie te classificeren.

De behandeling begint meestal met het toedienen van ontstekingsremmende medicijnen om artrose en pijn te verminderen. Vervolgens kan voor de meest ernstige gevallen een chirurgische ingreep worden overwogen, of zelfs het plaatsen van een heupprothese, maar een goede medicatiebeheersing kan het comfort van de hond aanzienlijk verbeteren. (3-4)

Net als bij andere honden met lange, slappe oren, is het belangrijk om hun oren regelmatig te controleren om een ​​opeenhoping van was of vuil te voorkomen dat tot infectie kan leiden.