De ziekte van Dupuytren is een progressieve ziekte die progressieve en onreduceerbare flexie van een of meer vingers van de hand veroorzaakt. Deze chronische contractuur treft bij voorkeur de vierde en vijfde vinger. De aanval is invaliderend in zijn ernstige vorm (wanneer de vinger erg gevouwen is in de handpalm), maar over het algemeen pijnloos. De oorsprong van deze ziekte, genoemd naar baron Guillaume de Dupuytren die het in 1831 beschreef, is tot op de dag van vandaag onbekend. Een operatie kan nodig zijn om de aangedane vinger weer in staat te stellen te bewegen, maar recidieven komen vaak voor.

De ziekte van Dupuytren wordt gekenmerkt door de verdikking van het weefsel tussen de huid en de pezen op de handpalm ter hoogte van de vingers (de palmaire fascia). Naarmate het evolueert (vaak onregelmatig maar onvermijdelijk), "krult" het de vinger of vingers op naar de handpalm en voorkomt het hun extensie, maar niet hun flexie. De progressieve terugtrekking van de weefsels is voor het oog herkenbaar aan de vorming van "koorden".

Het is vaak rond de leeftijd van 50 dat de eerste symptomen van de ziekte van Dupuytren optreden. Opgemerkt moet worden dat vrouwen de ziekte meestal later ontwikkelen dan mannen. Hoe het ook zij, hoe eerder de aanval, hoe belangrijker het zal worden.

Alle vingers van de hand kunnen worden aangetast, maar in 75% van de gevallen begint de betrokkenheid bij de vierde en vijfde vinger. (1) Het is veel zeldzamer, maar de ziekte van Dupuytren kan de achterkant van de vingers, de voetzolen (ziekte van Ledderhose) en het mannelijk geslacht aantasten (ziekte van Peyronie).

De oorsprong van de ziekte van Dupuytren is tot op de dag van vandaag onbekend. Het zou gedeeltelijk (zo niet volledig) van genetische oorsprong zijn, waarbij vaak meerdere leden van een familie worden getroffen.

Het gebruik van alcohol en tabak wordt erkend als een risicofactor, net zoals wordt geconstateerd dat verschillende ziekten soms in verband worden gebracht met de ziekte van Dupuytren, zoals epilepsie en diabetes. Er is een controverse in de medische wereld over blootstelling aan biomechanisch werk als een risicofactor voor de ziekte van Dupuytren. Wetenschappelijke studies uitgevoerd onder handarbeiders wijzen inderdaad op een verband tussen blootstelling aan trillingen en de ziekte van Dupuytren, maar handmatige activiteiten worden tot op de dag van vandaag niet erkend als oorzaak of risicofactor. (2) (3)

Omdat de oorzaken van de ziekte onbekend zijn, bestaat er tot op heden geen behandeling, behalve een operatie. Inderdaad, wanneer de terugtrekking de volledige extensie van een of meer vingers verhindert, wordt een operatie overwogen. Het is bedoeld om het bewegingsbereik van de aangedane vinger te herstellen en het risico van verspreiding naar andere vingers te beperken. Een eenvoudige test is om uw hand volledig plat op een vlakke ondergrond te kunnen leggen. Het type interventie hangt af van het stadium van de ziekte.

• Gedeelte van de hoofdstellen (aponeurotomie): dit wordt uitgevoerd onder plaatselijke verdoving, maar houdt een risico in op beschadiging van bloedvaten, zenuwen en pezen.
• Verwijdering van de hoofdstellen (aponevrectomie): de operatie duurt tussen de 30 minuten en 2 uur. In ernstige vormen gaat de ablatie gepaard met huidtransplantatie. Deze "zwaardere" chirurgische ingreep heeft het voordeel dat het risico op herhaling wordt beperkt, maar het nadeel dat er aanzienlijke esthetische gevolgen zijn.

Aangezien de ziekte progressief is en chirurgie de oorzaken niet behandelt, is het risico op herhaling groot, vooral in het geval van een aponeurotomie. De recidive varieert tussen 41% en 66%, afhankelijk van de bronnen. (1) Maar het is mogelijk om tijdens de ziekte verschillende interventies te herhalen.

Na de operatie moet de patiënt enkele weken een orthese dragen, een apparaat dat de geopereerde vinger in extensie houdt. Het is ontwikkeld door een ergotherapeut. Vervolgens wordt een revalidatie van de vingers voorgeschreven om het bewegingsbereik naar de vinger te herstellen. De operatie brengt het risico met zich mee, in 3% van de gevallen, op het onthullen van trofische aandoeningen (slechte vascularisatie) of algodystrofie. (IFCM)