Cenesthesie, of interne gevoeligheid, duidt op het vage gevoel dat elk individu heeft van zijn hele lichaam of een deel ervan, onafhankelijk van de hulp van de zintuigen. Wanneer deze cenesthesie wordt verstoord, spreken we van cenesthopathie of cenesthesiestoornissen die bestaan ​​uit een pijnlijke waarneming die niet kan worden verklaard door enige anatomische laesie van het centrale zenuwstelsel en andere organen. Ze worden gekenmerkt door een abnormaal gevoel van het lichaam met een onaangenaam gevoel van ongemak, ongemak, zonder echte pijn.

De behandeling van cenesthopathie is gebaseerd op het voorschrijven van antidepressiva en/of antipsychotica, evenals op niet-farmacologische behandelingsopties zoals elektroconvulsietherapie en psychotherapie.

Cenesthesie, of interne gevoeligheid, is het vage gevoel dat elk individu heeft van het hele of een deel van zijn lichaam, onafhankelijk van de hulp van de zintuigen.

Onze zintuiglijke gevoeligheid is naar buiten gericht. Het wordt uitgeoefend op het oppervlak van ons organisme en brengt ons informatie die wordt geleverd door onze vijf zintuigen, namelijk zien, horen, ruiken, proeven en voelen. Gekwalificeerd als objectief, hangt het af van ons cerebrospinale zenuwstelsel, dat wil zeggen van onze hersenen, ons merg en de zenuwen die daaruit voortkomen.

Daarentegen geeft onze buitenzintuiglijke, zogenaamde interne en in wezen subjectieve gevoeligheid ons een manier om onszelf te leren kennen. Het leert ons min of meer diepgaande veranderingen die plaatsvinden in ons fysieke wezen en in de privacy van ons morele wezen. Het hangt af van ons autonome zenuwstelsel, dat wil zeggen van ons sympathisch, zijn ganglia en zijn plexus. Cenesthesia brengt dus onze interne gewaarwordingen samen die ons onszelf laten zien als een organisch geheel, een levend individu, een fysieke en morele "persoon". Het werkt in op onze gemoedstoestand, ons welzijn of ons ongemak, onze vreugde of ons verdriet.

Wanneer deze cenesthesie wordt verstoord, spreken we van cenesthopathie of cenesthetische stoornissen, die bestaan ​​uit een gevoel van pijn, ongemak of ongemak zonder een organische oorzaak, dat soms wordt vergeleken met een hallucinatie van diepe gevoeligheid.

Op psychopathologisch niveau is de oorsprong van alle stoornissen van het cenesthetische karakter een stoornis van interne gevoeligheid, dat wil zeggen van het vermogen van de hersenen om alle sensaties die uit alle punten van het lichaam komen waar te nemen of uit te werken.

In de normale toestand dringt deze interne gevoeligheid zich niet door een bepaald karakter aan onze aandacht op. De pathologische toestand wordt gekenmerkt door een besef van deze enkelvoudige functie of liever van de wijziging van zijn normale functioneren. Het is slechts secundair aan deze aandoeningen van cenesthesie dat pathologische verschijnselen van emotionele of motorische aard zich zullen ontwikkelen, waardoor de patiënt het uiterlijk krijgt van een angstige, geobsedeerde, hypochonder of hypochonder. een waanvoorstelling.

Aandoeningen van cenesthesie beïnvloeden het gevoel van persoonlijkheid. De patiënt gelooft dat hij getransformeerd is in zijn fysieke of morele wezen, vaak in beide tegelijk. De patiënt kan zich bijvoorbeeld zo licht als een veertje voelen, zich groter voelen dan de kamer waarin hij zich bevindt, of zelfs denken dat hij in de lucht kan zweven. Andere patiënten verliezen het gevoel van bestaan ​​en verklaren dood, immaterieel of zelfs onsterfelijk te zijn. 

Bij cenesthetische hallucinaties heeft de patiënt de indruk niet langer zichzelf te zijn, dat een deel van of zijn hele lichaam gedematerialiseerd is of dat hij bezeten is door een externe kracht die vreemde gewaarwordingen veroorzaakt. lichamelijk, zoals de aanwezigheid van een vastzittende richel aan de achterkant van de keel (die niet of niet meer bestaat), of een verdikt, ondoordringbaar deel van de long dat niet geschikt is om te ademen. Deze gewaarwordingen zijn over het algemeen ondraaglijk en meer gênant en verontrustend dan pijnlijk.

Interne zoopathie is een van de lokale cenesthetische aandoeningen. In dit geval is de patiënt ervan overtuigd dat zijn lichaam wordt bewoond door een dier zoals:

• een rat, spin of chafer in de hersenen; 
• een adder, een slang, een hagedis of een pad in de darm.

Er zijn ook zogenaamde externe cenesthesiestoornissen. In dit geval heeft de patiënt bijvoorbeeld de indruk dat alles behalve hem vreemd en bedreigend is. Hij neemt objecten niet meer waar dan door een sluier, hij ervaart niet langer hun authentieke contact, zowel de gewone realiteit als de geruststellende vertrouwdheid. 

De behandeling van cenesthopathie is gebaseerd op het recept:

• antidepressiva zoals amitriptyline, milnacipran, paroxetine en mianserine;
• antipsychotica zoals haloperidol, pimozide, tiapride, sulpiride, risperidon, perospiron en aripiprazol;
• geneesmiddelen zoals lithiumcarbonaat (stemmingsregulator) en donepezil.

Niet-medicamenteuze behandelingsopties zoals elektroconvulsieve therapie en psychotherapie kunnen de behandeling aanvullen.

Ten slotte kan homeopathische behandeling met Sabadilla angsttoestanden en gevoeligheidsstoornissen die gepaard gaan met cenesthopathie verminderen.