"Hier wordt van kinderen niet gevraagd om braaf te zijn."
“Kun je een taart voor me maken voor 80 kinderen?” “, vroeg ik aan een bakker. In Israël leer je al heel vroeg delen. Voor de verjaardag van onze kinderen nodigen we al hun klasgenoten uit (over het algemeen zijn ze 40), die vaak met hun broers en zussen of zelfs de buren komen. De Israëlische moeder koopt altijd het dubbele aantal ballonnen en plastic borden, en bakt meestal een heleboel taarten!
Mijn tweeling, Palma en Onyx, zijn geboren in Parijs vijf weken van tevoren. Ze waren erg klein (minder dan 2 kg) en een van hen ademde niet. Onmiddellijk na de bevalling werden ze overgebracht naar een ander ziekenhuis. Het ging zo snel dat niemand me iets uitlegde. In Israël is de jonge moeder erg omringd: verloskundigen, dokters en doula's (vrouwen die de moeder tijdens haar zwangerschap begeleiden) zijn er om naar haar te luisteren.
In Israël zijn kinderdagverblijven erg duur, soms tot wel € 1 per maand.
Elke familie heeft zijn recepten en remedies, er is niet ÉÉN bedrijfsmodus. Zo behandelen de Ashkenazim, uit Oost-Europese landen, hun kinderen niet op dezelfde manier als de Sefardiem, uit Noord-Afrika. De eerste geeft een lepel sterke alcohol met suiker voor buikpijn (zelfs voor kinderen), de anderen een lepel olijfolie tegen hoest.
Kinderartsen adviseren ons om te beginnen met voedingsdiversificatie met iets zoets (zoals appelmoes). Ik ben begonnen met groenten, altijd biologisch en seizoensgebonden. Toen ze één jaar oud waren, aten mijn dochters al alles, zelfs hummus. De tijden voor de maaltijden zijn niet vast. Vaak eten de kinderen rond 10 uur 'aruchat esser' (een tussendoortje) en lunchen daarna thuis. Voor rusttijden is het ook vrij flexibel. Baby's doen 's middags een dutje, maar vanaf de kleuterschool slapen ze niet meer. Het is vervangen door rustig weer. Kwekerijen zijn nooit gratis, particuliere instellingen kunnen het equivalent van € 1 per maand kosten. En we krijgen weinig hulp.
Bij de Ashkenazim krijgen kinderen, wanneer ze buikpijn hebben, een lepel sterke alcohol. Bij de sefardim, een lepel olijfolie tegen hoest...
Fopspenen en knuffels zijn nauwelijks meer over, onze 4-jarigen zijn getraind in wat ze moeten doen in geval van een aanval. Sommige moeders zijn altijd alert, ik ben van nature meer ontspannen. Een vriend van mij keerde tijdens de laatste conflicten alleen terug waar het gemakkelijk was om je te verstoppen met een kinderwagen. Daar leer je snel om niet in paniek te raken en altijd alert te blijven. De grootste angst van Israëlische moeders is het leger (elke moeder die zegt dat ze graag haar kinderen naar de oorlog stuurt, liegt!).
Tegelijkertijd hebben kinderen in Israël veel vrijheid : op 4-jarige leeftijd gaan ze alleen naar school of gaan ze zonder begeleiding naar de huizen van hun vrienden. Al heel vroeg reageren ze veel op volwassenen. Het wordt vaak verkeerd geïnterpreteerd en we vinden ze slecht opgevoed. Maar we hebben niet dezelfde vormen van beleefdheid, kinderen hoeven niet overal 'dankjewel' op te zeggen. Mijn dochters maken hun leven, ik laat ze de wereld ontdekken. Ze zijn soms ondraaglijk, maar ik vind ze bevredigend en gelukkig! In Frankrijk hoor ik ouders vaak zeggen: “Je overdrijft, stop meteen! De Israëli's laten het gemakkelijker glippen. Ik word wel eens op mijn laksheid gewezen, maar in mijn land vragen we ons niet af of het kind wijs is of niet. Onzin hoort bij de kindertijd. Aan de andere kant gaat iedereen daar voor hun advies. Mensen hebben overal een mening over en aarzelen niet om die te geven. Ik denk dat het komt omdat er een heel sterk gemeenschapsgevoel is, alsof we tot een heel grote familie behoorden.
Als mijn dochters koorts hebben, week ik hun sokken in azijn en trek ze aan hun voeten. Het is superefficiënt!