Eigenliefde is de bron van goodwill en respect. Als deze gevoelens niet genoeg zijn, wordt de relatie autoritair of wordt opgebouwd volgens het type "slachtoffer-vervolger". Als ik niet van mezelf houd, zal ik niet in staat zijn om van een ander te houden, omdat ik maar naar één ding zal streven - om zelf geliefd te worden.
Ik zal ofwel om «navullingen» moeten vragen of het gevoel van de ander opgeven omdat ik er nog steeds niet genoeg van heb. In ieder geval zal het voor mij moeilijk zijn om iets te geven: zonder van mezelf te houden, denk ik dat ik niets waardevols en interessants aan een ander kan geven.
Degene die niet van zichzelf houdt, gebruikt eerst en vernietigt vervolgens het vertrouwen van de partner. De «verstrekker van liefde» wordt in verlegenheid gebracht, hij begint te twijfelen en wordt het uiteindelijk beu om zijn gevoelens te bewijzen. Mission impossible: je kunt een ander niet geven wat hij zichzelf alleen kan geven - liefde voor zichzelf.
Degene die niet van zichzelf houdt, stelt vaak onbewust de gevoelens van een ander in vraag: “Waarom heeft hij zo’n non-entiteit als ik nodig? Dus hij is nog erger dan ik!» Gebrek aan eigenliefde kan ook de vorm aannemen van een bijna manische toewijding, een obsessie met liefde. Maar zo'n obsessie maskeert een onverzadigbare behoefte om bemind te worden.
Dus een vrouw vertelde me hoe ze leed onder... de constante liefdesverklaringen van haar man! Er was een verborgen psychologisch misbruik in hen dat alles tenietdeed wat goed kon zijn in hun relatie. Na het afscheid van haar man viel ze 20 kilo af, die ze eerder had gewonnen, terwijl ze zichzelf onbewust probeerde te beschermen tegen zijn terroriserende bekentenissen.
Ik ben respect waard, dus ik ben liefde waard
De liefde van een ander kan ons gebrek aan liefde voor onszelf nooit goedmaken. Alsof je onder de dekmantel van iemands liefde je angst en ongerustheid kunt verbergen! Wanneer iemand niet van zichzelf houdt, verlangt hij naar absolute, onvoorwaardelijke liefde en verlangt hij van zijn partner dat hij hem steeds meer bewijzen van zijn gevoelens voorlegt.
Een man vertelde me over zijn vriendin, die hem letterlijk martelde met gevoelens en de relatie op kracht testte. Deze vrouw leek hem de hele tijd te vragen: «Zul je nog steeds van me houden, ook al behandel ik je slecht als je me niet kunt vertrouwen?» Liefde die geen waardige houding met zich meebrengt, vormt geen persoon en bevredigt zijn behoeften niet.
Zelf was ik een lievelingskind, de schat van mijn moeder. Maar ze bouwde een relatie met mij op door middel van bevelen, chantage en bedreigingen waardoor ik geen vertrouwen, welwillendheid en eigenliefde kon leren. Ondanks de aanbidding van mijn moeder, hield ik niet van mezelf. Op negenjarige leeftijd werd ik ziek en moest ik in een sanatorium worden behandeld. Daar ontmoette ik een verpleegster die me (voor het eerst in mijn leven!) een geweldig gevoel gaf: ik ben waardevol, precies zoals ik ben. Ik ben respect waard, wat betekent dat ik liefde waard ben.
Tijdens de therapie is het niet de liefde van de therapeut die helpt om de kijk op jezelf te veranderen, maar de kwaliteit van de relatie die hij biedt. Het is een relatie gebaseerd op goodwill en het vermogen om te luisteren.
Daarom word ik het nooit moe om te herhalen: het beste geschenk dat we een kind kunnen geven is niet zozeer om van hem te houden, maar hem te leren van zichzelf te houden.