Het verlies van een echtgenoot is een aardbeving, een schok die alles vernietigt, die ontwricht. Een onmetelijke pijn die moet worden overwonnen om weer op te bouwen.

Van gehuwd wordt men weduwnaar. Van een koppel wordt men single. We kunnen spreken van twee pijnen, die van de geliefde die verdwenen is en die van het paar dat we vormden. Volgens de psychiater Christophe Fauré is er ik, daar ben jij en is er een derde entiteit, de ons. De ander is afwezig, het huis is verlaten, we delen geen alledaagse dingen meer met onze levensgezel.

Met het overlijden van de geliefde, onderdeel van onze identiteit. Er blijft een veld van ruïnes en de pijn die nog meer oplaait elke keer dat we ons alleen bevinden, tijdens het avondeten, voor het slapengaan. Woede en verdriet bereiken soms zo'n intensiteit, veel meer dan men voor mogelijk had gehouden. De dood van een echtgeno(o)t(e) of levenspartner is de dood van de liefde van ons leven... de persoon op wie we altijd konden rekenen om ons fysiek en emotioneel te ondersteunen. Het is ook het verlies van het fysieke contact dat een normaal onderdeel van je dagelijks leven was geworden. Vanaf nu is het de heerschappij van "nooit meer" die de pijn voedt.

Rouw is de natuurlijke en normale reactie op verlies. Het wordt vaak gezien als emoties, tussen eenzaamheid en verdriet. In feite is rouwen veel complexer. Het beïnvloedt je op alle niveaus, emotioneel, cognitief, sociaal, spiritueel en fysiek.

Tijdens de eerste zes tot twaalf maanden na het dodelijke ongeval zijn mensen kwetsbaarder voor ziekten. Volgens medische experts hebben mensen die overmand worden door verdriet meer kans om betrokken te raken bij een ongeval omdat ze zich zorgen maken over hun verdriet. Het immuunsysteem werkt op volle toeren en de kans is groot dat uitputting een vast onderdeel is. Het is hoe het lichaam reageert op trauma. Het is belangrijk om ernaar te luisteren. U kunt last hebben van slapeloosheid, net zoals u uw dag in bed zou willen doorbrengen. Je zou misselijk kunnen worden en stoppen met eten, net zoals je zou kunnen uithongeren en alles verslinden wat je bij de hand hebt. Zorg ervoor dat je goed eet en rust tijdens de eerste dagen van je verdriet. Dit is geen primeur, als we in de rouw zijn, monopoliseert de vermiste persoon al onze gedachten. Dit concentratieprobleem kan geheugenverlies veroorzaken. Vergeleken met degenen die niet rouwden, hadden proefpersonen die zes maanden eerder hun partner verloren, meer moeite om de details van een verhaal te onthouden, direct nadat ze het hadden gehoord of na een pauze.

Vaak verandert de dood van een vrouw of echtgenoot de wereld radicaal zoals u die leefde totdat uw echtgenoot vertrok. Thomas Attig heeft erop gewezen dat je als schrijver "je wereld opnieuw moet leren". Alles verandert, slapen, koken, eten, zelfs tv kijken, zijn nu heel andere dingen als je alleen bent.

Activiteiten of klusjes, eenmaal gedeeld, gebeurtenissen die u en uw partner hebben verwacht, diploma-uitreikingen, de geboorte van kleinkinderen en andere speciale gelegenheden, moeten nu alleen worden bijgewoond. De wereld wordt een andere en eenzamere plek. Nu moet je leren om op jezelf te wonen, om zelf beslissingen te nemen. Het is daarom essentieel dat je jezelf organiseert om niet overweldigd te worden.

Ook de relatie met vrienden zal veranderen, je koppelvrienden hebben een relatie en ook al tonen ze je aandacht, je bent nu weduwe, in een wereld vol koppels… Je zult tijd nodig hebben om te wennen aan deze nieuwsidentiteit. Sommige stellen die je met je partner hebt gezien, kunnen afstand nemen en je na verloop van tijd niet meer uitnodigen. U zult merken dat het risico bestaat om als weduwnaar te worden uitgesloten van het sociale leven van andere echtparen. Gratis, beschikbaar voor anderen, je bent een beetje een "bedreiging" voor hen geworden.

Het tragische overlijden van je partner en het voortijdige einde van je relatie zullen altijd een bron van verdriet zijn. Als je bang bent om ruimte te maken voor genezing omdat je bang bent dat het je je partner zal doen vergeten, weet dan dat je ze nooit zult vergeten.

Je zult altijd dierbare herinneringen aan hem hebben, aan jou, net zoals je altijd spijt zult hebben van de jaren van geluk dat je nooit de kans zult hebben om met hem samen te leven.

Na verloop van tijd zullen je goede herinneringen je echter helpen weer op te bouwen. Bij deze reconstructie gaat het om het uiten van je emoties. Pest ze vooral niet maar deel ze, schrijf ze op, niet om ze kwijt te raken maar om ze te transformeren. Aarzel niet om over uw levenspartner te praten, om over zijn persoonlijkheid te vertellen. Deel je meest dierbare herinneringen.

Verbreek geen banden met je vrienden maar maak anderen door je in te schrijven voor bijvoorbeeld schilderlessen, schaakworkshops, interesse te tonen in de mensen om je heen in het werkveld, etc.

Je zult dan ontdekken dat je kunt leven, liefhebben, nieuwe projecten kunt maken, terwijl je in een trieste ervaring blijft die verband houdt met de afwezigheid van zijn echtgenoot. Herinvesteer jezelf in het leven door voor jezelf te zorgen, vooral je slaap. Organiseer rituelen, ze helpen je de controle over je leven terug te krijgen, te herstellen: ga elke ochtend een wandeling maken voordat je naar je werk gaat, schrijf je kleine genoegens in een dankbaarheidsdagboek voordat je naar bed gaat om verslag uit te brengen over je vorderingen. Maak opnieuw verbinding met het positieve.