Op de foto voor 75 miljoen heeft de bewaker de ogen getekend met een balpen. Urgant en bloggers hebben al gelachen om dit onderwerp, het parket heeft een strafzaak geopend. Maar achter al deze hype gaat het belangrijkste verloren: de menselijke factor. Wie werd door een absurd ongeluk ineens een Ā«vandaalĀ» en een crimineel?
Op de tentoonstelling 'De wereld als non-objectiveness. De geboorte van een nieuwe kunstĀ» in de kunstgalerie Jeltsin Center, hebben twee figuren op een schilderij van een student van Kazimir Malevich ogen getekend met een balpen. De geschatte kosten van het schilderij van Anna Leporskaya bedragen 75 miljoen roebel.
De politie weigerde aanvankelijk een strafzaak te openen, in de veronderstelling dat de schade onbeduidend was. De Restauratieraad van de Tretyakov-galerij schatte het op 250 duizend roebel. Na het beroep van het Ministerie van Cultuur op het parket van de procureur-generaal werd toch een zaak aanhangig gemaakt onder het artikel over vandalisme.
Een van de meest ongewone misdaden van de afgelopen jaren werd snel opgelost, simpelweg door naar videobeelden te kijken. Het bleek dat de bewaker van het Jeltsin Center de ogen had geverfd. Het gebeurde op zijn eerste werkdag. Velen noemden de man lachend de co-auteur van de kunstenaar, en Ivan Urgant becommentarieerde met humor wat er in zijn avondprogramma was gebeurd.
Onze collega's spraken met beveiliger Alexander Vasiliev, die wordt beschuldigd van vandalisme. Het gesprek liep nogal ongelukkig uit.
Ā«Ik ben een dwaas voor wat ik heb gedaan! - bijna huilend, nu scheldt Alexander Petrovich zichzelf uit. āDit zeg ik nu tegen iedereen: zowel de officier van justitie als de rechtersā (zoals hij de politieverhoorders noemt).
Alexander Vasiliev is 63 jaar oud. Hij woont met zijn vrouw in een tweekamerappartement in een negen verdiepingen tellend paneelgebouw in de zuidwestelijke wijk Jekaterinenburg. De echtgenoot is niet thuis, ze is dagenlang afwezig - Yulia werkt in de rode zone van een van de ziekenhuizen van de stad.
Foto's van Alexander hangen aan de muur van de grote kamer. Op hen is hij nog jong, in militair uniform, militaire orders en medailles op zijn borst. In eerste instantie hebben we het niet over kunst, maar we vragen hem naar een vorig leven. Een van de duurste en meest waardevolle onderscheidingen is de medaille Ā«For CourageĀ». Hij ontving het in de eerste Tsjetsjeense oorlog.
Alexander herinnert zich die strijd enigszins verward: hij was een senior luitenant, van de 36 mensen in zijn detachement overleefden er vier. Zelf was hij ernstig gewond: zijn hoofd, longen waren doorboord, zijn hele lichaam was doorzeefd met kogels. Hij werd naar een ziekenhuis in Moskou gebracht, de artsen zeiden toen: Ā«Geen huurder.Ā» En hij heeft het overleefd. Nadat hij uit het ziekenhuis was ontslagen, werd de officier ontslagen, waardoor de derde groep invaliditeit kreeg. Dit was in 1995. Hij was toen 37 jaar oud.
Vanaf dat moment moest ik de militaire dienst vergeten: de shellshock tastte mijn mentale en emotionele gezondheid aan. Tegelijkertijd werkte Alexander vele jaren bij verschillende beveiligingsbedrijven. Blijkbaar werkte hij te goeder trouw, want al die jaren waren er geen klachten tegen hem. Toegegeven, er was een moment in zijn leven dat er een strafzaak tegen hem werd gestart - tijdens een straatconflict bedreigde hij een onbekende vrouw, ze schreef een verklaring aan de politie. Volgens de man werkte hij de afgelopen jaren als beveiliger bij de bank tot het filiaal sloot.
Na de dood van zijn eerste vrouw woonde Alexander Petrovich alleen en in 2014 werd zijn enige zoon Sasha vermoord - doodgestoken op straat. De misdaad was opgelost, de moordenaar werd gevonden, veroordeeld tot tien jaar, verplicht om zijn familieleden een schadevergoeding van een miljoen roebel te betalen, maar hij gaf nooit een cent.
Drie jaar geleden ontmoette de veteraan zijn huidige vrouw in het ziekenhuis, zij was een dokter, hij was een patiƫnt. Sindsdien zijn ze samen. Alexander Petrovich praat heel hartelijk over zijn vrouw, nu is zij de enige die om hem geeft.
Vasiliev streefde ernaar om te werken om zaken te kunnen doen. In het particuliere beveiligingsbedrijf, dat het Ā«Yeltsin CenterĀ» bedient, werd hij aan een baan geholpen door kennissen van de veteranenorganisatie.
āEerst wilde ik weigeren, ik was bang dat ik niet de hele dag op mijn benen zou kunnen staan, zonder de mogelijkheid om te gaan zitten (de veteraan heeft ernstige beenblessures. ā Ca. Ed.). Maar ze zeiden me: als je Ć©Ć©n shift werkt, betalen we je meteen uit. Ik ging uit. Eerlijk gezegd vond ik deze werken niet zo mooi [op de tentoonstelling]. Ze hebben een diepe indruk achtergelaten. Ik probeerde voorbij te lopen zonder te kijken.
Ik keek hoe mensen reageerden, en nu zie ik: kinderen van 16-17 jaar staan āāte discussiĆ«ren waarom er geen ogen, geen mond, geen schoonheid zijn! Er waren meisjes in het bedrijf en ze vroegen me: "Teken ogen, jij werkt hier."
Ik vroeg hun: "Zijn dit uw werken?" Zij: Ā«Ja.Ā» Ze gaven me een pen. Ik trok de ogen. Ik dacht dat het gewoon hun kindertekeningen waren!ā
Aanvankelijk merkte niemand de veranderingen op. "Ik kijk, mensen lopen glimlachend voorbij", herinnert Alexander zich. āToen kreeg ik, zoals ik vreesde, pijn van het lange staan āāop mijn voeten. Ik waarschuwde de ploegchef dat ik naar huis ging.ā
Een paar dagen later kwam de politie naar Alexander. Hij begreep niet eens meteen waar hij van beschuldigd werd en stelde toen voor: "Breng het, ik zal alles wissen zodat het niet zichtbaar is."
Hij ging met zijn vrouw naar het verhoor. Het bleek dat het gezelschap van tieners dat de bewaker zou aanzetten tot Ā«vandalismeĀ» niet in de lens van de bewakingscamera is gekomen. āIk zou nooit in andermans schilderijen komen zonder het te vragen. Waarom die van een ander verpesten? Als ik maar wist dat het niet het kinderwerk van die jongens was! Dat de schilderijen uit Moskou zijn meegebracht en dat ze zoveel kosten! .. Wat heb ik gedaan!
Tijdens ons gesprek belde Alexanders vrouw van dienst - ze wilde weten hoe het ging, hoe hij zich voelde, of hij de pillen had ingenomen (er liggen bergen pakjes met verschillende medicijnen op de plank). We spraken met haar over deze situatie.
āSasha is een absoluut normaal persoon in het dagelijks leven. Maar soms is hij in sommige dingen naĆÆef, als een kind.
āIk dacht dat het kindertekeningen warenā, vertelt Yulia. ā Dit zijn de gevolgen van een hersenschudding. Thuis zitten viel hem zwaar, ondraaglijk. Ik wilde heel graag werken. Ik denk dat het een tragedie is voor een deel van zijn generatie. Er zijn veel mensen zoals hij die hun gezondheid hebben verloren en aan de zijlijn van het leven zijn gegooid.
Nu droomt de veteraan van Ć©Ć©n ding: alles vergeten wat er is gebeurd: "Ik wil dat iedereen me achterlaat, en ik zou rustig leven zoals ik bij mijn vrouw woonde", zegt hij bedroefd.
Hoe hij zich zal moeten verantwoorden voor wat er is gebeurd, is nog onbekend - op grond van een strafartikel kan een man een boete of zelfs arrestatie krijgen.
Een bron: