Psychische problemen komen niet altijd tot uiting in afwijkend, afwijkend gedrag. Heel vaak is dit een interne strijd van "normaal" uitziende mensen, onzichtbaar voor anderen, "tranen onzichtbaar voor de wereld". Psychologe Karen Lovinger over waarom niemand het recht heeft om je psychologische problemen en de moeilijkheden waarmee je wordt geconfronteerd te negeren.
In mijn leven ben ik veel artikelen tegengekomen over de problemen waarmee mensen met een "onzichtbare" ziekte worden geconfronteerd - een die anderen als "nep" beschouwen en de aandacht niet waard zijn. Ik las ook over mensen wiens problemen niet serieus worden genomen door vrienden, familieleden en zelfs professionals wanneer ze hun diepste, verborgen gedachten aan hen onthullen.
Ik ben psycholoog en heb een sociale angststoornis. Ik heb onlangs een groot evenement bijgewoond waar professionals in de geestelijke gezondheidszorg samenkwamen: psychologen, psychiaters, onderzoekers en opvoeders. Een van de sprekers vertelde over een nieuwe therapievorm en vroeg tijdens de presentatie aan het publiek hoe psychische aandoeningen de persoonlijkheid beïnvloeden.
Iemand antwoordde dat zo'n persoon problemen ondervindt in zijn persoonlijke leven. Een ander suggereerde dat geesteszieken lijden. Ten slotte merkte een deelnemer op dat dergelijke patiënten niet normaal konden functioneren in de samenleving. En niemand van het publiek had bezwaar tegen hem. In plaats daarvan knikte iedereen instemmend.
Mijn hart klopte snel en snel. Deels omdat ik het publiek niet kende, deels vanwege mijn angststoornis. En ook omdat ik boos werd. Geen van de verzamelde professionals heeft zelfs maar geprobeerd de bewering aan te vechten dat mensen met psychische problemen niet "normaal" kunnen functioneren in de samenleving.
En dit is de belangrijkste reden dat de problemen van 'hoogfunctionerende' mensen met psychische problemen vaak niet serieus worden genomen. Ik kan van binnen kwellen, maar zie er nog steeds heel normaal uit en voer de hele dag door normale activiteiten uit. Het is voor mij niet moeilijk om te raden wat andere mensen precies van mij verwachten, hoe ik me moet gedragen.
"Hoogfunctionerende" mensen imiteren normaal gedrag niet omdat ze vals willen spelen, ze willen deel blijven uitmaken van de samenleving.
We weten allemaal hoe een emotioneel stabiel, mentaal normaal persoon zich zou moeten gedragen, wat een acceptabele levensstijl zou moeten zijn. Een “normaal” mens staat elke dag op, ordent zichzelf, doet de nodige dingen, eet op tijd en gaat naar bed.
Zeggen dat het niet makkelijk is voor mensen met psychische problemen is niets zeggen. Het is moeilijk, maar nog steeds mogelijk. Voor degenen om ons heen wordt onze ziekte onzichtbaar, en ze vermoeden niet eens dat we lijden.
"Hoogfunctionerende" mensen imiteren normaal gedrag, niet omdat ze iedereen willen bedriegen, maar omdat ze deel willen blijven uitmaken van de samenleving, erin willen worden opgenomen. Dit doen ze ook om zelf met hun ziekte om te gaan. Ze willen niet dat anderen voor hen zorgen.
Daarom heeft een hoogfunctionerend persoon behoorlijk wat moed nodig om hulp te vragen of anderen over hun problemen te vertellen. Deze mensen werken dag in dag uit om hun 'normale' wereld te creëren, en het vooruitzicht deze te verliezen is verschrikkelijk voor hen. En wanneer ze, nadat ze al hun moed hebben verzameld en zich tot professionals hebben gewend, geconfronteerd worden met ontkenning, onbegrip en gebrek aan empathie, kan dat een echte klap zijn.
Sociale angststoornis helpt me deze situatie goed te begrijpen. Mijn gave, mijn vloek.
Denken dat mensen met psychische problemen niet 'normaal' kunnen functioneren in de samenleving is een monsterlijke vergissing.
Als een specialist uw problemen niet serieus neemt, raad ik u aan meer op uzelf te vertrouwen dan op de mening van een ander. Niemand heeft het recht om uw lijden in twijfel te trekken of te bagatelliseren. Als een professional uw problemen ontkent, trekt hij zijn eigen competentie in twijfel.
Blijf op zoek naar een professional die naar je wil luisteren en je gevoelens serieus neemt. Ik weet hoe moeilijk het is als je hulp zoekt bij een psycholoog, maar die kan die niet geven omdat ze je problemen niet kunnen begrijpen.
Terugkerend naar het verhaal over het evenement, vond ik de kracht om me uit te spreken, ondanks de angst en angst om voor een onbekend publiek te spreken. Ik legde uit dat het een verschrikkelijke vergissing was om te denken dat mensen met psychische problemen niet normaal kunnen functioneren in de samenleving. Evenals de overweging dat functionaliteit impliceert de afwezigheid van psychologische problemen.
De spreker vond niet wat hij op mijn opmerking moest antwoorden. Hij gaf er de voorkeur aan het snel met mij eens te zijn en vervolgde zijn presentatie.
Over de auteur: Karen Lovinger is een psycholoog en psychologieschrijver.