De ziekte van Graves is gerelateerd aan hyperthyreoïdie, die min of meer significante gevolgen kan hebben voor het functioneren van het lichaam: cardiovasculaire, respiratoire, musculaire en andere.

De ziekte van Graves, ook wel exophthalmische struma genoemd, wordt gekenmerkt door hyperthyreoïdie.

Hyperthyreoïdie zelf wordt bepaald door te veel productie (meer dan wat het lichaam nodig heeft) van schildklierhormonen, geproduceerd door de schildklier. De laatste is een endocriene klier die hormonen produceert die essentieel zijn voor de regulering van de verschillende functies van het lichaam. Het bevindt zich in het voorste deel van de nek, onder het strottenhoofd.

De schildklier produceert twee belangrijke hormonen: trijoodthyronine (T3) en thyroxine (T4). De eerste wordt geproduceerd uit de tweede. Triiodothyronine is ook het hormoon dat het meest betrokken is bij de ontwikkeling van veel lichaamsweefsels. Deze hormonen circuleren door het lichaam via het bloedsysteem. Ze worden vervolgens gedistribueerd naar doelweefsels en cellen.

Schildklierhormonen zijn betrokken bij het metabolisme (een reeks biochemische reacties die het lichaam in staat stellen een evenwichtstoestand te handhaven). Ze spelen ook een rol bij de ontwikkeling van de hersenen, zorgen voor een optimale werking van de luchtwegen, het hart of het zenuwstelsel. Deze hormonen reguleren ook de lichaamstemperatuur, spierspanning, menstruatiecyclus, gewicht en zelfs cholesterolgehalte. In die zin veroorzaakt hyperthyreoïdie dan min of meer belangrijke disfuncties in het kader van deze verschillende functies van het organisme.

Deze schildklierhormonen worden zelf gereguleerd door een ander hormoon: het thyreotroop hormoon (TSH). Dit laatste wordt geproduceerd door de hypofyse (endocriene klier aanwezig in de hersenen). Wanneer de schildklierhormoonspiegel te laag is in het bloed, geeft de hypofyse meer TSH af. Omgekeerd, in de context van een te hoge schildklierhormoonspiegel, reageert de endocriene klier van de hersenen op dit fenomeen door een afname van de afgifte van TSH.

In het kader van zwangerschap is dehyperthyreoïdie kan leiden tot ernstigere gevolgen voor zowel moeder als kind. Het kan leiden tot spontane abortus, vroeggeboorte, misvormingen bij de foetus of zelfs functionele stoornissen bij het kind. In die zin moet nauwlettend toezicht worden gehouden op deze zieke zwangere vrouwen.

De ziekte van Graves is een auto-immuun hyperthyreoïdie. Of een pathologie veroorzaakt door een tekort aan het immuunsysteem. Dit komt voornamelijk door een circulatie van antilichamen (moleculen van het immuunsysteem) die de schildklier kunnen stimuleren. Deze antistoffen heten: anti-TSH-receptoren, ook wel TRAK genoemd.

De diagnose van deze pathologie wordt vervolgens bevestigd wanneer de TRAK-antilichaamtest positief is.

De therapeutische behandeling van deze ziekte hangt rechtstreeks af van de hoeveelheid TRAK-antilichamen die in het bloed wordt gemeten.

Andere antilichamen kunnen ook het onderwerp zijn van de ontwikkeling van de ziekte van Graves. Deze betreffen tussen de 30% en 50% van de patiëntengevallen.

De ziekte van Graves kan elk individu treffen. Daarnaast maken jonge vrouwen tussen de 20 en 30 zich meer zorgen over de ziekte.

Hyperthyreoïdie, direct gerelateerd aan de ziekte van Graves, kan bepaalde tekenen en symptomen veroorzaken. Opmerkelijk :

• thermofobie, ofwel hete, zweterige handen of overmatig zweten
• diarree
• zichtbaar gewichtsverlies, en zonder onderliggende reden
• een gevoel van nervositeit
• verhoogde hartslag tachycardie
• ademhalingsfalen, kortademigheid
• van de 'hypertensie
• spierzwakte
• chronische vermoeidheid

De diagnose is dan effectief met betrekking tot deze symptomen die door de patiënt worden gevoeld. Deze gegevens kunnen vervolgens worden aangevuld door een echografie van het struma uit te voeren, of zelfs door een scintigrafie uit te voeren.

In de setting van Basedowiaanse exophthalmus zijn andere klinische symptomen herkenbaar: brandende ogen, zwelling van de oogleden, huilende ogen, verhoogde gevoeligheid voor licht (fotofobie), oogpijn en andere. De scanner kan dan de primaire visuele diagnose bevestigen of ontkennen.

De primaire diagnose is dan klinisch en visueel. De volgende fase is het uitvoeren van aanvullende medische onderzoeken (scanner, echo, etc.) evenals biologische onderzoeken. Deze resulteren in de analyse van het TSH-gehalte in het bloed, evenals de schildklierhormonen T3 en T4. Deze biologische analyses maken het met name mogelijk om de ernst van de ziekte te beoordelen.

Aanvankelijk is de behandeling medicamenteus. Het resulteert in het voorschrijven van Neomercazol (NMZ), over een gemiddelde periode van 18 maanden. Deze behandeling is variabel afhankelijk van het niveau van T3 en T4 in het bloed en moet eenmaal per week worden gecontroleerd. Dit medicijn kan bijwerkingen veroorzaken, zoals koorts of het ontstaan ​​van keelpijn.

De tweede fase, in de meest extreme gevallen, is de behandeling dan chirurgisch. Deze chirurgische ingreep bestaat uit een thyreoïdectomie.

Wat betreft Basedowiaanse exophthalmus, deze wordt behandeld met corticosteroïden in het kader van acute oogontsteking.