Onvoorwaardelijke liefde zou een manier zijn om de ander volledig lief te hebben, hem te accepteren zoals hij is, zonder voorbehoud en met zijn fouten en zijn kwaliteiten. Deze liefde wordt vaak genoemd als de liefde die is voorbehouden aan de kinderen, en het is zo zeldzaam dat het lukt om zo'n liefde aan een persoon te bieden, binnen een paar. Wat is grenzeloze liefde? Is het voordelig? Wat zijn de risico's van onbalans?

Allereerst zijn er verschillende soorten relaties waarin liefde kan worden uitgedrukt:

• ouder-kind relaties;
• broer-zus banden;
• koppel obligaties.

In al deze banden kunnen twee soorten liefde ontstaan: voorwaardelijke liefde en onvoorwaardelijke liefde.

Bij voorwaardelijke liefde geef je je liefde in “ruil” voor iets, bewust of onbewust. Het kan een buitengewone kwaliteit zijn die in de ander wordt waargenomen, of een materieel comfort, of genegenheid, aandacht, tijdsbesteding. De kwaliteit van deze liefde is veel inferieur aan die van onvoorwaardelijke liefde, omdat hier liefde wordt "verkocht", zelfs onuitgesproken. We verliezen veel van de schoonheid van liefde, die normaal gesproken gratis is en zonder verwachting van terugkeer.

In onvoorwaardelijke liefde geven we onze liefde zonder enige beperking of verwachting van terugkeer. Het is veel moeilijker om toe te passen, maar veel rijker om te leven en te vervullen. Het gaat hier om het accepteren van de ander als geheel, met zijn fouten en kwaliteiten, zonder hem te willen veranderen. We kunnen in iemand zijn intelligentie, zijn vriendelijkheid, zijn vrijgevigheid liefhebben ... Maar onvoorwaardelijk van deze persoon houden, maakt het mogelijk om ook van zijn niet erg elegante overgewicht te houden, zijn neiging om onderuitgezakt op de bank te blijven, of zelfs zijn kleine dagelijkse obsessies. Als je onvoorwaardelijk van iemand houdt, vergeef je veel meer, en zelfs als het gaat om grotere problemen, zoals ontrouw of andere morele fouten.

Het gaat over het algemeen over de liefde die we voor ons kind hebben, gedurende ons hele leven, maar het kan bestaan ​​tussen een man en een vrouw in een paar.

Het is een liefde die leeft in absolute, toewijding, intense genegenheid en nauwelijks kan worden verbroken. Het is romantische liefde. Er wordt niets terug verwacht, en dit is waar de schoonheid en zuiverheid van deze liefde ligt. Er kan echter pijn zijn in deze grenzeloosheid, vooral als de geliefde deze onvoorwaardelijke liefde misbruikt.

Hoe kunnen we onvoorwaardelijk liefhebben zonder te lijden?

Artsen, psychiaters en psychologen lijken te beweren dat onvoorwaardelijke liefde voor iemand die niet hun kind is, zich vertaalt in een gebrek aan liefde en zelfrespect. Inderdaad, iemand alles zonder grenzen vergeven en in al zijn behoeften willen voorzien zonder er iets voor terug te vragen, markeert een diep gebrek aan respect voor jezelf.

Liefde zonder grenzen is dan zeer destructief, aangezien er geen barrières meer zijn om respect voor het eigen aanzien, voor de persoon te garanderen. Wanneer we de ander toestaan ​​morele fouten te maken of ons slecht te behandelen, zonder van hem weg te gaan, laten we hem een ​​vernederend beeld van onszelf zien. Door de flagrante redenen voor een breuk in gewone gevallen los te laten, sturen we onbewust deze boodschap naar de ander: “doe me al het kwaad dat je wilt, ik zal altijd bij je blijven. Zo'n relatie is dan erg ongezond, en verandert vaak in de perverse band, tussen de vervolger en de vervolgde.

Zonder noodzakelijkerwijs een perverse relatie aan te gaan, zal er altijd onbalans in een relatie zijn wanneer een van de twee mensen onvoorwaardelijk liefheeft en de ander niet.

Deze asymmetrie zal leiden tot lijden aan beide kanten: degenen die intenser liefhebben, zullen lijden doordat ze niet op hetzelfde niveau bemind worden; hij die onvoorwaardelijke liefde ontvangt, zal lijden onder het "verstikt" worden door de liefde van de ander, omdat hij de enige bron van tevredenheid is.

Er is dan afhankelijkheid en het begin van de vernietiging van de relatie, wanneer de onvoorwaardelijke minnaar niet in staat is tot bloei te komen en andere prestaties buiten de relatie te vinden.

Om in evenwicht te blijven, moet een koppel elkaar daarom gelijkwaardig liefhebben en elkaars onafhankelijkheid respecteren.

Aanvankelijk zijn onze hersenen ontworpen om onvoorwaardelijk lief te hebben. En dat is wat er gebeurt aan het begin van een romantische relatie: het is passie, we zijn in het absolute, de puurheid van de band, we 'nemen' letterlijk de hele ander, zelfs zijn kleine gebreken. Dan, een paar maanden of een paar jaar later, neemt ons 'rationele' brein het over, en als we te weinig steun hebben voor de nu duidelijk zichtbare gebreken van onze partner, is het de breuk.

Aan de andere kant laten de liefdes die het laatst zijn ons zien dat we, zelfs door de fouten van de ander op te merken, toegeeflijk jegens hen zijn en soms zelfs tederheid voor hen hebben. De limieten zijn echter duidelijk: ons brein houdt de wacht terwijl de ander de grens niet overschrijdt. Een te ernstige morele fout en dat zou de breuk zijn.

Onvoorwaardelijke liefde zou daarom een ​​stap zijn om in een paar te ervaren en te nemen, een vonk die het mooie begin van een liefde mogelijk maakt. Maar om een ​​gezonde en evenwichtige liefde te beleven, moet deze liefde evolueren, dankzij de communicatie, de empathie en het respect.

Degenen die in de staat van onvoorwaardelijke minnaars blijven, blijven in een zeer infantiele staat: ze weigeren op te groeien en te evolueren in hun manier van liefhebben. Inderdaad, afhankelijk worden van de ander door hem al zijn toegewijde en verliefde gefixeerd aan te bieden, lijkt op de toewijding van een klein kind voor zijn ouders, zonder wie hij het niet redt.

De onvoorwaardelijke minnaar moet dan wat aan zichzelf werken, eventueel in therapie, om in introspectie te duiken op het niveau van zijn kindertijd, of om zijn behoeften en gebreken in liefde te herdefiniëren. We leren dan, voortkomend uit onvoorwaardelijke liefde, om volwassen uitwisselingen met anderen te hebben, te communiceren en lief te hebben zonder de ander binnen te dringen of te verstikken in een liefde zonder vrijheid of gedeelde vervulling.