De hele waarheid over "stil" verbaal geweld

“Mama heeft nooit haar stem tegen mij verheven. Als ik probeerde haar onderwijsmethoden te veroordelen - vernederende opmerkingen, kritiek - was ze verontwaardigd: 'Waar heb je het over! Ik heb nog nooit in mijn leven mijn stem tegen je verheven!» Maar verbaal geweld kan heel stil zijn…” – zegt Anna, 45 jaar oud.

“Als kind voelde ik me onzichtbaar. Mam vroeg me wat ik wilde eten en kookte dan iets heel anders. Ze vroeg me of ik honger had, en toen ik "nee" antwoordde, zette ze een bord voor me neer, was beledigd of boos als ik niet at. Ze deed het de hele tijd, om welke reden dan ook. Als ik rode sneakers wilde, kocht ze blauwe. Ik wist heel goed dat mijn mening niets voor haar betekende. En als volwassene heb ik geen vertrouwen in mijn eigen smaak en oordeel', geeft Alisa, 50 jaar oud, toe.

Niet alleen wordt verbaal geweld als minder traumatisch ervaren dan fysiek geweld (wat overigens niet waar is). Wanneer mensen aan verbaal geweld denken, stellen ze zich een persoon voor die hartverscheurend, onbeheerst en trillend van woede schreeuwt. Maar dit is niet altijd de juiste foto.

Ironisch genoeg zijn enkele van de ergste vormen van verbaal geweld als volgt. Stilte kan een manier zijn om effectief belachelijk te maken of te vernederen. Stilte als reactie op een vraag of een vluchtige opmerking kan meer herrie veroorzaken dan een luide tirade.

Een kind dat aan dergelijk geweld wordt blootgesteld, ervaart vaak meer tegenstrijdige emoties dan een kind dat wordt uitgescholden of beledigd. De afwezigheid van woede veroorzaakt verwarring: het kind kan niet begrijpen wat er achter de betekenisvolle stilte of weigering om te antwoorden zit.

Het doet veel pijn als je wordt behandeld als een onzichtbaar persoon, alsof je zo weinig bedoelt dat het geen zin heeft om je zelfs maar te antwoorden. Er is nauwelijks iets angstaanjagender en aanstootgevender dan het kalme gezicht van een moeder wanneer ze doet alsof ze je niet opmerkt.

Er zijn verschillende soorten verbaal geweld, die elk een kind op een andere manier raken. Natuurlijk resoneren de gevolgen op volwassen leeftijd.

Verbaal geweld wordt niet zelden gemeld, maar er wordt niet vaak genoeg over gepraat of geschreven. De samenleving is zich grotendeels niet bewust van de verstrekkende gevolgen ervan. Laten we de trend doorbreken en ons gaan richten op «stille» vormen van geweld.

1 DE ONZICHTBARE MAN: WANNEER JE WORDT GENEGEERD

Vaak krijgen kinderen informatie uit de tweede hand over de wereld om hen heen en relaties daarin. Dankzij een zorgzame en gevoelige moeder begint het kind te begrijpen dat hij waardevol is en aandacht verdient. Dit wordt de basis voor een gezond gevoel van eigenwaarde. Door haar gedrag maakt een responsieve moeder duidelijk: "Je bent goed zoals je bent", en dit geeft het kind de kracht en het vertrouwen om de wereld te verkennen.

Het kind, dat de moeder negeert, kan zijn plaats in de wereld niet vinden, het is onvast en breekbaar.

Dankzij Edward Tronick en het experiment «Passless Face», dat bijna veertig jaar geleden werd uitgevoerd, weten we hoe verwaarlozing zuigelingen en jonge kinderen beïnvloedt.

Ten tijde van het experiment werd aangenomen dat kinderen na 4-5 maanden praktisch geen interactie hebben met hun moeder. Tronik legde op video vast hoe baby's reageren op de woorden, glimlachen en gebaren van de moeder. Toen moest de moeder haar uitdrukking veranderen in een absoluut onbewogen. In het begin probeerden de baby's op dezelfde manier te reageren als gewoonlijk, maar na een tijdje wendden ze zich af van de ongevoelige moeder en begonnen ze bitter te huilen.

Bij jonge kinderen werd het patroon herhaald. Ook zij probeerden op de gebruikelijke manieren de aandacht van hun moeder te krijgen, en toen dat niet werkte, wendden ze zich af. Contact vermijden is beter dan zich genegeerd, over het hoofd gezien, onbemind voelen.

Toen de moeder weer glimlachte, kwamen de kinderen uit de experimentele groep natuurlijk tot bezinning, hoewel dit geen snel proces was. Maar als een kind dagelijks wordt genegeerd, heeft dat grote invloed op zijn ontwikkeling. Hij ontwikkelt mechanismen van psychologische aanpassing - een angstig of vermijdend type gehechtheid, die hem tot in de volwassenheid bijblijven.

2. DODE STILTE: GEEN ANTWOORD

Vanuit het oogpunt van het kind lijkt zwijgen als antwoord op een vraag sterk op negeren, maar de emotionele gevolgen van deze tactiek zijn anders. De natuurlijke reactie is woede en wanhoop gericht op de persoon die deze tactiek gebruikt. Het is niet verrassend dat het verzoek/ontwijkingsschema (in dit geval vraag/weigeren) als de meest giftige soort relatie wordt beschouwd.

Voor familierelatiespecialist John Gottman is dit een duidelijk teken van de ondergang van het paar. Zelfs een volwassene is niet gemakkelijk als een partner weigert te antwoorden, en een kind dat zich op geen enkele manier kan verdedigen, is buitengewoon deprimerend. De schade aan het gevoel van eigenwaarde is precies gebaseerd op het onvermogen om zichzelf te beschermen. Bovendien verwijten kinderen zichzelf dat ze niet de aandacht van hun ouders krijgen.

3. OFFENSIEVE STILTE: minachting en spot

Schade kan worden veroorzaakt zonder je stem te verheffen - met gebaren, gezichtsuitdrukkingen en andere non-verbale uitingen: rollen met je ogen, minachtend of beledigend lachen. In sommige gezinnen is pesten praktisch een teamsport als andere kinderen mogen meedoen. Controlerende ouders of degenen die in het middelpunt van de belangstelling willen staan, gebruiken deze techniek om de gezinsdynamiek te beheersen.

4. GEROEPEN EN NIET GEGEVEN: GASVERLICHTING

Gaslighting zorgt ervoor dat een persoon twijfelt aan de objectiviteit van zijn eigen waarneming. Deze term komt van de titel van de film Gaslight (“Gaslight”), waarin een man zijn vrouw ervan overtuigde dat ze gek aan het worden was.

Bij gaslighten hoef je niet te schreeuwen - je hoeft alleen maar aan te geven dat een of andere gebeurtenis niet echt heeft plaatsgevonden. De relaties tussen ouders en kinderen zijn aanvankelijk ongelijk, een klein kind beschouwt de ouder als de hoogste autoriteit, dus het is vrij eenvoudig om gaslighting te gebruiken. Het kind begint zichzelf niet alleen als een 'psycho' te beschouwen, hij verliest ook het vertrouwen in zijn eigen gevoelens en emoties. En dat gaat niet zonder gevolgen.

5. «Voor je eigen bestwil»: vernietigende kritiek

In sommige gezinnen wordt zowel luid als stil misbruik gerechtvaardigd door de noodzaak om gebreken in het karakter of gedrag van het kind te corrigeren. Scherpe kritiek, wanneer een fout minutieus onder een microscoop wordt onderzocht, wordt gerechtvaardigd door het feit dat het kind "niet arrogant moet zijn", zich "bescheidender moet gedragen", "weten wie hier de leiding heeft".

Deze en andere excuses zijn slechts een dekmantel voor het wrede gedrag van volwassenen. Ouders lijken zich natuurlijk en kalm te gedragen en het kind begint zichzelf de aandacht en steun niet waard te vinden.

6. TOTALE STILTE: GEEN LOF EN ONDERSTEUNING

Het is moeilijk om de kracht van het ongezegde te overschatten, omdat het een gapend gat achterlaat in de psyche van het kind. Voor een normale ontwikkeling hebben kinderen alles nodig waar ouders die hun macht misbruiken, zwijgen over. Het is belangrijk dat een kind uitlegt waarom het liefde en aandacht verdient. Het is even noodzakelijk als voedsel, water, kleding en een dak boven je hoofd.

7. SCHADUW IN STILTE: GEWELD NORMALISEREN

Voor een kind wiens wereld erg klein is, gebeurt alles wat hem overkomt overal. Vaak vinden kinderen dat ze verbaal geweld verdienden omdat ze 'slecht' waren. Het is minder eng dan het vertrouwen verliezen in iemand die om je geeft. Dit creëert de illusie van controle.

Zelfs als volwassenen kunnen dergelijke kinderen om een ​​aantal redenen het gedrag van hun ouders rationaliseren of als normaal beschouwen. Het is even moeilijk voor vrouwen als voor mannen om te beseffen dat de mensen die verplicht zijn om van hen te houden, hen pijn hebben gedaan.