Aubrey Gates King uit de VS vertelt over haar twee jaar leven in een Chinees dorp en hoe ze erin slaagde om de hele tijd een veganistisch dieet te volgen in een land waar het onmogelijk lijkt.
“Yunnan is de meest zuidwestelijke provincie van China, grenzend aan Myanmar, Laos en Vietnam. Binnen het land staat de provincie bekend als een paradijs voor avonturiers en backpackers. Yunnan, rijk aan etnische minderheidscultuur, beroemd om rijstterrassen, steenbossen en met sneeuw bedekte bergen, was een echt geschenk voor mij.
Ik werd naar China gehaald door een non-profit onderwijsgemeenschap genaamd Teach For China. Ik woonde op de school met 500 leerlingen en 25 andere docenten. Tijdens de eerste ontmoeting met de directeur van de school legde ik hem uit dat ik geen vlees en zelfs geen eieren eet. Er is geen woord voor "veganistisch" in het Chinees, ze noemen ze veganisten. Melk en zuivelproducten worden niet vaak gebruikt in de Chinese keuken, in plaats daarvan wordt sojamelk gebruikt voor het ontbijt. De directeur vertelde me dat de schoolkantine helaas meestal met reuzel kookt in plaats van met plantaardige olie. 'Het geeft niet, ik kook wel voor mezelf,' antwoordde ik toen. Daardoor liep alles niet helemaal zoals ik op dat moment dacht. De leraren stemden er echter gemakkelijk mee in om koolzaadolie te gebruiken voor groentegerechten. Soms bereidde de chef-kok een aparte, geheel plantaardige portie voor mij. Ze deelde me vaak haar portie gekookte groene groenten, omdat ze wist dat ik ze erg lekker vond.
De Zuid-Chinese keuken is zuur en pittig en in het begin had ik gewoon een hekel aan al die ingemaakte groenten. Ze serveerden ook graag bittere aubergine, wat ik echt niet lekker vond. Ironisch genoeg vroeg ik aan het einde van het eerste semester al om meer van diezelfde ingemaakte groenten. Aan het einde van de stage leek een bord noedels ondenkbaar zonder een flinke portie azijn. Nu ik terug ben in de VS, wordt er een handvol ingemaakte groenten aan al mijn maaltijden toegevoegd! Lokale gewassen in Yunnan varieerden van canola, rijst en persimmon tot tabak. Ik hield van wandelen naar de markt, die om de 5 dagen langs de hoofdweg lag. Alles was er te vinden: vers fruit, groenten, thee en snuisterijen. Mijn favorieten waren met name pitahaya's, oolongthee, gedroogde groene papaya en lokale paddenstoelen.
Buiten school zorgde de keuze van gerechten voor de lunch voor bepaalde problemen. Het is niet alsof ze nog nooit van vegetariërs hebben gehoord: mensen zeiden vaak tegen me: "Oh, mijn oma doet dat ook" of "Oh, ik eet een maand per jaar geen vlees." In China bestaat een aanzienlijk deel van de bevolking uit boeddhisten, die voornamelijk veganisme eten. In de meeste restaurants heerst echter de mentaliteit dat vlees de lekkerste gerechten zijn. Het moeilijkste was om de koks ervan te overtuigen dat ik echt alleen groenten wilde. Gelukkig, hoe goedkoper het restaurant, hoe minder problemen er waren. In deze kleine authentieke plaatsjes waren mijn favoriete gerechten pinto bonen gebakken met ingemaakte groenten, aubergine, gerookte kool, pittige lotuswortel en, zoals ik al zei, bittere aubergine.
Ik woonde in een stad die bekend staat om een erwtenpudding genaamd wang dou fen (), een veganistisch gerecht. Het wordt gemaakt door gepelde erwten in een puree te pureren en water toe te voegen tot de massa dik wordt. Het wordt geserveerd in stevige "blokken" of in de vorm van warme pap. Ik geloof dat plantaardig eten overal ter wereld mogelijk is, vooral op het oostelijk halfrond, omdat niemand zoveel vlees en kaas eet als in het westen. En zoals mijn allesetende vrienden zeiden.