In principe kan pubalgie te wijten zijn aan drie mechanismen:

• Aantasting van het schaamgewricht.

Het schaambeen verwijst meestal naar het bekkenbot dat zich voor de blaas en boven de geslachtsorganen bevindt. In werkelijkheid is het de kruising van twee benige takken, links en rechts, die elkaar in het midden ontmoeten door een gewricht dat de symphysis pubica wordt genoemd en dat nauwelijks mobiel is. Op deze plaats kan een gewrichts- en botpathologie ontstaan, pubische osteoartropathie genaamd, die lijkt op artrose.

• Een gespierde oorsprong.

Bij pubalgie kunnen twee spieren betrokken zijn: de buikspieren en de adductoren.

De eerstgenoemde zijn samengesteld uit verschillende spiergroepen, zoals de rectusspieren die beginnen bij de ribben om het bekken te bereiken (de beroemde chocoladerepen), maar ook de schuine en transversale spieren, die zich lateraal bevinden; de relatieve zwakte van de laatste kan de oorzaak zijn van pubalgie.

De adductoren bevinden zich aan de binnenkant van de dijen en worden in het bekken ingebracht: hun functie is om de onderste ledematen van buiten naar binnen te laten bewegen. Bij sommige sporten zijn ze bijzonder gestrest en kunnen ze pubalgie veroorzaken.

• Buikwandfalen.

Door de verstrengeling van spiergroepen in de onderbuik ontstaat er geen homogene wand. Er zijn dus bepaalde kwetsbaardere zones die open kunnen gaan en de inhoud van de buik (hernia) naar buiten kunnen laten komen. Dit is met name het geval in de liesstreek (ook wel de lies of holte tussen de dij en het schaambeen genoemd), waar zich een hernia van de buikinhoud kan voordoen, de inguinale hernia genoemd. Bij pubalgie kan hetzelfde mechanisme een rol spelen, hoewel er meestal geen echte hernia is, maar slechts een "opening" van deze regio.